Με το θέμα του διορισμού της Βασιλικής Θάνου ως επικεφαλής της Επιτροπής Ανταγωνισμού καταπιάστηκε στο χθεσινό φύλλο της Καθημερινής ο αρθρογράφος Μιχάλης Τσιντσίνης στη στήλη «Μάσκες».
«Η πολιτικά αναπόφευκτη καθαίρεση της Θάνου δεν είναι ακόμη ούτε θεμιτή ούτε αθέμιτη. Μπορεί να περιμένει τη νομιμοποίησή της μόνο από την επιλογή του αντικαταστάτη της. Θα νομιμοποιηθεί μόνο αν στο πρόσωπο του επόμενου επικεφαλής της Επιτροπής Ανταγωνισμού αντανακλάται η πρόθεση αυτοπεριορισμού της κυβέρνησης υπέρ της ανεξαρτησίας της Αρχής. Μόνο στον βαθμό που ο επόμενος δεν θα είναι Θάνου» σημειώνει ο αρθρογράφος της εφημερίδας.
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος αναφέρεται στην επιλογή της κ. Θάνου αλλά και το δίλημμα για την κυβέρνηση ενώ θέτει και το θέμα της καταλληλότητάς της για την θέση, θέμα που είχε θίξει από την πρώτη στιγμή η Νέα Δημοκρατία.
«Η επιλογή δεν ήταν “σωστό ή λάθος¨”. Το δίλημμα για την κυβέρνηση στην περίπτωση της Επιτροπής Ανταγωνισμού ήταν «μικρό λάθος ή μεγάλο λάθος»: Να ανατρέψει με μια οριακή, φωτογραφική ρύθμιση μια προηγούμενη θεσμική ανορθογραφία ή να τη διατηρήσει;» ηγράφει και συνεχίζει:
«Η αυτονόητη επιχειρηματολογία για την ακαταλληλότητα της Βασιλικής Θάνου να αναλάβει τα ηνία της ανεξάρτητης αρχής δεν είναι τωρινή. Είχε αρθρωθεί σε όλους τους τόνους από τη στιγμή που έγινε γνωστή η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να την εγκαταστήσει ουσιαστικά σε ρόλο επόπτη της αγοράς. Ήδη τότε η πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου είχε βγάλει την τήβεννο για να ενσωματωθεί στο σύστημα εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ – και μάλιστα στον κλάδο του που προωθούσε το εγχείρημα του «μεγαλύτερου σκανδάλου από συστάσεως του ελληνικού κράτους». Ήδη τότε η Νέα Δημοκρατία είχε διαμηνύσει ότι δεν θα συμβιβαζόταν με την επιβολή συριζαϊκού ελέγχου στην επιτροπή».
Τέλος ο Αρθρογράφος της Καθημερινής σημειώνει ότι η «κριτική σε αυτές τις μεταπηδήσεις δεν βασίζεται στο γράμμα του νόμου, αλλά στην αξίωση προς τα κόμματα να μην εξαντλούν τα όρια της εξουσίας τους. Όταν οι πολιτικές δυνάμεις δεν δείχνουν αυτοσυγκράτηση, ανοίγει ένα σπιράλ αυθαιρεσιών και αντιαυθαιρεσιών. Ένας φαύλος κύκλος αντίπαλων καθεστωτισμών».
