Για το επικό πεντάλεπτο ξέσπασμά του στην την αίθουσα Τύπου του Ολυμπιακού Σταδίου μετά το 2-2 του Παναθηναϊκού εναντίον του Ηρακλή το βράδυ της 11ης Δεκεμβρίου 2005 μιλά ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι.

«Γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει ένας τρελός για να πληρώνει για όλα; Δώδεκα χρόνια, 24 προπονητές. Γαμ@@ο, δεν πρέπει πάντα να πληρώνει ο προπονητής. Οι οπαδοί ας βοηθήσουν λίγο την ομάδα και όχι να μας αποδοκιμάζουν. Είναι νέοι παίκτες. Κάναμε μια ομάδα. Βοηθήστε. Αν έχουν τα άντερα, ας βοηθήσουν την ομάδα. Είμαι εκεί 24 ώρες τη μέρα. 24 ώρες τη μέρα. Oλες τις μέρες γαμ@@ο. Δεν είναι δυνατόν αυτό. Ντροπή σας γαμ@@ο.

Είμαι θυμωμένος όχι λόγω της ισοπαλίας, αλλά επειδή δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι αίσχος αυτό. Μα πού είμαστε ρε γαμ@@ο; Τι έγινε το ποδόσφαιρο γαμ@@ο; Ζούγκλα; Hρεμος είμαι. Κι εσείς γελάτε. Με τι γελάτε; Με το να γράφετε τι; Γελάτε γαμ@@ο. Γιατί γελάτε; Σεβαστείτε τον κόσμο. Σε σας πρέπει κανείς να λέει ψέματα και να είναι ρουφιάνος. Oπως και με τους οπαδούς. Εγώ δεν είμαι τέτοιος γαμ@@ο. Εντάξει; Εγώ τους βλέπω όλους κατά πρόσωπο. Από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Γιατί είμαι σοβαρός και έτσι θέλω να δουλέψω. Μιλάω εγώ τώρα. Τέλος τα ψέματα. Λόγια… Γιατί; Μετά από τέσσερις μόλις μήνες λόγια; Κάντε μου τη χάρη γαμ@@ο. Είναι η στιγμή να τελειώνουμε.

Ηρεμήστε γαμ@@ο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Όλοι αλαζόνες. Ξερόλες. Είρωνες, χασκογελάνε γαμ@@ο και λένε ότι έρχεται ο ηλίθιος. Εδώ δουλεύουμε σοβαρά γαμ@@ο. Ακόμη κι αν με σκοτώσουν, έχω καθαρή τη συνείδησή μου. Κάποια στιγμή αφήστε τον κύριο Βαρδινογιάννη. Πείτε του ευχαριστώ, είναι άξιος άνθρωπος γαμ@@ο. Αν φύγει, θα δείτε τί θα συμβεί. Τι αποδοκιμάζουν; Τον Βαρδινογιάννη; Aντε στο δι@@@ο. Φτάνει» είχε πει εκείνο το βράδυ σε μια συνέντευξη που δεν θα ξεχάσει κανείς από τους παρόντες.

Ο 67χρονος σήμερα Ιταλός προπονητής, μιλά όχι μόνο για τις μέρες του στον Παναθηναϊκό αλλά και για την παραγωγή κρασιού, στην οποία έχει αφιερωθεί τα τελευταία χρόνια.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και η ιστορία πίσω από το ξέσπασμα

Ποια είναι η άποψη που έχετε για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη;

Φανταστική, μιλάμε ακόμη και σήμερα. Στέλνουμε ευχές για Χρόνια Πολλά. Κάναμε καλή δουλειά μαζί. Και με στεναχωρεί που δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε. Ήταν μια εποχή που δεν ήταν εύκολο να ξοδεύεις χρήματα. Προσπαθήσαμε με παιδιά από τις ακαδημίες, με κάποιους παίκτες που δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστοί, αλλά με πολλή φαντασία. Μου πρότεινε κάποια πράγματα κι εγώ προσπαθούσα να τα εφαρμόσω στην προπόνηση. Κάναμε καλή δουλειά με τον Γιάννη, μιλούσαμε κάθε μέρα, τον έβλεπα μετά το τέλος της προπόνησης. Έμενα στην Κηφισιά, ήταν κοντά στην έδρα του. Περνούσα από το γραφείο του μετά την προπόνηση, του εξηγούσα πώς πήγε η μέρα. Δουλεύαμε καλά.

