«Το πένθος δεν ήταν επειδή έφυγα από τη δουλειά, το πένθος -ας μην φοβόμαστε να πούμε τη λέξη ακόμα- ήταν για την απώλεια της φωνής» εξομολογήθηκε η Χαρούλα Αλεξίου μιλώντας στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ, μιλώντας για την απόφασή της να σταματήσει το τραγούδι επειδή η φωνή της δεν είναι όπως παλιά.

«Αυτό όσο και αν θες να το διασκεδάσεις, τα έκανα όλα, επιτυχία, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, έπαιξα στα ωραιότερα και μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, είμαι χορτάτη καλλιτέχνις… Όμως, θέλεις τη φωνή σου. Τι να παραδεχτείς; Ο κόσμος το ξέρει. Δεν το άφησα να γίνει πολύ, το πρόλαβα. Τα σημάδια είχαν φανεί. Όταν τραγουδάς πρέπει να τραγουδάς, δεν γίνεται να κοροϊδεύεις» τόνισε η σπουδαία ερμηνεύτρια.

«Εφόσον θέλεις να κρατήσεις το καλό που σου έχει συμβεί στη ζωή, κρατάς αυτό και πας παρακάτω. Αυτό δεν είναι μια απλή απόφαση, να πεις πας παρακάτω. Πρέπει να παραδεχτείς και την απώλεια, να παραδεχτείς την ήττα, τη νέα συνθήκη… Θέλει τον χρόνο του. Και το πένθος θέλει τον χρόνο του», είπε ακόμη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο.

«Δεν είναι σωστό να προσπαθούμε να φτιάξουμε τη φωνή μας με τα ψέματα» υπογράμμισε αναφερόμενη στο πώς η τεχνολογία μπορεί να βελτιώσει τη φωνή των τραγουδιστών.

«Ελπίζω να μην νιώσουν όπως εμείς με τα βραζιλιάνικα»

Αναφερόμενη στην μεγάλη επιτυχία της σειράς Maestro, η οποία μέσω του Netflix διατίθεται σε συνδρομητές πολλών χωρών κλήθηκε να απαντήσει στο πώς νιώθει για παράδειγμα κάποια κυρία μπορεί να βλέπει την σειρά στην Χιλή ή στην Ισπανία, απάντησε: «Εντάξει ωραία είναι. Ελπίζω να μην νιώσει, όπως εμείς με τα βραζιλιάνικα. Εννοώ τα μεταγλωττισμένα. Να ακούς την φωνή της Αλεξίου, για παράδειγμα, και να ακούς μια άλλη στα αγγλικά ή στα γαλλικά. Να μην συμφωνεί ο ήχος με την φωνή. Έχω ακούσει τη μεταγλώττιση σε τουρκικά και αγγλικά. Μου είπαν φίλοι μου Γάλλοι ότι το σταμάτησαν αμέσως, λέγοντας ότι η φωνή δεν είναι αυτή, και έβαλαν το original με τους υπότιτλους».

«Οι δυσκολίες είναι χρήσιμες γι’ αυτό μας προχωράνε παρακάτω»

«Οι δυσκολίες είναι χρήσιμες γι’ αυτό μας προχωράνε παρακάτω» ανέφερε ανάμεσα σε πολλά άλλα στη συνέντευξή της στην ΕΡΤ η Χαρούλα Αλεξίου.

Σημείωσε δε, ότι από παιδί έζησε «έναν συνεχή αγώνα», αναφέροντας ότι «όλα τα έβλεπε σαν μια άσκηση δυσκολίας κι αυτό τη βοήθησε να μπορέσει να απολαύσει κι άλλα πράγματα όταν ήρθε η ώρα, που δεν θα τα απολάμβανε διαφορετικά».

Αποκάλυψε ακόμη, πως όταν έπρεπε να αποφασίσει η ίδια για τα αγαπημένα της πρόσωπα ήταν από τις πιο δύσκολες. Συμπλήρωσε πως είχε την επιλογή να επιλέξει ένα επάγγελμα καλλιτεχνικής φύσης διότι και η οικογένειά της είχε αυτά τα ερεθίσματα.

«Ήξερα να ζω και χωρίς το τραγούδι»

«Είμαι τυχερή γιατί μου συμβαίνουν ακόμα καινούργια ξεκινήματα» είπε η Χαρούλα Αλεξίου, προσθέτοντας: «Ήξερα να ζω και χωρίς το τραγούδι». Μίλησε και για την ενασχόλησή της με το θέατρο, εκτός από το τραγούδι».

«Μπήκα μέσα στη μουσική όταν άνθιζε ο τόπος»

Θυμήθηκε τις συνεργασίες της με τους μεγάλους δημιουργούς στο ξεκίνημα της καριέρας της, λέγοντας: «Τα πράγματα συμβαίνουν. Είχα την τύχη να ξεκινήσω αυτή τη δουλειά όταν “άνθιζε ο τόπος” στη μουσική. Ήταν αυτό που λέμε έως σήμερα “η χρυσή εποχή του τραγουδιού”. Μέσα σε ένα δίσκο μπορεί να υπήρχαν πέντε νέοι τραγουδιστές. Σκέφτομαι σε πόσους δίσκους συμμετείχα πριν κάνω το πρώτο προσωπικό μου άλμπουμ…».

«Στην πρώτη μου ακρόαση ο Πατσιφάς δεν με ενέκρινε»

Η Χάρις Αλεξίου αναφέρθηκε και στις πρώτες ακροάσεις της από τις δισκογραφικές εταιρείες, αποκαλύπτοντας: «Κρατούσαν τους μουσικούς στο στούντιο και κανόνιζαν με τους νέους που έκαναν ακρόαση (…) Είχα πάει στη Lyra, στον Πατσιφά. Κι αυτός δεν με ενέκρινε. “Εξάλλου έχουμε την Αλέκα Μαβίλη” είπε. Το χαρακτηριστικό της Αλέκας ήταν το βιμπράτο. Εμένα έτρεμε η φωνή μου».

«Είμαι συντηρητική, αλλά είμαι και τρελή»

Mιλώντας για τον αυθορμητισμό της, αυτοχαρακτηρίστηκε «συντηρητική αλλά και τρελή». «Δεν κωλώνω να πάρω ένα αεροπλάνο τώρα και να πάω σε μια χώρα. Δεν είναι ότι είμαι τόσο αυτάρκης, όλοι έχουν ανάγκη έναν άνθρωπο, αλλά μπορώ. Όσο και να φαίνομαι παραδοσιακή αλλά είμαι και τρελή. Σέβομαι την οικογένεια, τις παραδόσεις» είπε χαρακτηριστικά.

«Θα ήθελα να ζουν οι γονείς μου και να γινόμουν εγώ γονιός τους»

Μιλώντας για τους γονείς της, συγκινημένη είπε: «Ζούμε σε μια χώρα που τα παιδιά γίνονται γονείς των γονιών τους. Όσο η οικογένεια μας έχει μέσα στην αγκαλιά, δεν φεύγουμε κι αναγκαζόμαστε πολλές φορές να γίνουμε “γονείς γονέων”. Είναι μέσα στη νοοτροπία μας. Θα ήθελα να ζουν οι γονείς μου και να κάνω το ίδιο».