Τοξικομανείς, αλλοδαποί, απατεώνες, εγκληματίες. Άνθρωποι που προβληματίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την κοινωνία μας και το επίσημο κράτος, και μας αναγκάζουν να βρούμε λύσεις. Κι όμως όλοι αυτοί απολαμβάνουν περισσότερη προσοχή από όλους μας από ότι οι άστεγοι που κάθε βράδυ έχουν κάνει σπίτι τους, τα στενά, τις πλατείες, τις εισόδους των καταστημάτων και τα παγκάκια του κέντρου της Αθήνας.
Άνθρωποι χωρίς καλό ή κακό βιογραφικό. Χωρίς παρελθόν που μοιάζουν να έρχονται από το πουθενά με προορισμό να χαθούν στο πουθενά. Ανθρώπινες ζωές που δεν αποτελούν καν πρόβλημα για την σύγχρονη πολιτισμένη κοινωνία μας γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν. Κι ας περνάνε κάθε βράδυ δεκάδες συμπολίτες μας και αυτοκίνητα από δίπλα τους. Κι ας γνωρίζουν όλοι οι επίσημοι φορείς για το που βρίσκονται.
Ζωές που κάποια στιγμή ο πολιτισμός μας τους έβαλε στο περιθώριο και φρόντισε να σφραγίσει καλά την έξοδο από αυτό.
Για όλους αυτούς τους δεκάδες ανθρώπους που κάθε βράδυ κάνουν κρεβάτι τους το κρύο πεζοδρόμιο ακόμα κι όταν έξω βρέχει και το κρύο κρατάει τους περισσότερους από εμάς σπίτι, τα προβλήματα της οικονομίας μας τους φαίνονται αστεία. Το ΔΝΤ και το μνημόνιο είναι άγνωστες έννοιες που απασχολούν τον κόσμο που όσο δύσκολα κι αν περνάει, έχει ακόμα ένα σπίτι, ένα πιάτο φαΐ και πάνω από όλα έχει ακόμα αξιοπρέπεια.
Για τους άστεγους του κέντρου της Αθήνας, τα ονοματεπώνυμα δεν έχουν πια σημασία και η ευαισθησία της πολιτισμένης μας κοινωνίας αποτελεί χαρακτηριστικό ουτοπιστικών κοινωνιών που διαβάζουμε σε θεωρίες διανοούμενων.
Η δική τους πραγματικότητα, σκληρή όσο η πέτρα, περιλαμβάνει μόνο τον αγώνα για απλή επιβίωση και τα μελλοντικά τους όνειρα ίσα που φτάνουν στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας.
Για αυτούς η αρχή της νέας χρονιάς δεν επιφυλάσσει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από όσο το τέλος της προηγούμενης.
