Τον Σεπτέμβριο του 1993, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έπεσε μετά την απώλεια της δεδηλωμένης στη Βουλή, οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες εκλογές τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Η προεκλογική ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη, με την πλειοψηφία να θεωρεί βέβαιη τη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεχόταν έντονη κριτική για την αυστηρή οικονομική του πολιτική, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπιζε σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα. Η αποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά και η δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης, με αιχμή του δόρατος το «Μακεδονικό ζήτημα», είχε αποδυναμώσει περαιτέρω τη Νέα Δημοκρατία, καθιστώντας την ήττα της σχεδόν αναπόφευκτη στα μάτια της κοινής γνώμης.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, ο Αιμίλιος Βουγιουκλάκης, ανιψιός της αείμνηστης Αλίκης Βουγιουκλάκη, φέρνει στο φως μια άγνωστη ιστορία. Με αφορμή τη συμπλήρωση 29 χρόνων από τον θάνατο της εθνικής μας σταρ, ο κ. Βουγιουκλάκης προχώρησε σε μια αποκάλυψη που συνδέεται με τα γεγονότα εκείνης της ταραγμένης περιόδου.

Ο πρόεδρος του Ασκληπιείου Βούλας, διηγήθηκε το περιστατικό που σύμφωνα με τον ίδιο «καταδεικνύει πόσο αυθόρμητος, λαμπερός και ξεχωριστός άνθρωπος υπήρξε σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς της» η Αλίκη Βουγιουκλάκη. «Όχι μόνο στη σκηνή ή στα φώτα της δημοσιότητας».

Αναφέρει ειδικότερα σε ανάρτησή του:

«Σήμερα συμπληρώνονται 29 χρόνια χωρίς την Αλίκη μας.
Φαίνεται σαν να ήταν χθες. Ίσως γιατί ο χρόνος, στην περίπτωσή της, έχει επιλέξει να ακολουθεί αντίστροφη πορεία από εκείνη της λήθης. Καθιστώντας την μορφή της σήμερα πιο ζωντανή, πιο οικεία, πιο χαμογελαστή από ποτέ.

Μοιράζομαι ένα περιστατικό -άγνωστο για πολλούς- που καταδεικνύει πόσο αυθόρμητος, λαμπερός και ξεχωριστός άνθρωπος υπήρξε σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς της. Όχι μόνο στη σκηνή ή στα φώτα της δημοσιότητας.

Ήταν Οκτώβριος 1993. Σάββατο απόγευμα. Βρισκόμασταν Θεσσαλονίκη, μαζί με την Αλίκη. Μαθητής έκτης Δημοτικού τότε εγώ. Εκείνη την ημέρα, στην ίδια πόλη, ένας πολιτικός αρχηγός είχε την κεντρική προεκλογική του ομιλία. Στη Λεωφόρο Νίκης. Πραγματική λαοθάλασσα.
Βγαίνει από το ανσανσέρ του ξενοδοχείου με την συνοδεία του. Αντικρίζει την Αλίκη στο φουαγιέ που καθόμασταν. Την πλησιάζει. «Κυρία Βουγιουκλάκη», της λέει μετά το χειροφίλημα, «θα ήθελα να σας ζητήσω να βγείτε μαζί μου 5 λεπτά στο μπαλκόνι να χαιρετήσουμε το πλήθος μαζί».

–«Κύριε Πρόεδρε, μου ζητάτε κάτι που δεν μπορώ να το κάνω», απαντά εκείνη. «Εσείς θα βγείτε Πρωθυπουργός. Το ξέρουμε. Θα είστε το 48% των Ελλήνων. Όταν απευθύνεστε σε εμένα, απευθύνεστε στο 99%».

Αυτή ήταν η Αλίκη. Έπαιρνε ζωή από την αγάπη του κόσμου και την τιμούσε στο έπακρον. Ζούσε γι’ αυτήν, από αυτήν. Αγάπησε και αγαπήθηκε. Και συνεχίζει, τόσα χρόνια μετά, να γαλουχεί γενιές. Με τελευταία, την τωρινή γενιά της 6χρονης κόρης μου. Θα την θυμόμαστε πάντα, θα ζει για πάντα στην καρδιά και στο μυαλό μας.»