Ο Δημήτρης Μακαλιάς φιλοξενήθηκε πρόσφατα στο vidcast «Restart» με τη Λιλή Πυράκη, όπου μίλησε ανοιχτά για τη σχέση του με τις σκοτεινές πτυχές της ζωής, όπως ο θάνατος, εκφράζοντας την αντίθεσή του στη διάχυτη κουλτούρα της ψεύτικης αισιοδοξίας.

Παράλληλα, αναφέρθηκε στα σημαντικά σημεία καμπής που τον καθόρισαν, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στην απώλεια του αδελφού του, η οποία αποτέλεσε καθοριστικό σημείο επανεκκίνησης για τον ίδιο.

«Όσο μεγαλώνω έχουν τον φόβο του θανάτου. Θεωρώ ότι αυτό είναι το βασικό μου σκοτάδι που απεχθάνομαι, δε θέλω καθόλου. Ο θάνατος γενικά δε μ’ αρέσει. Προσπαθώ όμως να έρχομαι πιο κοντά του. Ξέρεις σιγά σιγά να ξαναπάω σε κηδείες, γιατί για χρόνια δεν ήθελα να πηγαίνω σε κηδείες. Να παρακολουθώ, να δω την κηδεία του Πάπα, ξέρω για κάποιο περίεργο λόγο. Αλλά δεν… Δεν ηρεμώ. Με φοβίζει», είπε αρχικά ο Δημήτρης Μακαλιάς.

Και συμπλήρωσε: «Επειδή έχω χάσει εν τω μεταξύ και τον αδερφό μου, σε μικρή ηλικία, όπου έζησα δύο γονείς να χάνουν ένα παιδί. Ήμουν 27, 28 ετών. Και λέω, ξέρεις τι με φοβίζει τώρα, μη συμβεί τίποτα στη ζωή μου τέτοιο. Αυτό εγώ δεν θα το παλέψω. Δηλαδή ξαφνικά αρχίζω και καταλαβαίνω και λέω, τι ήρωες αυτοί οι γονείς μου. Τι κάνανε, πώς επιβίωσαν, πώς συνέχισαν; Δηλαδή όταν το σκοτάδι είναι τόσο βαθύ, αυτή η μαύρη τρύπα του, φοβάμαι μη με ρουφήξει».

«Οπότε αυτό είναι ένα σημείο, το οποίο με τρομάζει. Όχι όμως να με κάνει δυσλειτουργικό, να είμαι όλη την ώρα μην αυτό, μη το άλλο. Αλλά είναι σαν κάτι που λες, εδώ είναι, απλά δεν χτυπάει την πόρτα ακόμα. Αλλά είναι δίπλα στην πόρτα. Αρκεί να κάνει ένα παπ και να μου τη χτυπήσει. Αυτό το παπ που δεν μπορώ να το ελέγξω, γιατί έχω και αυτό το πρόβλημα, μου αρέσει να ελέγχω τα πράγματα. Είμαι Παρθένος και θέλω όλα τα πράγματα να είσαι στη θέση του σε τάξη να μπορώ να τα ελέγξω. Αυτό είναι το μόνο που δεν μπορώ να ελέγξω», είπε ο Δημήτρης Μακαλιάς.

Ο Δημήτρης Μακαλιάς επισήμανε τη δυσκολία να κάνεις restart. «Σε κάποια πράγματα, στην αρχή το restart είναι πολύ έντονο. Αλλάζουν δηλαδή δομικά τα πράγματα. Αλλάζει ο ρυθμός της ζωής. Αλλάζει η αντιμετώπιση στα πράγματα. Οι προτεραιότητες. Εντάξει, στην αρχή περνάς μια κρίση. Πολύ έντονη. Τάσεις αυτοκτονίας. Στην αρχή δεν ήξερα αν μπορούσα να το χειριστώ. Στην αρχή με γέλιο και με ηρεμία. Μετά ήρθε η τρικυμία. Μετά να ηρεμήσω. Ξαναμπήκα στο ρυθμό πολύ αργά», κατέληξε.