Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο Γιάννης Δαμιανός τραυματίστηκε σοβαρά στον αυχένα βουτώντας στον Αμάρυνθο στην Εύβοια ανήμερα των Φώτων για να πιάσει τον Σταυρό, σε ένα ατύχημα που συγκλόνισε τη χώρα. Σήμερα, καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, λέει ότι από την πρώτη στιγμή κατάλαβε πως είχε παραλύσει και υπογραμμίζει ότι «ο Θεός δεν είναι τιμωρός».

Τότε, ο 24χρονος Γιάννης είχε κάνει τάμα να βουτήξει για τον Σταυρό για τον αδελφό του που έπασχε από λευχαιμία, αλλά η βουτιά είχε τραγική κατάληξη καθώς τα νερά ήταν ρηχά και χτύπησε τον αυχένα του, με αποτέλεσμα να μείνει τετραπληγικός.

«Ήταν μια άτυχη στιγμή»

Μιλώντας στον ΣΚΑΪ και την εκπομπή Όπου υπάρχει Ελλάδα, περιγράφει: «Ήταν μια άτυχη στιγμή, τα νερά ήταν θολά, έπεσα με το κεφάλι και έσπασα τον αυχένα μου. Μένω 11 δευτερόλεπτα στο νερό σε σοκ… Εκείνη τη στιγμή έκανα εισρόφηση θαλασσινού νερού γιατί ήμουν μπρούμυτα, θυμάμαι και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Δεν ένιωσα πόνο, ένα μούδιασμα ένιωσα σε όλο μου το κορμί και απλά κάποια στιγμή ήρθε ο πατέρας μου και με γύρισε και στη συνέχεια μαζεύτηκαν κι οι φίλοι μου και με βγάλανε... Δεν υπήρχαν αίματα, δεν χτύπησα σε κάποιον βράχο… Άμμος ήταν κάτω, απλά ήταν ρηχά και από τον κραδασμό χτύπησα και έσπασε ο αυχένας», λέει και προσθέτει: «Κατάλαβα εξ αρχής ότι παρέλυσα. Δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τα χέρια μου ούτε τα πόδια μου».

Ο Γιάννης ήθελε να εκπληρώσει ένα τάμα για τον αδελφό του, που τότε πάλευε με τη λευχαιμία: «Είχα κάνει κι ένα τάμα για τον αδελφό μου, ήταν η συνολική πίεση που είχα… Ήταν να γίνει αυτό το πράγμα». Έναν χρόνο αργότερα, ένας παράξενος γύρος της μοίρας έκανε τον αδελφό του να βουτήξει για τον Σταυρό για χάρη του Γιάννη.

Η μεγαλύτερη μάχη της ζωής του

Ο Γιάννης πέρασε 55 ημέρες στην Εντατική, παλεύοντας με χημική πνευμονία λόγω της εισρόφησης θαλασσινού νερού: «Μείναμε δύο μήνες στην Εντατική και συνολικά στο νοσοκομείο έναν χρόνο. Ήταν πολύ επικίνδυνο», αναφέρει.

Απαντώντας σε τότε σχόλια, λέει: «Δεν είπα ποτέ γιατί Θεέ μου… Γιατί μου το έκανες εμένα; Ήταν να γίνει, ήταν μια άτυχη στιγμή. Δεν είναι κριτής ο Θεός, ούτε τιμωρός, ο θυμός είναι αυτός που σε στεναχωρεί».

Στο πλευρό του είναι η σύντροφός του Μαρία, με την οποία παντρεύτηκαν δύο χρόνια μετά το ατύχημα. «Όταν ένας άνθρωπος είναι σε σχέση και παθαίνει τέτοιον τραυματισμό, το σοκ είναι ίδιο και για τους δύο. Εγώ είμαι στο αμαξίδιο, η Μαρία το περνάει όλο αυτό. Είναι δυνατή η Μαρία», λέει.

Ο Γιάννης αναγνωρίζει τη βοήθεια που έλαβε από τον κόσμο: «Το κράτος δίνει ένα επίδομα αναπηρίας που δεν φτάνει ούτε για τις πρώτες δέκα μέρες. Η βοήθεια που έλαβα τον πρώτο καιρό ήταν από τον κόσμο και τους ευχαριστώ γι’ αυτό».

Στο τέλος στέλνει το δικό του μήνυμα: «Στη ζωή έχω κερδίσει, δεν έχω χάσει… Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που πέφτει η ψυχολογία σου, αλλά είμαστε εδώ».