Στο πλατό της εκπομπής Στούντιο 4 βρέθηκε καλεσμένος ο Παναγιώτης Γιαννάκης το μεσημέρι της Τετάρτης (20/04) και αναφέρθηκε στη φιλία με τον Νίκο Γκάλη ενώ εξομολογήθηκε και τι είπαν τα πεθερικά στην σύζυγό του.

«Όταν είσαι παιδί, το μόνο που χρειάζεσαι είναι παιχνίδι, αγάπη από τους γονείς σου, και να μπορείς να έχεις την ευχέρεια να πηγαίνεις σε ένα καλό σχολείο της γειτονιάς. Αυτό πιστεύω ότι είναι αρκετό. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μου έλειψε κάτι. Δεν μου έλειψε τίποτα. Ίσως, ένα ζευγάρι παπούτσια μπάσκετ με την έννοια πως όταν ήμουν μικρός μου έπαιρνε ελβιέλα η μητέρα μου από τη λαϊκή, και εγώ επειδή κλωτσούσα πέτρες στο δρόμο σε μια εβδομάδα ήταν σμπαράλια» εξομολογήθηκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

«Τα πεθερικά μου είπαν στη γυναίκα μου ότι είμαι αλήτης επειδή έπαιζα μπάσκετ»

Ο «Δράκος» του μπάσκετ εξομολογήθηκε πως «τα πεθερικά μου είπαν στη γυναίκα μου ότι είμαι αλήτης επειδή έπαιζα μπάσκετ». Συγκεκριμένα είπε: «Ο αθλητισμός ήταν λίγο περιθωριακός. Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι όταν ασχοληθείς με τον αθλητισμό θα έχεις μια πιο επιθετική συμπεριφορά στη ζωή σου, πιο σκληρός. Ότι είσαι λίγο του δρόμου. Τα πεθερικά μου είπαν στη γυναίκα μου ότι είμαι αλήτης επειδή έπαιζα μπάσκετ».

«Πάντα μας ακολουθούσε η φήμη ότι είχαμε κόντρα μεταξύ μας»

Σε ότι αφορά την σχέση που είχε με τον Νίκο Γκάλη, ο Παναγιώτης Γιαννάκης σημείωσε χαρακτηριστικά πως: «Δεν με προβλημάτισε όταν βρεθήκαμε στην ίδια ομάδα, παρότι μου το είπαν και με έναν περίεργο τρόπο. Δεν είχα πρόβλημα, όχι. Δεν το σκέφτηκα, ούτε καν το σκέφτηκα. Όχι. Επειδή είχαμε παίξει αντίπαλοι, ο καθένας μετρούσε πόσο καλός είναι ο άλλος. Δεν υπήρχε κάτι όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Απλά, εντάξει, θεωρώ ότι θα υπήρχε η σκέψη ότι ήρθα σαν καινούργιος και εκείνος ήταν ο παλιός. Εγώ αισθάνομαι έναν σεβασμό σίγουρα, αλλά το μπάσκετ είναι μπάσκετ και μέσα στο γήπεδο θα παίξουμε».

Στην συνέχεια, ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας και θρύλος του ελληνικού μπάσκετ πρόσθεσε: «Πάντα μας ακολουθούσε η φήμη ότι είχαμε κόντρα μεταξύ μας. Δεν γίναμε πολύ φίλοι. Προσπαθήσαμε να κάνουμε παρέα και κάναμε κάποια διαστήματα παρέα αλλά είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμασταν άβολα γιατί έπρεπε ο κάθε ένας μας πολλές φορές να κάνει κάτι πιο δύσκολο από αυτό που θα ήθελε να κάνει. Ο Νίκος ήταν ένα παιδί με μεγάλη ευχέρεια στο να σκοράρει αλλά δεν του άρεσε να παίζει και την καλύτερη άμυνα. Ναι, αλλά εμείς έπρεπε να κερδίσουμε και όταν φτάσεις στο υψηλό επίπεδο πρέπει να κάνεις περισσότερα πράγματα. Να παίζεις λίγο πιο καλά και στα δύο μέρη του γηπέδου. Βέβαια αυτό δεν με σταματούσε εμένα, όταν έμπαινα μέσα στο γήπεδο, να παίξουμε για να κερδίσουμε».