Σφοδρή επίθεση κατά της αμερικανικής κυβέρνησης εξαπολύει μέσα από την προσωπική του σελίδα στο Facebook ο γνωστός αμερικανός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν, υποστηρίζοντας ότι στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να ελέγχουν όλο τον κόσμο, και για να το πετύχουν αυτό είναι διατεθειμένες να εμπλακούν ακόμα και σε πόλεμο.
Ο Στόουν αναφέρεται και στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπενιαμίν νετανιάχου, για τον οποίο σχολιάζει ότι “καταστρέφει την αμερικανική αξιοπιστία”, ενώ κάνει λόγο για “φρικιαστική μοίρα” που περιμένει τις ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη.
Διαβάστε τα όσα έγραψε στο Facebook ο γνωστός σκηνοθέτης:
«ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ. ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΠΟΛΥ.
Σιχαίνομαι την τρομολαγνεία σε όλες τις μορφές της, αλλά φοβάμαι. Είναι αδύνατο να παραμείνω σιωπηλός με αυτήν την καταστροφή σε αργή κίνηση που απειλεί τον κόσμο. Γι’ αυτό συγχωρήστε μου ένα σύντομο διάλειμμα από το γράψιμο, καθώς ο “Τρελός Σκύλος” Νετανιάχου συνεχίζει να καταστρέφει την αμερικανική αξιοπιστία στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμένου κόσμου με τη βάρβαρη αιματοχυσία στη Γάζα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δε θα αποστρέψει τις Ηνωμένες Πολιτείες από μία πιο φρικιαστική μοίρα που μας περιμένει στην Ανατολική Ευρώπη.
Στη συνέντευξη Τύπου την περασμένη Παρασκευή, ο Ομπάμα επιτέθηκε στους επικριτές του λέγοντας, “προφανώς οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει ότι η Αμερική, ως η πιο ισχυρή χώρα στη Γη, εξακολουθεί να μην ελέγχει τα πάντα σε όλο τον κόσμο”.
Αρκετά σοβαρό επιχείρημα αν κάτσεις να το σκεφτείς, Από πότε έγινε η κατάκτηση του κόσμου επίσημη αμερικανική πολιτική επιδίωξη; Μάλλον από το 1991 και την πτώση του Κομμουνισμού, αλλά τώρα που η μάσκα μας έχει πέσει από το απειλητικό της πρόσωπο, εμείς, ως πολίτες του κόσμου, και όχι μόνο των Ηνωμένων Πολιτειών, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτήν την νέα πραγματικότητα – ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΟΙ ΗΠΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, ΤΗΝ ΚΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΡΑΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ. ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΟΙ ΗΠΑ ΘΑ ΚΑΤΑΦΥΓΟΥΝ ΣΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ, ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ”.
Κατόπιν, ο Στόουν παραθέτει μία σειρά συνδέσμων, που παραπέμπουν σε άρθρα των δημοσιογράφων Πέπε Εσκομπάρ και Μπομπ Πάρι, καθώς και σε μία ανάλυση του ιστορικού Στίβεν Κόεν.
