Η Δανάη Μπάρκα βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή της Αθηναΐδας Νέγκα και προχώρησε σε μια βαθιά προσωπική εξομολόγηση σχετικά με την εμφάνισή της και τον αντίκτυπο που έχει στον κόσμο. Συγκινημένη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, η παρουσιάστρια και ηθοποιός περιέγραψε πόσο αντιφατικά αισθάνεται όταν αναγνωρίζεται ως σύμβολο αποδοχής του σώματος.

Η Μπάρκα ξεκίνησε την αφήγηση με μια πρόσφατη εμπειρία της στη Σέριφο: «Με πετυχαίνεις μια μέρα όπου τρεις μέρες πριν ήμουν στη Σέριφο και ήμασταν με την παρέα μου σε μία εντελώς άλλη φάση, χορεύαμε, τραγουδάγαμε και έρχεται ένα πανέμορφο κορίτσι και μου λέει “μπορώ να σε απασχολήσω λίγο;”. Μου λέει “συγγνώμη που σε διακόπτω, είμαι διακοπές με την αδερφή μου και θέλω να σου πω ότι έχουμε χάσει τη μαμά μας πρόσφατα αλλά κάθε φορά άνοιγε την τηλεόραση και έλεγε της βάλουμε τη Δαναίτσα, ακόμα και όταν ήταν άρρωστη”. Αυτό όποιος και να το ακούσει, είναι πολύ σοκαριστικό».

Στη συνέχεια, η Δανάη Μπάρκα αναφέρθηκε στο κύμα μηνυμάτων και προσωπικών μαρτυριών που δέχεται για την εικόνα της: «Το ότι υπάρχουν κορίτσια που με συναντάνε στον δρόμο και μου λένε “είμαι 27 χρονών και έβαλα πρώτη φορά μαγιό γιατί με έκανες να πιστεύω ότι είμαι όμορφη”, από τη μία είναι πολύ συγκινητικό, αλλά από την άλλη τρομακτικά στενάχωρο. Θα προτιμούσα να μην το ακούω, να μην χρειάζεται κάποιος να παίρνει δύναμη από άλλον για να αγαπήσει τον εαυτό του. Είναι τόσο άδικο! Είναι πολύ λυπηρό».

Εξήγησε πως νιώθει «μαγικά» όταν ο κόσμος της λέει «παίρνω δύναμη από εσένα» ή «ντύνομαι για εσένα», αλλά ταυτόχρονα τη στενοχωρεί βαθιά η σκέψη ότι «εκεί έξω υπάρχει ένα κορίτσι ή ένα αγόρι που δεν αγκαλιάζει τον εαυτό του, επειδή οι γύρω του του έχουν στερήσει αυτή την αγκαλιά. Μου φαίνεται πολύ πληγωτικό!»

Αναλογιζόμενη τη δική της παιδική ηλικία, η Δανάη Μπάρκα τόνισε ότι ποτέ δεν είχε περάσει την αγωνία της σύγκρισης, κάτι που αποδίδει στον τρόπο που μεγάλωσε, αλλά και στην εποχή:

«Δεν το είχα περάσει ποτέ εγώ αυτό. Δεν ξέρω αν οφείλεται στον περίγυρό μου, γιατί μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι 24 ώρες το 24ωρο με μία γυναίκα [σ.σ. τη μητέρα της, Βίκυ Σταυροπούλου] που σου δείχνει τι είναι το σημαντικό και δεν σου δείχνει τίποτα άλλο και όλα τα γελάει, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό το αν εγώ μοιάζω με την φίλη μου από την πλατεία».