Άλλος αδημονεί για την καταγάλανη θάλασσα και τις βουτιές στα παγωμένα νερά, κρύσταλλο θέλει να ’ναι, να χρειάζεσαι ώρα για να τα συνηθίσεις. Άλλος περιμένει τη στιγμή που θα βρεθεί στα ρηχά, να βουτάει με μάσκα και αναπνευστήρα ή να ξαναγίνεται παιδί.
Κάποιος έχει ήδη κάνει εικόνα την πρώτη στιγμή που θα βουτήξει τα πόδια του στο νερό, σε κάποια καινούρια παραλία ίσως, ίσως στο ακρογιάλι που πέρασε τα παιδικά του καλοκαίρια. Κι άλλος έχει ήδη κάνει τις πρώτες «συστάσεις» με τη θάλασσα, ανυπομονώντας να ζεστάνει κι άλλο για να ευχαριστηθεί το απόλυτο must του ελληνικού καλοκαιριού: το αυτονόητο μπάνιο.
Από το βαθύ μπλε του πελάγους, μέχρι το σχεδόν διάφανο γαλανό της ακτής. Από την περίφημη «θάλασσα – λάδι», ακίνητη σαν καμβάς, μέχρι την «ξέσκεπη θάλασσα» και τον «καλπασμό» της. Από την πιο ψιλή άμμο μέχρι τα πιο επιβλητικά βράχια. Κι από την πιο κοσμοπολίτικη πλαζ μέχρι τον πιο ερημικό και μυστικό ορμίσκο. Βότσαλο, κοχύλια, άμμος, νερό, βουτιές, κολύμπι, αλάτι στην πλάτη και τα μάτια, όλα μετρούν αντίστροφα για το καλοκαίρι, που καταφτάνει. Το φόντο σταθερό κι ακλόνητο: η θάλασσα.
