Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αναπτύξει την ικανότητα να κρίνει από τα πρώτα λεπτά αν ένα νέο πρόσωπο μπορεί να τον βλάψει ή να τον ωφελήσει. Επίσης, η πρώτη εντύπωση που σχηματίζουμε για κάποιον δύσκολα αλλάζει. Αυτό λένε οι έρευνες και σχεδόν όλοι οι ψυχολόγοι συμφωνούν με αυτό. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι οι έρευνες αυτές είναι και νόμος. Αν αυτό που μετράει πάντα είναι η πρώτη εντύπωση τότε το όνομα των Ντέλα Βάλε στην Φλωρεντία θα έπρεπε να βρίσκεται δίπλα στα διάσημα τέκνα της πόλης όπως ο Δάντης, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Μποτιτσέλσι, ο Ντονατέλο, ο Μακιαβέλι – μεταξύ άλλων.

Και όμως τα αδέρφια Ντέλα Βάλε αποχωρούν από την Φλωρεντία και την Φιορεντίνα με ένα αίσθημα ανακούφισης για τους ίδιους, κι ένα αίσθημα λύτρωσης για τους tifosi που κατηγορούσαν τη νυν ιδιοκτησία για έλλειψη οράματος κι έβλεπε τον σύλλογο με όρους εμπορικούς. Και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια στην Φλωρεντία δεν υπήρχε τίποτα πια ρομαντικό. Ένας σύλλογος που έβλεπε κάθε χρόνο τους καλύτερους να αποχωρούν, παίκτες – δηλωμένους οπαδούς να την προδίδουν για τον μεγάλο εχθρό, με μείωση του μπάτζετ και την ομάδα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, και τους Ντιέγκο και Αντρέα Ντέλα Βάλε να θεωρούν ότι είναι υπεράνω κριτικής.

Τελικά οι Ντέλα Βάλε ήταν καλοί ή κακοί; Η αλήθεια είναι σχετική. Το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Αν η επίτευξη στόχων μετριέται με τίτλους τότε όχι μόνο δεν πέρασαν την βάση αλλά έμειναν μετεξεταστέοι και χωρίς διάθεση να μάθουν. Αν όμως δει κάποιος τις άλλες τους πράξεις μη αγωνιστικές ως ιδιοκτήτες της Φιορεντίνα θα πει κανείς ότι ορισμένες από αυτές αξίζουν πολλά περισσότερα από μια κούπα (το ίδρυμα Μποργκονόβο, η ευαισθησία και η γενναιοδωρία ως προς την οικογένεια του αδικοχαμένου captain Ντάβιντε Αστόρι το 2018, το ίδρυμα Fiorentina Onlus, το οποίο είναι ενεργά αφοσιωμένο στην υπεράσπιση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και η διαφήμιση στην φανέλα της παγκόσμια μη κυβερνητικής οργάνωσης Save the children, η οποία βοηθά τα παιδιά με ανάγκες σε όλο τον κόσμο).

«Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε πίσω σε αυτή την πόλη μια ομάδα που έχει μια τεράστια ιστορία και την οποία πάντα παρακολουθούσαμε με θαυμασμό», δήλωνε ο Ντιέγκο Ντέλα Βάλε τον Αύγουστο του 2002 όταν αποκτούσε την χρεοκοπημένη και υποβιβασμένη στην Serie C2 (την αντίστοιχη Δ’ Εθνική) Φιορεντίνα. Μαζί με τον αδερφό του Αντρέα, ο οποίος στη συνέχεια θα αναλάμβανε και πρόεδρος, πλήρωσε 7,5 εκατ. ευρώ για να αποκτήσει το club, ενώ ένα χρόνο αργότερα έδωσε άλλα 2,5 εκατ. ευρώ για να επαναφέρει το κανονικό όνομα του συλλόγου, το ACF Fiorentina. Μια άσπιλη αγάπη για μια πόλη που υπέφερε βλέποντας το καμάρι της να βρίσκεται στα τάρταρα. Η επιστροφή από τους νεκρούς μόλις είχε ξεκινήσει. Άνοδος στην Serie C1 αλλά η υπόθεση Κατάνια την προβιβάζει στην Serie B. Στα play off με την Περούτζια ολοκληρώνεται η ανάσταση από τους νεκρούς. Μια πόλη έχει ξεχυθεί στους δρόμους και τα αδέρφια Ντέλα Βάλε είναι οι νέοι ήρωες. Οι ίδιοι δείχνουν να απολαμβάνουν τις πράξεις λατρείας του κόσμου και το καλοκαίρι του 2004 σαρώνουν στο μεταγραφικό παζάρι με τους Γιόργκενσεν, Ουιφαλούσι, Μίκολι, Μαρέσκα να έρχονται στο «Αρτέμιο Φράνκι».

Οι Ντέλα Βάλε όμως δεν ήταν οι κλασικοί ιδιοκτήτες ομάδας. Εξέφραζαν ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, αυτό της αλληλεγγύης που θα έδινε το δικαίωμα και στις μικρότερες ομάδας να μην είναι κομπάρσοι στην Ιταλία μέσα από την αύξηση των εσόδων από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Το Calciopolis τους έκανε πιο σκληρούς, οι ίδιοι έμαθαν και δημιούργησαν μία από τις καλύτερες ομάδες που έχει δει ποτέ η Φιορεντίνα. Ημιτελικά UEFA, έξοδος στο Champions League τα οποία συνδυάστηκαν με ωραίο ποδόσφαιρο. Δύο συνεχόμενες τέταρτες θέσεις και η ονειρώδης σεζόν 2009-10 με τις δύο νίκες στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση επί της Λίβερπουλ, αλλά και τον αποκλεισμό στα νοκ άουτ από την Μπάγερν Μονάχου ελέω των αποφάσεων του Όβρεμπο.

