Την ώρα που οι πολιτικές ισορροπίες επαναδιαμορφώνονται και οι αναζητήσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς παραμένουν ανοιχτές, το ενδεχόμενο μιας πολιτικής ηγετικής επανεμφάνισης του Αλέξη Τσίπρα προκαλεί ήδη συζητήσεις. Το εγχείρημα του πρώην πρωθυπουργού, που ακούγεται όλο και περισσότερο πως θα γίνει, θα είναι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ και με τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα.
Αν και προς το παρόν υπάρχουν μόνο ενδείξεις για μια τέτοιου είδους πρωτοβουλία, στον πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο συζητιέται εντόνως. Μια ενδεχόμενη κίνηση του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να συναντήσει, υπό προϋποθέσεις, υποστήριξη από επιλεγμένα τμήματα του επιχειρηματικού περιβάλλοντος – ιδιαίτερα από εκείνα που αναζητούν εναλλακτικά σενάρια πολιτικής σταθερότητας και επανατοποθέτησης στον μεταμνημονιακό χάρτη εξουσίας.
Πρώτο και ίσως πιο φυσικό σημείο σύγκλισης αποτελεί ο χώρος των επιχειρηματιών που νιώθουν πιο κοντά στο Κέντρο και επιθυμούν να αποκτήσουν προνομιακή πρόσβαση στο κράτος. Σε αυτό το περιβάλλον, ο λόγος του Τσίπρα για έναν «νέο πατριωτισμό» που αντιμάχεται την ολιγαρχία, χωρίς να υιοθετεί αντιεπιχειρηματική ρητορική, ενδέχεται να συναντήσει θετική ανταπόκριση, αρκεί να συνοδευτεί από ένα σαφές σήμα θεσμικής σταθερότητας και κανόνων.
Ταυτόχρονα, ένα τέτοιο εγχείρημα αναμένεται να προκαλέσει το ενδιαφέρον παραδοσιακών επιχειρηματικών κύκλων που -όπως λένε στελέχη της αγοράς- βρίσκονται σε φάση αναδιάταξης και αναζήτησης νέων ισορροπιών. Η συγκέντρωση επιρροής και προνομίων σε συγκεκριμένα επιχειρηματικά σχήματα, κατά την τελευταία εξαετία, έχει δημιουργήσει περιθώρια για εναλλακτικές επενδύσεις σε πολιτικά πρόσωπα και κόμματα που μπορεί να λειτουργήσουν ως αντιστάθμισμα.
Και δεν είναι οι μόνοι, φυσικά. Εκτιμάται ότι ο Τσίπρας, εφόσον εμφανιζόταν με πιο πραγματιστικό πρόσωπο και απεγκλωβισμένος από τις ταυτίσεις του παρελθόντος, θα μπορούσε να αποτελέσει ελκυστική επιλογή για μερίδα των παραδοσιακών παικτών που έχουν νιώσει σταδιακά αποκλεισμένοι από το σημερινό σύστημα.
Σημαντικός παράγοντας θα μπορούσε να είναι και η στήριξη από μέσα ενημέρωσης, κυρίως από αυτούς που θεωρούν πως σήμερα βρίσκονται εκτός συστήματος. Πρόκειται για εκδότες ή ιδιοκτήτες μέσων με μειωμένη πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων ή με φιλοδοξία να αποκτήσουν αυξημένη πολιτική διαπραγματευτική δύναμη μέσω της ενίσχυσης ενός εναλλακτικού πολιτικού πόλου.
Μια επιπλέον δεξαμενή δυνητικών συμμάχων εντοπίζεται σε πρόσωπα και επιχειρήσεις με ισχυρό διεθνές αποτύπωμα. Αυτοί οι κύκλοι τείνουν να δίνουν βάρος όχι μόνο στην οικονομική πολιτική, αλλά και στο ύφος της εξουσίας, την προβλεψιμότητα, τη θεσμικότητα και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Η μετεξέλιξη του Τσίπρα από ριζοσπαστικό σε προσωπικότητα με διεθνή απήχηση, του επιτρέπει να απευθυνθεί σε αυτό το κοινό όχι ως απειλή αλλά ως δυνητικός συνομιλητής.
Ωστόσο, όλες οι παραπάνω δυναμικές θα εξαρτηθούν από συγκεκριμένες παραμέτρους: την ιδεολογική καθαρότητα και αξιοπιστία του εγχειρήματος αλλά, κυρίως, το κατά πόσο θα ξεφύγει από σκιές του παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για το μέλλον του Τσίπρα δεν αφορά μόνο το πολιτικό σκηνικό αλλά και την ευρύτερη γεωγραφία της εξουσίας στην Ελλάδα, όπου η επιχειρηματική επιρροή παραμένει κρίσιμος παράγοντας.