Γιάννης Βαρδινογιάννης

Το ξέσπασμά σας στη συνέντευξη Τύπου μετά το 2-2 με τον Ηρακλή συζητείται μέχρι σήμερα. Μετανιώνετε για κάτι; Πώς φτάσατε στο σημείο να εκνευριστείτε τόσο πολύ;

Ήταν μια αρνητική βραδιά. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα και για κανένα λόγο. Εκείνο το βράδυ έδειξα δύο δημοσιογράφους. Αυτό. Όταν έφτασα στην Αθήνα, ο Γιώργος Στράτος ήταν αυτός που με φρόντιζε, με πρόσεχε, με βοηθούσε. Θυμάμαι ότι τότε υπήρχαν 10-12 αθλητικές εφημερίδες που έγραφαν και έγραφαν. Δεν ξέρω πόσες έχουν απομείνει σήμερα. Ό,τι έλεγα στα αποδυτήρια, δεν έχει σημασία αν ήταν θετικό ή αρνητικό, το έβλεπα την επόμενη μέρα στις εφημερίδες. Κι αυτό ήταν αρνητικό για μένα. Υπήρχε κάποιος παίκτες που το έλεγε στον δημοσιογράφο και ο δημοσιογράφος το έγραφε. Ήταν πράγματα που δεν έπρεπε να βγουν από τα αποδυτήρια. Δεν ξέρω ποιοι παίκτες ήταν. Δεν μπορώ να το ξέρω.

Στην Ιταλία αυτό συμβαίνει σε μικρότερο βαθμό. Συναντήθηκα τότε με τον Γιώργο και τον Γιάννη και είπαμε “φτάνει με τις ομιλίες στα αποδυτήρια”. Έκανα μόνο ατομικές συναντήσεις, με κάθε παίκτη. Βρέθηκε λύση. Μιλούσα μόνο μετά τα ματς, στις συνεντεύξεις Τύπου και.. φινίτο. Και καθώς δεν μιλούσα τόσο πολύ, καθώς δεν είχα σχέσεις με δημοσιογράφους, οι Έλληνες δημοσιογράφοι με έβλεπαν κάπως. Δεν είχα φίλους δημοσιογράφους, γιατί προέκυψε αυτό το θέμα και μετά η ομάδα δίκαια με απομόνωσε. Δίκαια. Ήμουν ήρεμος, όμως. Δεν μιλούσα. Το έκανα μετά το τέλος του ματς και τέλος. Ήταν όμορφο για μένα, ήμουν καλά.

Σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου δεν έβρισα. Δεν είπα καμία βρισιά. Οι βρισιές από τα ελληνικά γήπεδα με είχαν ξεσκίσει, οπότε δεν ήταν βρισιές. Ήταν ο τρόπος μου να εκφραστώ. Ξέρετε, οι Ιταλοί θέλουν τον τρόπο τους για να εκφραστούν. Το έκανα για να υπερασπιστώ την ομάδα, την εταιρία κυρίως. Και για να υπερασπιστώ τη δουλειά μου. Γιατί ήξερα ότι κάνουμε καλή δουλειά. Εμένα έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Πάντα όταν βλέπω τέτοια πράγματα, επαναστατώ, ίσως με το πέρασμα των χρόνων να έχω μαλακώσει. Αλλά δεν μου πήγαινε όλο αυτό.

Έβλεπα τη ζήλεια αυτών των δημοσιογράφων, ίσως δεν ήταν χαρούμενοι επειδή δεν τα πηγαίναμε άσχημα. Ήμασταν στο Champions League, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχαμε μια ομάδα για να υποστηρίξει πορεία και στο πρωτάθλημα και στο Champions League. Προκριθήκαμε στους ομίλους, δείξαμε καλή εικόνα με την Μπαρτσελόνα και τη Βέρντερ. Στο πρωτάθλημα χάσαμε έδαφος, αλλά στο τέλος βρήκαμε τη βενζίνη που χρειαζόμασταν. Νομίζω κάναμε καλή δουλειά. Όφειλα να υπερασπιστώ αυτή τη δουλειά που κάναμε.

Αγαπώ πολύ τους Έλληνες. Ήμουν το μοναδικό παιχνιδάκι κάποιων δημοσιογράφων που ήθελαν να το πυροβολούν. Ήταν δύο συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, οι υπόλοιποι ήταν φυσιολογικοί. Πιθανώς και άνθρωποι μέσα στο σύλλογο να είχαν άλλα συμφέροντα εκείνη την περίοδο. Κι αυτοί οι δημοσιογράφοι έκαναν τη δουλειά γι’ αυτούς τους ανθρώπους κόντρα στον Βαρδινογιάννη. Για μένα δεν ήταν δίκαιο αυτό. Με ήθελαν ένα πιόνι και εμένα αυτό δεν μου πήγαινε. Δεν ήξεραν πόση δουλειά έκανα εγώ, ο Γιάννης και ο Γιώργος για να πάει καλά η ομάδα. Μου προκάλεσε απέχθεια.

Τα πήγαμε καλά στο Champions League, ήμασταν σε δύσκολο όμιλο. Τα πήγαμε καλά στο ένα ματς με την Μπαρτσελόνα. Ξέραμε ότι η ομάδα δεν ήταν στο επίπεδο για να κουβαλήσει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Υπάρχει ακόμη μία όμορφη ιστορία. Οι Ισπανοί δημοσιογράφοι με παίρνουν ακόμη και σήμερα, γιατί στο ματς κόντρα στην Μπαρτσελόνα έκανα εφιάλτη τη ζωή του Μέσι. Ο Μέσι εξαφανισμένος κόντρα σε εμάς. Έχουν περάσει τόσα χρόνια.

Πηγή: gazzetta.gr