Μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε o Νίκος Καρβέλας στη διαδικτυακή εκπομπή των Rainbow Mermaids.
H συνέντευξη έγινε στο σπίτι της Άννας Βίσση, με τον μουσικοσυνθέτη να ξεκαθαρίζει: «Δεν είναι μόνο το σπίτι της Άννας Βίσση. Είναι από κοινού. Είναι το σπίτι μας. Απλά δεν μένω εγώ πια εδώ, μένει η Άννα. Το χτίσαμε μαζί από το μηδέν».
«Όταν χωρίσαμε με την Άννα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου»
O Νίκος Καρβέλας ανέφερε ότι γνώρισε για πρώτη φορά την Άννα Βίσση όταν ήταν εκείνη 16 ετών. Μάλιστα, όπως αποκάλυψε, πως τότε το μόνο που τον ενδιέφερε είναι αν είναι «ωραία γκόμενα».
«Την ερωτεύτηκα αμέσως. Εκείνη δεν με γούσταρε καθόλου. Δεν της άρεσα. Ο Καρβέλας δεν γίνεται φίλος με μια γυναίκα. Της είπα “φίλοι ποτέ”», ανέφερε στη συνέχεια.
«Δεν την έπαιρνα σοβαρά, για εμένα η φωνή της Άννας ήταν αστεία»
«Εκείνη με έπαιρνε αστείο σαν συνθέτη», συνέχισε ο Νίκος Καρβέλας για την πρώτη του επαφή με την Άννα Βίσση. «Δεν θυμάμαι πώς την πήρα στα σοβαρά, γιατί για μένα η φωνή της ήταν αστεία. Δεν την έπαιρνα κι εγώ στα σοβαρά», πρόσθεσε.
Στη συνέχεια ο Νίκος Καρβέλας αποκάλυψε ότι χώρισαν όταν ξεκίνησε η περίφημη μουσική παράσταση «Δαίμονες». «Όταν χωρίσαμε εντελώς τρελός εγώ, μιλάμε για δέσιμο. Σε φάση καταθλιπτική, μανιακή, υστερική, ό,τι θες! Εκτός τόπου και χρόνου. Τότε ήμουν για λύπηση. Μείναμε άφραγκοι, χωρίσαμε, μαλώσαμε και δεν ήθελα να τη βλέπω. “Σκοτωθήκαμε”», σημείωσε χαρακτηριστικά ο Νίκος Καρβέλας.
Την περίοδο που παιζόταν η παράσταση «Δαίμονες» πολλοί τον αποκαλούσαν σατανιστή με τον ίδιο να σχολιάζει: «Μου έλεγαν ότι είμαι σατανιστής και εγώ τους έλεγα “είστε ηλίθιοι. Αν ήμουν κάτι, δεν θα ήμουν σατανιστής, αλλά ο ίδιος ο Σατανάς».
«Αν ήμουν στη θέση του ακροατή θα έλεγα “τι λέει αυτός ο παπάρ…ς;», παραδέχτηκε αργότερα.
«Ήμουν επιρρεπής στο αντικανονικό από μικρός»
«Ήμουν επιρρεπής στο αντικανονικό από μικρό παιδί. Βαριόμουν πάρα πολύ γρήγορα. Με θυμάμαι να τρώω φύλλα και να κάνω παρέα με ένα αγόρι που είχε σύνδρομο Down και τον έλεγαν Μηνά. Μπορεί να μην ήμουν λανθάνουσα περίπτωση σκύλου και να έτρωγα τα φύλλα. Τώρα δεν τρώω ούτε φύλλα ούτε φίλους», σχολίασε ο Νίκος Καρβέλας.
«Η γιαγιά μου με έλεγε “γρηγοροχόρτατο”, γιατί άλλαζα συνέχεια σχέσεις. Βαριόμουν πολύ γρήγορα», περιέγραψε επίσης.
Στη συνέχεια θυμήθηκε την πρώτη φορά που μπήκε σε μια εκκλησία και η μητέρα του, του ζητούσε να κάνει τον σταυρό του και εκείνος δεν ήθελε. «Με πήρανε τα γέλια, γιατί ήταν γελοίο. Τότε γεννιόταν ο Καρβέλας. Με έβγαλε έξω από την εκκλησία, εκεί ήταν πιο ωραία», σημείωσε χαρακτηριστικά.
«Έπαιξα πρώτη φορά πιάνο για να προσελκύσω δύο κορίτσια που δεν μου έδιναν σημασία»
Ο Νίκος Καρβέλας επίσης περιέγραψε ότι η αφορμή για να παίξει πιάνο, ήταν όταν είχε πάει στα 17 του σε ένα πάρτι και του άρεσαν δύο κοπέλες, οι οποίες δεν του έδιναν σημασία. «Προσπαθούσα μάταια να τις προσελκύσω. Δεν μου έδιναν καμία σημασία, γιατί δεν ήμουν τίποτα το ιδιαίτερο εμφανισιακά. Αλλά μετά είδα ότι αυτές οι δύο κοπέλες φλέρταραν έναν τύπο, επειδή έπαιζε πιάνο στο πάρτι και ήταν αυτός πιο χάλια από μένα. Σκέφτηκα ότι ο κράχτης ήταν το πιάνο», σχολίασε.
Έτσι ο Νίκος Καρβέλας πήγε στο σπίτι της θείας του, όπου είχε ένα πιάνο. «Ήταν εντελώς παράλογο αυτό που έκανα, αλλά εγώ το βρήκα φυσιολογικό. Άνοιξα το πιάνο και άρχισα να ακούω μια μελωδία. Σε μισή ώρα έπαιζα ένα κομμάτι και με ρώτησε η θεία μου αν ξέρω να παίζω πιάνο. Άκουγα μέσα στο μυαλό μου μια μελωδία και έγραψα κλασική μουσική, σαν να το έγραψε ο Σοπέν».
Οι σπουδές στη Νομική Αθηνών
Ο Νίκος Καρβέλας σπούδασε στη Νομική Αθηνών, και όπως είπε, κυνηγούσε συνέχεια γυναίκες στη σχολή. «Κυνηγούσα τις γυναίκες στις αίθουσες που έμπαινα, ήμουν stalker. Δεν μάθαινα νομικά, μάθαινα τις γυναίκες», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Στη συνέχεια αποκάλυψε ότι κέρδισε μια δίκη όταν ήταν τελειόφοιτος της Νομικής. Όπως είπε ένιωσε ηδονή όταν κέρδισε την πρώτη του δίκη που αφορούσε τον ίδιο για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων. Ο δικηγόρος που τον εκπροσωπούσε δεν ήταν καλός και έτσι τον έπαυσε μέσα στο δικαστήριο. «Εμένα με ένοιαζε να κερδίσω τη δίκη και το έκανα», σημείωσε.
«Το έντεχνο είναι το τραγούδι των ατάλαντων, των δυσκοίλιων»
Ο Νίκος Καρβέλας συνέχισε να μιλάει για την απέχθειά του ως προς το “έντεχνο” τραγούδι λέγοντας μεταξύ άλλων πως «η εντεχνίλα άρχισε να σαπίζει όταν σταμάτησε το ωραίο τραγούδι. Το έντεχνο είναι το τραγούδι των ατάλαντων, των δυσκοίλιων».
