«Martin Stationette» το είπαν και χαρακτηριζόταν στη δεκαετία του 1950 ως το «αμερικανικό οικονομικό αμάξι του μέλλοντος».
Δεν είχαν υπολογίσει μάλλον κάποια κατασκευαστικά ψεγάδια του, όπως το γεγονός ότι ήταν εξολοκλήρου καμωμένο από ξύλο!
Το όχημα ήταν η τελευταία δουλειά του αμερικανού οραματιστή της αυτοκίνησης James V. Martin, που ήθελε να πάρει την αεροδυναμική της αεροναυπηγικής και να τη φέρει στην επικράτεια των τετράτροχων.
Η ιδέα πίσω από το Stationette ήταν να φτιάξει ένα όχημα όσο πιο απλό γινόταν που θα έκλεινε ωστόσο το μάτι στην πρακτικότητα. Ήταν μικρό, ώστε να πιάνει λιγότερο χώρο και να περιορίζει τις ουρές των μποτιλιαρισμένων δρόμων. Η ανάπτυξη ωστόσο της ιδέας ξέφυγε από τις αρχές διακηρύξεις.
Ο Martin ήθελε μονοκόμματο σασί, μόνο που το έκανε ξύλινο. Και το ήθελε μικρό, μόνο που το έκανε μικροσκοπικό, τόσο που ούτε ο οδηγός δεν χωρούσε καλά-καλά στον αρχικό σχεδιασμό. Επιπλέον, δεν του έβαλε ποτέ αμορτισέρ και η ανάρτησή του ήταν πραγματικά για κλάματα. Αφήστε που όλα ήταν πτυσσόμενα!
Στα άλλα ανατρεπτικά που έκανε, έβαλε φρένα μόνο στον πίσω τροχό, που ήταν σχεδόν αδύνατο να σταματήσει το αμάξι που κινούνταν με μια δυνατή μηχανή από τη Harley-Davidson. Το στρίψιμο του τρικύκλου ήταν άθλος, οι ταχύτητες έμπαιναν με το ζόρι και όλα γίνονταν με κόπο και στριμωξίδι.
Ο Martin πίστευε πως στρατιές Αμερικανών μέσου εισοδήματος θα το αγόραζαν με το τσουβάλι, μόνο που δεν βρήκε ποτέ χρηματοδότη για να το βάλει στις γραμμές παραγωγής. Έφτιαξε πάντως ένα πρωτότυπο που έκλεψε μεν τα βλέμματα του κόσμου, ως εκεί όμως…
