Η σημερινή ισχυρή βροχόπτωση που κάλυψε σχεδόν όλη την Ελλάδα έχει μετατρέψει τους δρόμους σε ποτάμια, αλλά ανέδειξε και μια καθημερινή (απαράδεκτη) συμπεριφορά που συχνά προσπερνάμε: το πώς οδηγούμε όταν δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν ή που περιμένουν στη στάση του λεωφορείου. Πόσοι από εμάς μειώνουμε ταχύτητα όταν υπάρχουν άνθρωποι στο πεζοδρόμιο; Οι περισσότεροι δεν δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον, σαν να μην τους αφορά καθόλου αν ο άλλος θα γίνει μούσκεμα.
Το να μειώσεις ελάχιστα ταχύτητα δεν κοστίζει σε κανέναν. Χρειάζεται λίγα δευτερόλεπτα και μια συνειδητή σκέψη: ότι κάποιος βρίσκεται εκτεθειμένος στο πεζοδρόμιο, χωρίς την προστασία που έχει ο οδηγός. Το περίεργο είναι οι περισσότεροι δεν το σκέφτονται καν. Σαν να μην τους αφορά αν ο άλλος θα γίνει μούσκεμα. Αφού εκείνοι είναι μέσα στο αυτοκίνητό τους όλα καλά…
Η στάση αυτή δεν είναι απλώς αμέλεια, είναι βαθιά εγωιστική. Αποκαλύπτει στην πράξη ότι πολλοί από εμάς λειτουργούμε με μοναδικό κριτήριο τη δική μας άνεση, σαν ο δρόμος να μας ανήκει αποκλειστικά επειδή βρισκόμαστε μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Το να μην κόβεις ταχύτητα, γνωρίζοντας ότι μπορεί να καταβρέξεις κάποιον, δείχνει πως δεν μπαίνεις ούτε για ένα δευτερόλεπτο στη θέση του άλλου. Κι ίσως εδώ βρίσκεται το πιο ανησυχητικό: ότι έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, ώστε η στοιχειώδης ενσυναίσθηση μοιάζει πλέον με εξαίρεση, όχι με κανόνα.
Μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο για τους οδηγούς να ελέγξουν πλήρως την κατάσταση, ειδικά όταν οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει και το νερό πετάγεται σε κάθε πέρασμα. Ωστόσο, υπάρχει πάντα ένα ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς: να μειώσει ταχύτητα όταν βλέπει ανθρώπους στο πεζοδρόμιο. Δεν απαιτείται κάτι περισσότερο, ούτε κάποια ιδιαίτερη δεξιότητα. Αρκεί να θυμόμαστε ότι δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να μετακινούνται με αυτοκίνητο. Κάποιοι περπατούν μέσα στη βροχή ή περιμένουν εκτεθειμένοι στις στάσεις, και γι’ αυτούς λίγη δική μας ενσυναίσθηση μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά.