Όλα έδειχναν ωραία και θύμιζαν μια Φλωρεντία που μπορούσε να συγκριθεί με αυτή της Αναγέννησης. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα λάθη και η πτώση. Οι Ντέλα Βάλε κατηγορούν τον Πραντέλι ότι φλερτάρει με την Γιουβέντους και ο δεσμός τους σπάει. Οι ιδιοι απαντάνε με την απόκτηση του Μάριο Γκόμες από την Μπάγερν Μονάχου έναντι 21 εκατ. ευρώ και παρά την πρόσκαιρη χαρά για την απόκτηση του Γερμανού φορ, μετά από 11 χρόνια παρουσίας στα ηνία του συλλόγου ο κόσμος δεν αρκείται πια με μια 4η θέση, αλλά με έναν τίτλο. Και η ευκαιρία έρχεται το 2014 με το Coppa Italia αλλά η Νάπολι αποδεικνύεται ανυπέρβλητο εμπόδιο.

Θα περίμενε κανείς πως ο χαμένος τελικός θα ήταν το κίνητρο που θα έδινε την ώθηση στους Ντέλα Βάλε να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την ομάδα. Αντίθετα οι ιδιοκτήτες των Tod’s αφήνουν στην άκρη τα όποια όνειρά τους για τίτλους και προτεραιότητά τους είναι το πως δεν θα έχουν χασούρα στα οικονομικά. Και η απουσία επένδυσης είναι αυτό που οδηγεί κόσμο και ιδιοκτησία στα άκρα, ειδικά την στιγμή που η ομάδα έκανε αγωνιστικές υπερβάσεις, όπως την πρώτη χρονιά του Πάουλο Σόουζα στον πάγκο με τους «βιόλα» τον Ιανουάριο του 2016 να είναι πρώτοι στην βαθμολογία αλλά οι Ντέλα Βάλε δεν άκουσαν τις εκκλήσεις του Πορτογάλου τεχνικού για ενίσχυση ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει μέχρι τέλος τον τίτλο και δεν παρέκκλιναν ούτε ευρώ από το στενό τους μπάτζετ. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Σόουζα για την άσχημη δεύτερη χρονιά του στην Φλωρεντία. «Φτιάχνω ομελέτα με τα υλικά που έχω και δυστυχώς αυτά είναι τα υλικά που έχω».

Πλέον, το γυαλί όχι απλά είχε ραγίσει αλλά είχε σπάσει. Οι Ντέλα Βάλε αποφασίζουν πως θα πρέπει να υπάρξει ισορροπία στα οικονομικά και για να γίνει επένδυση θα πρέπει πρώτα να γίνουν πωλήσεις, ενώ τα πλάνα για ένα νέο υπερσύγχρονο γήπεδο μπαίνουν στο περιθώριο. Την ίδια ώρα αρχίζουν και αραιώνουν οι παρουσίες τους στο «Αρτέμιο Φράνκι» με τους tifosi να τους κατηγορούν πως τους απασχολούν περισσότερο οι επιδείξεις μόδας στο Παρίσι και στο Μιλάνο παρά η Φιορεντίνα.

Ο θάνατος του Ντάβιντε Αστόρι «θάβει το τσεκούρι του πολέμου» αλλά προσωρινά. Κάθε ματς στο «Αρτέμιο Φράνκι» μετατρέπεται σε διαδήλωση κατά της ιδιοκτησίας και απαίτηση για πώληση της ομάδας. Ο Ντιέγκο Ντέλα Βάλε οργισμένος βγαίνει και κατηγορεί τους οπαδούς για αχαριστία. Η φετινή πορεία και η εξασφάλιση της σωτηρίας την τελευταία αγωνιστική είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

Τα αδέρφια Ντέλα Βάλε αποφασίζουν πως μετά από 17 ολόκληρα χρόνια ήρθε η ώρα να αποχωρήσουν. Χωρίς ούτε μία κούπα και ας την είχαν υποσχεθεί. Και όμως η απουσία τίτλου δεν ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία τους, αλλά η υπεροψία τους. Αυτή η υπεροψία τους που οφειλόταν στο γεγονός πως -όπως θεωρούσαν οι ίδιοι- θα έπρεπε η Φλωρεντία να αισθάνεται μια αιώνια ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι ανέλαβαν την ομάδα όταν βρέθηκε στην Serie C2, δεν τους επέτρεψε να δούνε τα λάθη τους και να κάνουν την αυτοκριτική τους και το σημαντικότερο να μπουν στις καρδιές του κόσμου. Για τους οπαδούς από ένα σημείο και μετά οι Ντέλα Βάλε ήταν απλά δύο άνθρωποι που είχαν στα χέρια τους μια επιχείρηση η οποία μπορούσε και τους έδινε και άλλα λεφτά.

Εν κατακλείδι; Η σχέση της Φιορεντίνα με τους Ντέλα Βάλε ήταν όπως μια ερωτική σχέση δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν τρελά με την πρώτη ματιά αλλά στην πορεία ανακάλυψαν πως τελικά αυτός ο έρωτας είχε ημερομηνία λήξης.

Πανηγυρίσαμε, γελάσαμε, χαρήκαμε, αλλά και θυμώσαμε και κλάψαμε, γενικά είχαμε μια υγιή ερωτική σχέση. Τώρα χωρίσαμε, θα βρούμε άλλους συντρόφους, δεν ξεχνάμε ούτε τα καλά, ούτε τα κακά. Θα θυμάμαι για πάντα το ταξίδι μας στο Παρίσι, αλλά θυμάμαι επίσης ότι ξέχασε τα γενέθλιά μου και τα πέρασα μόνος μου στο σπίτι με μια τούρτα.

Πηγή: gazzetta.gr