Η Τζωρτζίνα, το μεγαλύτερο παιδί της Ρούλας Πισπιρίγκου και του Μάνου Δασκαλάκη, που πέθανε λόγω υπεροβολικής χορήγησης κεταμίνης, ζωγράφιζε όσα τη φόβιζαν. Και αυτό που τη φόβιζε ήταν ο θάνατος, όπως επιβεβαίωσε η παιδοψυχολόγος, Χριστίνα Μπογιατζή.
Όπως είπε μέσα από τη ζωγραφική μπορεί κανείς να δει τα μηνύματα που θέλει να δώσει ένα παιδί. «Τα παιδιά χρησιμοποιούν τη ζωγραφική γιατί δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με τη λεκτική επάρκεια που θα μπορούσε ένας ενήλικας. Εδώ ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση. Είδα τα βαθιά μηνύματα, ότι κινδυνεύει, ότι νιώθει άγχος, νιώθει ανασφάλεια. Τα παιδιά μέσα από τις ζωγραφιές παίρνουν το στατικό αντικείμενο και το κάνουν δυναμικό, παίρνουν ένα πουλί, όπως η Τζωρτζίνα και το κάνουν άγγελο και το δυναμικό μπορεί να έχει μέσα την ιδιότητα που θέλει να αποδώσει το κάθε παιδί» είπε μιλώντας στην ΕΡΤ.
«Μπορέσαμε να δούμε ότι ένα παιδί θέλει να μας πει κάτι. Υπήρχε ένα κυριαρχικό ύφος από τη μητέρα και απουσία συναισθήματος από πριν. Όταν μαυρίζεις το κεφάλι της μητέρας σου φοβόταν ότι θα πεθάνει, έβλεπε τον θάνατο μπροστά της, δεν μπορούσε να το πει με λέξη. Ήταν ένα πολύ δυναμικό παιδί, έτρεχε, έπαιζε, χόρευε. Όταν ένα παιδί είναι φοβισμένο στο περιβάλλον του, αυτό είναι εν δυνάμει κακοποίηση γιατί αφαιρεί το ασφαλές περιβάλλον για να μεγαλώσει υγιώς. Ο θάνατος στα παιδιά δεν είναι αυτός που νομίζουμε εμείς. Θάνατος σε ένα παιδί είναι οτιδήποτε απειλεί την ψυχική του υγεία. Τα παιδιά αισθάνονται το θάνατο πολύ πιο βαθιά από ότι εμείς, ίσως γιατί δεν τον έχουν απομυθοποιήσει», δήλωσε.
