«Όταν έφευγα με την μπάλα, ήταν δύσκολο να με σταματήσεις», συνήθιζε να λέει χωρίς ίχνος μετριοπάθειας ο θρύλος της Βραζιλίας, και πιθανότατα είχε δίκιο!
Τέτοιος είναι μάλιστα ο αντίκτυπος του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην καριέρα ενός παίκτη που ακόμα και μία συμμετοχή μπορεί να αλλάξει άρδην το μέλλον του, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.
Στην περίπτωση του Ζαϊρζίνιο όμως, έγινε το κάτι άλλο, καθώς από την εμφάνισή του στο Μουντιάλ του 1970 θα γινόταν παγκόσμιος ποδοσφαιρικός μύθος!
Ο «Furacao» (Τυφώνας) των γηπέδων του Μεξικού, ο παίκτης-θαύμα μιας από τις κορυφαίες εθνικές ομάδες όλων των εποχών, σκόραρε σε κάθε μα κάθε αναμέτρηση εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ακόμα και στον θρίαμβο του τελικού, κι αυτό ήταν μέρος μόνο του ποιος πράγματι ήταν ο ανεπανάληπτος Βραζιλιάνος.
Κι αυτό όχι μόνο γιατί στην 20χρονη καριέρα του ο Ζαϊρζίνιο πήρε μέρος σε άλλα δύο Μουντιάλ (1966 και 1974), αλλά μπορούσε να παίξει σε πολλές θέσεις, μην ανήκοντας ωστόσο πουθενά! Ήταν μόνο μπροστά στο τέρμα που έβρισκε τη φυσική του θέση, με τους ιστορικούς μήνες του Μαΐου και του Ιουνίου του 1970 να σφραγίζουν την εικόνα του στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους του πλανήτη.
«Ήμουν πρώτα απ’ όλα επιθετικός, ένα καθαρόαιμο δεκάρι», ισχυριζόταν ο Ζαϊρζίνιο, «αυτό που συνέβη ήταν ότι η ομάδα του Ζαγκάλο το 1970 πέτυχε κάτι μοναδικό. Στην πλευρά μας είχαμε 5 παίκτες που είχαν ακριβώς τον ίδιο ρόλο στις ομάδες τους. Ήμασταν όλοι δεκάρια!».
Και βέβαια η μαγική πεντάδα για την οποία έκανε λόγο ο Ζαϊρζίνιο περιλάμβανε ονόματα όπως του Τοστάο, του Ριβελίνο αλλά και του ανθρώπου που φόρεσε πράγματι τη φανέλα με το Νο 10 στο Μουντιάλ, του Πελέ!
Κι αν όλοι έπαιζαν όντως φουλ επίθεση, κανείς δεν ανέλαβε καλύτερα τον ρόλο του επιθετικού στο ιστορικό Παγκόσμιο του 1970 από τον Ζαϊρζίνιο, ο οποίος σκόραρε δύο τέρματα στο εναρκτήριο ματς με την Τσεχοσλοβακία και κατόπιν ένα σε καθένα από τα επόμενα 5 ματς, περιλαμβανομένου ενός και στον θρίαμβο του τελικού με 4-1 κατά της Ιταλίας! Η φανέλα με το Νο 7 που φορούσε ο Ζαϊρζίνιο ήταν στα σίγουρα παραπλανητική για τη θέση του…
«Ήξερα ότι ο Ζαϊρζίνιο θα είχε τεράστια επιτυχία», είπε γι’ αυτόν ο Ζαγκάλο και είχε δίκιο, καθώς κατάφερε να διακριθεί ως επιθετικός μέσα σε μια ομάδα θρυλικών κανονιέρηδων! Και μάλιστα αντικατέστησε στη Σελεσάο το μεγάλο του παιδικό ίνδαλμα, τον Γκαρίντσα!
Ο πανάξιος διάδοχος του υπέροχου Γκαρίντσα, με τα καταιγιστικά ξεσπάσματά του και το φονικό του σουτ, ήταν ένα από τα απόλυτα highlight του Μουντιάλ του Μεξικού, γινόμενος σύμβολο ενός έθνους. Έχοντας κάνει το ντεμπούτο του στη Σελεσάο το 1964, πρόλαβε να παίξει στο Παγκόσμιο της Αγγλίας το 1966, αν και όλος ο κόσμος θα έπρεπε να περιμένει άλλα 4 χρόνια για τον απολαύσει στον κολοφώνα του.
Τα 7 γκολ του Ζαϊρζίνιο ήταν η δεύτερη καλύτερη επίδοση του εν λόγω Μουντιάλ, πίσω μόνο από τα 10 τέρματα του βομβαρδιστικού των Πάντσερ, Γκερντ Μίλερ. Και βέβαια το νικητήριο γκολ του κατά της Αγγλίας ήταν το πλέον αξιομνημόνευτο τέρμα του τουρνουά σε επίπεδο σημασίας! Ο στράικερ είχε μάλιστα επιστρέψει μόλις στις αγωνιστικές του υποχρεώσεις από σπασμένο πόδι, πάνω στην ώρα δηλαδή για το ιστορικό Μουντιάλ.
Το σκοράρισμα σε κάθε μουντιαλικό αγώνα έφερε τον Ζαϊρζίνιο σε μια εκλεκτή ελίτ τριών μόνο παικτών που έχουν καταφέρει τον άθλο. Η Σελεσάο του 1970 είχε τον αστρονομικό μέσο όρο των 3,2 γκολ ανά ματς!
Ο Ζαϊρζίνιο εμφανίστηκε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, όπου χωρίς τα μεγάλα ονόματα να τον πλαισιώνουν δεν αποδείχθηκε και τόσο απειλητικός.
Μέτρησε ωστόσο περισσότερες από 80 συμμετοχές στη Σελεσάο, με την τελευταία να έρχεται στα 38 του χρόνια…
