Τον Σεπτέμβριο, ο 49χρονος Νεοϋορκέζος Μάικλ Μορό πέρασε κολυμπώντας από το νοτιότερο άκρο του Μανχάταν -και δεν βγήκε ξανά στην επιφάνεια μέχρι που είχε πλέον διασχίσει τον East River, πέρασε τον Harlem River και κατέβηκε τον Hudson, ολοκληρώνοντας τον περίφημο και απαιτητικό κύκλο των 28,5 μιλίων.

Το καλύτερο (και πιο απίστευτο) μέρος: Το έκανε όλο φορώντας χειροπέδες και μάλιστα σε λιγότερο από 10 ώρες.

Το κατόρθωμά του τού χάρισε δύο παγκόσμια ρεκόρ Γκίνες: ένα για τη μεγαλύτερη απόσταση σε κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας με χειροπέδες και ένα για το ότι έγινε ο πρώτος (και ταχύτερος) άνθρωπος που περιέπλευσε τα υδάτινα όρια της Νέας Υόρκης δεμένος.

Αλλά το κίνητρο του Μορό δεν ήταν κάποια απόλαυση. Ήταν εν μέρει η φυσική του σχέση με το νερό, εν μέρει κάτι που είχε αφήσει ανολοκλήρωτο, εν μέρει η επιθυμία να δοκιμάσει τα όρια της δεξιοτεχνίας του.

«Όταν άρχισα να ακούω ιστορίες ανθρώπων που δεν εγκατέλειψαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τα όριά τους, σκέφτηκα: “Γιατί να μην μπορώ να το κάνω κι εγώ;” Αυτό ήταν η αρχή του ταξιδιού μου για να καταλάβω πώς θα ξεκλειδώσω τις δυνατότητές μου», είπε. «Και ήξερα ότι έπρεπε να το κάνω μέσα στο νερό».

Γεννημένος για το νερό

Ο Μορό, δημιουργικός διευθυντής στην «ξηρά», έχει αγάπη για το νερό εδώ και χρόνια.

«Σύμφωνα με τους γονείς μου, μπορούσα να κολυμπάω πριν περπατήσω», είπε. «Ουσιαστικά τους είχα “πει”, πριν καν μιλήσω, ότι θέλω να είμαι στο νερό. Γι’ αυτό προοριζόμουν».

Ως μαθητής και φοιτητής, έσπασε ρεκόρ, κερδίζοντας εθνικά πρωταθλήματα και πετυχαίνοντας τουλάχιστον ένα ρεκόρ που κρατάει ακόμη και σήμερα. Μετά όμως σταμάτησε για περίπου 20 χρόνια.

Ώσπου, μετά τα 40 του, το νερό τον ξανακάλεσε. Ιστορίες θρύλων όπως η Νταϊάνα Νιάιντ και ο Ρος Έντζλι άρχισαν να εμφανίζονται στα social του. Δεν μπορούσε να διώξει την αίσθηση ότι είχε ακόμη «καύσιμα στο ντεπόζιτο».

Η πρόκληση; Υπερμαραθώνια κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας -οποιοδήποτε συνεχόμενο κολύμπι άνω των 10 χιλιομέτρων, έξω από πισίνα και χωρίς στάσεις.

«Σκέφτηκα: “Αυτό είναι αχαρτογράφητο έδαφος για μένα. Πρέπει να το κυνηγήσω”», είπε ο Μορό. Και το έκανε «με φόρα», σύμφωνα με τη New York Post.

Προσέλαβε προπονητή, έβαλε την κοινωνική του ζωή στον πάγο και έβαλε στόχο μία από τις πιο επικίνδυνες και άγριες διαδρομές ανοιχτής θάλασσας: το Μολοκάι Τσάνελ στη Χαβάη, μήκους 42 χιλιομέτρων, μια βαθιά θαλάσσια πρόκληση με μόλις 100 περίπου επιτυχόντες συνολικά.

Ο Μορό έγινε ένας από αυτούς το 2024, κολυμπώντας όλη νύχτα σε 13 ώρες και 11 λεπτά -ο 14ος καλύτερος χρόνος στην ιστορία. Και όμως, βγήκε από το νερό… με δίψα για περισσότερο.

«Αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάτι λίγο πιο… εκτός πεπατημένης, κάτι πιο αμφιλεγόμενο», είπε. Υπήρχε: χειροπέδες. Το 2022 ο Αιγύπτιος επαγγελματίας κολυμβητής Σεχάμπ Άλαμ είχε κολυμπήσει 11,6 χλμ. δεμένος. Αυτό ήταν το ρεκόρ που έπρεπε να “σπάσει”.

«Το πρώτο που μου πέρασε από το μυαλό είναι αυτό που σκέφτονται όλοι: “Είναι τρελό. Γιατί να το κάνει κανείς αυτό;”» είπε.

Το δεύτερο, όμως, ήταν μια εξίσωση: Αν το 90% της ώθησης του κολυμβητή προέρχεται από τα χέρια, πώς κολυμπάς όταν τα χέρια σου είναι δεμένα; «Τότε έγινε τεχνική πρόκληση», είπε.

Αφού τσάκισε το ρεκόρ του Άλαμ επιστρέφοντας στη Χαβάη με χειροπέδες τον Μάιο του 2025, ο Μορό έθεσε έναν νέο στόχο: να κολυμπήσει την περίμετρο της Νέας Υόρκης… δεμένος. «Αν καταφέρω αυτό», σκέφτηκε, «θα είναι η στιγμή που θα ορίσει όλη την καριέρα μου στην ανοιχτή θάλασσα».

Το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου 2025, κλείδωσε τις χειροπέδες και βούτηξε. Το πλήρωμά του -ανάμεσά τους η αδερφή του, ένας καπετάνιος, ένας καγιάκερ και ένας εκπρόσωπος των Ρεκόρ Γκίνες- τον ακολουθούσε από κοντά.

«Ήταν η κορύφωση όλων όσων με είχαν οδηγήσει σε αυτό -η αβεβαιότητα, η αμφιβολία στο μυαλό μου για το αν είχα περάσει τα όρια του ανθρώπινου δυνατού», είπε. «Το να βλέπω εκείνο το φαινομενικά ανέφικτο όνειρο -όπου κυριολεκτικά όλοι μου έλεγαν “το παράκανες, αυτό είναι πια τρέλα”- να γίνεται πραγματικότητα… ήταν μνημειώδες».

Κοιτώντας πίσω, ο θρίαμβός του άφησε δύο πλακέτες Γκίνες και μια επώδυνη αλλά αντιμετωπίσιμη βακτηριακή λοίμωξη, και στα δύο του πόδια. «Είναι πραγματική απόδειξη πως δεν υπάρχουν όρια στο πόσο μπορείς να ονειρευτείς», είπε. «Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσεις να το κάνεις αυτό».

Όσο για το επόμενο μεγάλο του όνειρο; «Ίσως είναι πολύ νωρίς για να το πω».