Την ώρα που τα εγκλήματα μίσους των ακραίων εθνικιστών αυξάνουν δραματικά στη Γερμανία, αλλά και στη χώρα μας, μια ομάδα νεοναζιστών «ιδεολόγων» συγκροτούν τη δική τους κοινωνία.
Οι αριθμοί που δημοσίευσε πρόσφατα η γερμανική κυβέρνηση δεν χωρούν παρερμηνείες: οι ποινικά κολάσιμες πράξεις των ακροδεξιών της χώρας ανήλθαν πέρυσι σε 17.000, με 842 από αυτές να είναι πράξεις βίας.
Και η μικρή κοινότητα Jamel είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου: μια ζοφερή υπενθύμιση του βαθμού δραστηριοποίησης και συσπείρωσης των νεοναζιστών της Γερμανίας, ιδιαίτερα στις απομακρυσμένες ανατολικές περιοχές της χώρας, εκεί που ο δείκτης ανεργίας χτυπά κόκκινο.
«Απειλούμαστε από δύο πλευρές, από τη μια είναι η μετανάστευση και από την άλλη ο χαμηλός δείκτης γεννήσεων», δηλώνει ο Stefan Koester, τοπικός εκπρόσωπος του περιβόητου ακροδεξιού μορφώματος NPD. Το 2011, το κόμμα του πήρε το 6% των ψήφων στην επαρχία Mecklenburg-Vorpommern (που περιλαμβάνει και το Jamel) και έχει πλέον 5 εκπροσώπους στο τοπικό κοινοβούλιο.
Δύο χρόνια νωρίτερα, ο Sven Krueger, εκλεγμένος αντιπρόσωπος του NPD στο Jamel, καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκισης για παράνομη κατοχή αυτόματου πιστολιού και οπλοπολυβόλου. Ο Krueger, εργολάβος οικοδομών, είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από τη νεοναζιστική «κατάληψη» του Jamel, καθώς εδώ και μερικά χρόνια καλεί ανοιχτά τους ψηφοφόρους του ακροδεξιού σχηματισμού να εγκατασταθούν μαζικά στο χωριό. Το αποτέλεσμα; Περισσότερες από τις μισές οικογένειες της μικρής κοινότητας να είναι σήμερα υποστηρικτές του NPD και σκληροπυρηνικοί νεοναζιστές.
Η συγγραφέας Birgit Lohmeyer μετακόμισε με τον σύζυγό της από το Αμβούργο στο Jamel εδώ και 10 χρόνια. Όταν το ζευγάρι αγόρασε το σπίτι του, πληροφορήθηκαν ότι ένας «διαβόητος νεοναζιστής» κατοικούσε στο χωριό. Κι ενώ αρχικά θεώρησαν πως μπορούσαν να συνυπάρξουν με τη μειονότητα των ακροδεξιών, σήμερα έχουν μετατραπεί οι ίδιοι σε μειοψηφία, με τους νεοναζιστές να προσπαθούν μάλιστα χωρίς περιστροφές να τους διώξουν από την ιδιοκτησία τους.
«Ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε επικηρυγμένοι εδώ», δηλώνει η συγγραφέας για να συνεχίσει: «Μας προσβάλουν, μας απειλούν, μας κάνουν σαμποτάζ με κάθε τρόπο. Προσπαθούν να μας βγάλουν από τον δρόμο όταν οδηγούμε, κάνουν φθορές στην περιουσία μας, καταστρέφουν την καλύβα του κήπου μας, κολλάνε νεοναζιστικά αυτοκόλλητα στο γραμματοκιβώτιό μας και πολλά ακόμα».
Παρόλα αυτά, οι Lohmeyer αρνούνται να εγκαταλείψουν το νεοναζιστικό χωριό, επιμένοντας ότι το σπίτι τους στην ύπαιθρο ήταν αυτό που πάντα ονειρεύονταν: «Το σπίτι μας είναι αυτό που πάντα θέλαμε. Κανείς δεν θα μας το πάρει, νεοναζιστής ή οποιασδήποτε άλλος»…
