«Ενώ μελέτες και εκθέσεις για το ΔΝΤ και την Κομισιόν παραδέχονται ότι οι λανθασμένες προβλέψεις και τα μοντέλα που χρησιμοποιούνται οδηγούν σε αύξηση του χρέους, η τρόικα δεν τολμάει να παραδεχθεί την καταστροφικότητα του σχεδίου και η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να συζητήσει με την ελληνική κοινωνία ένα πιο ισορροπημένο εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση», τονίζει ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων / Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο.
Έφερε μάλιστα εκ νέου το θέμα στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου τη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου, ενώ περιμένει την απάντηση της Κομισιόν σε σχετική ερώτηση που έχει υποβάλει .
Μιλώντας στην Ολομέλεια, ο Νίκος Χρυσόγελος τόνισε: «Και νέα έκθεσή για λογαριασμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στις 3.1.2013, παραδέχεται πως τα μοντέλα προβλέψεων που χρησιμοποιούνται για την προώθηση πολιτικών αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης ενέχουν σημαντικές υποεκτιμήσεις στους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές. Έκθεση της Κομισιόν εκτιμά πως οποιοσδήποτε πολλαπλασιαστής άνω του 0,5 ειδικά για την Ελλάδα, ακόμη και σε υγιείς δημοσιονομικά περιόδους προκαλεί αύξηση του χρέους. Κι όμως, ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής σε περίοδο ύφεσης υπολογίζεται ότι ξεπερνάει το 1, ίσως φτάνει και το 1,7. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι περιοριστικές πολιτικές να μην οδηγούν σε μείωση αλλά σε δραματική αύξηση του χρέους, καθιστώντας το μη βιώσιμο.
Ακολουθώντας αυτά τα λανθασμένα μοντέλα προβλέψεων και τις αποφάσεις για βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή και επιλογές σκληρής λιτότητας, η ελληνική κρίση χρέους θα στοιχίσει στους ευρωπαίους πολίτες 240 δις μέχρι το 2016. Στην Ελλάδα, όμως, έχει προκαλέσει υπερδιπλασιασμό της ανεργίας, κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας, ακόμα και βιώσιμων επιχειρήσεων και φτώχεια σε σημαντικό ποσοστό των πολιτών. Μέχρι το 2016 θα έχουν αφαιρεθεί από τους έλληνες πολίτες 65 δις ευρώ.
Στην Ελλάδα πλέον βιώνουμε περίοδο “αισιοδοξίας στα λόγια” αλλά κοινωνικής κατάρρευσης στην πράξη. Οι πολιτικές αποφάσεις συνδέονται πλέον αποκλειστικά με την εκταμίευση δόσεων και αόριστη και μη μετρήσιμη ελπίδα για επαναφορά της εμπιστοσύνης στις αγορές και τους επενδυτές. Η Τρόικα και ιδιαίτερα η Επιτροπή αδυνατούν να εξετάσουν κι άλλες λύσεις που αποδεικνύεται πως υπήρχαν και υπάρχουν και εμμένουν σε πολιτική σκληρής λιτότητας. Αλλά και το ελληνικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί να διαμορφώσει μέσα από ένα ειλικρινή διάλογο τόσο μεταξύ των κομμάτων όσο και κυρίως με τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς φορείς ένα ισορροπημένο, κοινωνικά δίκαιο σχέδιο εξόδου από την κρίση».
