«Αν θέλω κάτι να κρατήσεις, λουλουδάκι μου, από αυτές τις τρέλες και τις φλυαρίες του μπαμπά, είναι τούτο: η Ζωή αξίζει. Η Ζωή Σου αξίζει. Απεριόριστα, αμέτρητα, άπειρα. Θα ανακαλύψεις με τον καιρό, στο ταξίδι στη δική σου ζωή, στη δική σου εποχή, με τη δική σου εμπειρία, προσωπικότητα και χαρακτήρα, ποια είναι αυτά που αξίζουν πραγματικά για σένα». Με αυτά τα λόγια κλείνει το βιβλίο του ο Γιάννης Μπρούζος, ένας 41χρονος εκπαιδευτικός που δίνει τη δική του μάχη με δύο μορφές καρκίνου τελικού σταδίου -μελάνωμα και καρκίνο της γλώσσας.
Μέσα σε μια περίοδο γεμάτη θεραπείες, επεμβάσεις και αβεβαιότητα, ο Γιάννης βρήκε δημιουργική διέξοδο και βαθύτερο νόημα: τη συγγραφή του βιβλίου «Τι πραγματικά αξίζει», μιας συγκλονιστικής παρακαταθήκης αγάπης, ελπίδας και αντίστασης για τον 7χρονο γιο του, Στέλιο -αλλά και για όλους.
Η παρουσίαση του βιβλίου, που πραγματοποιήθηκε χθες το πρωί στο αμφιθέατρο του σχολικού συγκροτήματος της Δάφνης, μετατράπηκε σε μια γιορτή αλληλεγγύης και συγκίνησης. Εκατοντάδες άνθρωποι -φίλοι, συνάδελφοι, μαθητές του αλλά και άγνωστοι που άγγιξε η ιστορία του- έσπευσαν να τον στηρίξουν, να τον αγκαλιάσουν και να πάρουν στα χέρια τους ένα βιβλίο που έχει ήδη αρχίσει να γίνεται σύμβολο δύναμης και ανθρωπιάς.
Η διαδρομή με τον καρκίνο
Μιλώντας στο κοινό, ο Γιάννης περιέγραψε πώς ξεκίνησε αυτή η απίστευτη διαδρομή. «Πριν από τρία χρόνια περίπου, η μητέρα μου είδε μια μαύρη κηλίδα στο πίσω τυφλό μέρος της πλάτης μου, μια μαύρη ελίτσα», είπε και συνέχισε, «η οποία αποδείχθηκε μετά από πολύ λίγο καιρό ότι ήταν κακοήθης όγκος του δέρματος, μελάνωμα. Αφαιρέθηκε την ημέρα της απεργίας, 9 Νοέμβρη του 2022, στον Άγιο Σάββα. Αμέσως μετά πήγα στην απεργιακή συγκέντρωση και κράτησα αυτό το πανό που βρίσκεται πίσω μας, το οποίο λέει “Μας φύτεψαν φόβο, μα φυτρώσαν φτερά”. Πραγματικά ένιωσα τη δύναμη ότι αυτός, αυτή η ελιά που φύτρωσε στο σώμα μου, αυτό το, τα καρκινικά κύτταρα, μπορούν να μετατραπούν σε φτερά. Αυτή ήταν η πρώτη μου μικρή ιστοριούλα, που δείχνει τη διάθεσή μου να μετουσιώσω αυτό που μου συνέβη σε δύναμη».
«Αποφάσισα να γράψω τα γράμματα για να είμαι πάντα κοντά του»
Η περιπέτεια της υγείας του, όμως, συνεχίστηκε. «Δυστυχώς, αυτός ο καρκίνος προχώρησε μετά σε μεταστάσεις και έγινε τελικού σταδίου. Και μάλιστα το Πάσχα το προηγούμενο, εμφανίστηκε και δεύτερος, άσχετος καρκίνος στη γλώσσα μου», ανέφερε. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη γεννήθηκε η ιδέα του βιβλίου: «Αποφάσισα να αρχίσω να γράφω αυτά τα γράμματα στον Στέλιο, γιατί ένιωσα ότι εγώ δεν μπορούσα πια να είμαι κοντά του όπως θα ήθελα, και από φόβο μου λίγο για τον ήλιο και όλα αυτά που μου έχουν συμβεί. Σκέφτηκα ότι τουλάχιστον να είμαι κοντά του πάντα, έστω με κάποια λόγια που θα ήθελα να του αφήσω», εξομολογήθηκε.
Παρά τη σκληρή πραγματικότητα, ο ίδιος παραμένει αισιόδοξος και ακέραιος. Η δύναμή του πηγάζει από τον γιο του, που γνωρίζει την κατάσταση με ωριμότητα και τρυφερότητα. «Η μεγαλύτερη δύναμή μου βέβαια είναι αυτός ο ίδιος, έτσι; Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι δύναμη έχει ο Στέλιος πια. Τα ακούει όλα αυτά και τα ξέρει, δεν τον ενδιαφέρουν», είπε χαμογελώντας.
