Το μεσημέρι της Παρασκευής 1ης Αυγούστου, η Δανάη Μπάρκα βρέθηκε στο πλατό της εκπομπής «Καλοκαίρι Παρέα» με την Κατερίνα Καραβάτου, σε μια εμφάνιση που είχε όλα τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν: αμεσότητα, αυθεντικότητα και χιούμορ. Η ηθοποιός και παρουσιάστρια μίλησε ανοιχτά για την προσωπική της εμπειρία μετά το πρόωρο φινάλε της εκπομπής της και στάθηκε ιδιαίτερα στις αντιδράσεις που προκάλεσε το πάρτι που διοργάνωσε λίγο αργότερα.
Η Δανάη Μπαρκα είπε μεταξύ άλλων:
«Έχω συναντήσει ανθρώπους που ήθελαν να κάνουν κακό. Χάρη στο ένστικτο δεν τους είχα στη ζωή μου, ή στο ότι ήμουν τυχερή. Είμαι τυχερή που έχω τους ανθρώπους που έχω εδώ και πολλά χρόνια. Είναι μεγάλη ευλογία. Έχω δει ανθρώπους να φέρονται με δόλιο τρόπο ή ανθρώπους που έχω ακούσει, έχω μάθει, που βλέπω ότι φέρονται άσχημα ή ότι έχουν προσπαθήσει ακόμη και σε μένα να δημιουργήσουν μια αρνητική συνθήκη γύρω μου, έχω δει. Μπορεί στην αρχή να κατάφεραν να δημιουργήσουν μια εντύπωση περίεργη αλλά στο τέλος πάντα λάμπει η αλήθεια. Στο τέλος νιώθω ότι ο καθένας παίρνει αυτό που ο ίδιος αναζητά»
«Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πάρα πολύ κόσμο που είμαστε και ήμαστε εντελώς διαφορετικοί και με μία μαμά, η οποία πάντα για ένα δικό της λόγο και τελικά της έχει βγει σε καλό και σε όλους μας, ότι όταν ένα πράγμα το ξεζουμίζεις και κρατάς το καλό, όπως κάνει ο αποχυμωτής.
Όταν βάζεις τα φρούτα -και τα ξινά και τα γλυκά- μέσα σε έναν αποχυμωτή και μένει αυτό που πραγματικά θέλεις να πάρεις εσύ, σου βγαίνει σε καλό. Πάντα σε αυτό το σπίτι όταν συνέβαινε κάτι ήμαστε ενωμένοι και λέγαμε ότι «το ‘χουμε» και ξαφνικά γινόταν ένα γλέντι.
Εμείς στην εκπομπή, όταν έμαθαν και οι υπόλοιποι άνθρωποι ότι ολοκληρώνεται, επειδή ήμασταν οι περισσότεροι μεταξύ πολύ δεμένοι και ήδη αυτά τα πάρτι τα κάναμε, είπαμε: «Πάμε στο σπίτι μου για κρασιά να το ξεχάσουμε;». Δηλαδή, για αλλού πήγαινε και το ένα κρασί έφερε το άλλο, μετά ήρθε κι άλλος κόσμος, από παντού- κι έγινε αυτό. Με βοήθησε και το θέατρο σε όλο αυτό».
«Δεν μπορώ να έχω απογοήτευση από ανθρώπους που τα περιμένω όλα, από ανθρώπους που σχολίασαν ή έμαθα ότι σχολίασαν -όχι απαραίτητα δημόσια- το πώς ο καθένας εκφράζει τη λύπη του, τη στεναχώρια του, την απογοήτευση του, δεν θα απογοητευτώ. Για να έχω εγώ λόγο σε ένα δικό σου συναίσθημα, εγώ έχω το πρόβλημα, δεν το έχεις εσύ. Εσύ βιώνεις τα πράγματα.»
Θέλει μια φοβερή αυτοταπείνωση να καταλάβεις ότι κάτι που σου ταΐζει τον ναρκισσισμό σου, το ότι τώρα είμαι εδώ και ελέγχω την κατάσταση, είναι δύσκολο. Δεν έχω ακόμη αισθανθεί την αίσθηση της απώλειας. Με βοήθησε το θέατρο»
