Ελένη Μπούση: Η γυναίκα που κατάφερε από την απόλυτη φτώχια να βρίσκεται στην κορυφή της οικονομικής ζωής των ΗΠΑ

Η Ελένη Παλυβού-Μπούση δεν είναι απλώς μία από τις σημαντικότερες μορφές της φιλανθρωπίας στην ελληνική ομογένεια, αλλά μία γυναίκα που η ζωή της μοιάζει με παραμύθι. Ωστόσο, το παραμύθι της δεν έχει πρίγκιπες και κάστρα, αλλά αγώνα, επιμονή και βαθιά πίστη.

Οι μεγάλες απώλειες και η ακατάλυτη αγάπη για τη ζωή

Η Ελένη Παλυβού-Μπούση, παρά τη λαμπερή της εικόνα, κουβαλά στην ψυχή της ένα βαρύ φορτίο: την απώλεια τριών παιδιών κατά τη διάρκεια των τοκετών. Μια δοκιμασία που λίγες μητέρες μπορούν να αντέξουν, αλλά που για εκείνη έγινε η κινητήρια δύναμη για να αγκαλιάσει κάθε αδύναμο παιδί του κόσμου. Η απέραντη αγάπη της για τη μητρότητα και τη ζωή την ώθησε να δημιουργήσει οικογένεια, αποκτώντας τέσσερα παιδιά που σήμερα ακολουθούν λαμπρές πορείες.

Από τη δημιουργία του Ορφανοτροφείου Mercy Orphanage στην Κένυα μέχρι τη σωτηρία του Ελληνικού Αμερικανικού Κέντρου Αποκατάστασης και Φροντίδας στις ΗΠΑ, συγκεντρώνοντας πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια, το έργο της είναι η απόδειξη πως ο πόνος μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη. Σε μία εποχή όπου η ανθρωπιά αμφισβητείται, η Ελένη Παλυβού-Μπούση αναδεικνύεται σε σύμβολο πίστης, αντίστασης και προσφοράς.

Την συναντήσαμε στην παρουσίαση του βιβλίου της , «Τολμηρές Ανθεκτικές Γυναίκες», και μας μιλάει για τις προσωπικές της πληγές και την βαθύτατη πίστη στο Χριστιανισμό που την οδήγησε στο μονοπάτι της φιλανθρωπίας. Μία αφήγηση που αποκαλύπτει γιατί ο τίτλος «Μοντέρνα Μητέρα Τερέζα» της ταιριάζει απόλυτα και γιατί, παρά τα εμπόδια, δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει πως η αγάπη είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Κυρία Μπούση, το νέο σας βιβλίο, “Τολμηρές, Ανθεκτικές Γυναίκες”, είναι ένας ύμνος στη δύναμη της γυναίκας. Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε να γράψετε για αυτές τις ηρωίδες της καθημερινότητας; Και ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες;

 Αυτό το βιβλίο το ξεκίνησα εδώ και δεκαπέντε, είκοσι χρόνια. Άκουγα ιστορίες από ανθρώπους που ερχόταν στον δρόμο μου. Κοπέλες που ήταν κακοποιημένες. Κοπέλες πάρα πολλές, που δεν είχανε «φωνή» στο σπίτι τους, στην οικογένειά τους, με διαφορετικές θρησκείες, με διαφορετικές κουλτούρες που δεν επιτρέπουν στη γυναίκα να εκφράζει τη γνώμη της για τίποτα. Ο άντρας μιλάει και η γυναίκα ακολουθεί.

Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες που θα μπορεί να διαβάσει ένας άνθρωπος στο βιβλίο μου που με συγκινήσανε. Μάλιστα ώρα τελευταία αντί ο COVID να ενώσει τον κόσμο και να αγαπήσει ο ένας τον άλλον, έχει γίνει πιο κακοποιητικός και θέλουν τη γυναίκα κάποιο πειθήνιες.

Αντί να την αγκαλιάζουν και να περπατάνε μαζί, θέλουν να περπατάει εκατό βήματα πιο πίσω. Η κόρη μου, η οποία είναι μια σπουδαία κοπέλα που κάνει κι αυτή μεγάλα έργα για τα δικαιώματα της γυναίκας, της οικογένειας, του παιδιού, του ανθρώπου,  με έσπρωξε μαζί με τις γραμματείς μου, μαζί με τις φίλες μου και μου λέει: τελείωνε αυτό το βιβλίο.

Ενέπνευσε τις γυναίκες σε μία δύσκολη εποχή που περνάμε και έτσι αποφάσισα να το τελειώσω. Και θέλω να δώσω ένα μήνυμα στη γυναίκα πως είναι η δημιουργία του κόσμου.

Χωρίς τη γυναίκα δεν υπάρχει καμία δημιουργία. Δεν θα υπήρχε η ανθρωπότητα. Πρέπει να σταθεί δυνατή η γυναίκα και να μην το βάλει κάτω, όσες δύσκολες, στιγμές στη ζωή της υπάρχουν. Μπορεί να σηκωθεί και να γίνει μια ηρωίδα.

Σας έχουν αποκαλέσει «Μητέρα Τερέζα» της εποχής μας. Είστε και μια ένθεη γυναίκα. Πιστεύετε στον Χριστιανισμό.

Πάρα πολύ. Πιστεύω χωρίς τον Θεό σαν βάση στη ζωή μας, ο άνθρωπος δεν προχωράει σε τίποτα στη ζωή του. Τα πάντα ξεκινάνε με τον Θεό, με την πίστη μας.
Όταν μου έδωσαν τον τίτλο The Modern Mother Teresa, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ειλικρινά συγκινήθηκα. Δεν πίστευα πως μου ταίριαζε αυτός ο τίτλος.
Εγώ από μικρό παιδάκι όταν σκέφτομαι όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα, μπορώ να πω πως πραγματικά ήμουνα η Mother Teresa. Γιατί η Mother Teresa ήταν μια γυναίκα που δεν είχε εγωισμούς, που δεν είχε κακία, που δεν είχε μίσος και είχε την αγάπη για τον άνθρωπο. Και ένιωθα πως κάπως ήμουνα συνδεδεμένη με αυτή τη γυναίκα και ήτανε πολύ μεγάλη μου τιμή που με αποκαλούσανε τη μοντέρνα Μητέρα Τερέζα.

Σε μια εποχή που πολλές φορές η πίστη και η θρησκευτικότητα συχνά αμφισβητούνται ή ακόμα και λοιδορούνται, πώς διαχειρίζεστε αυτή την πρόκληση;

Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Κάποια στιγμή είχα κάνει ένα party για τον κυβερνήτη, του Ιλινόις στο σπίτι μου και μπήκε η ασφάλεια να ελέγξει τα πάντα.

Και ξαφνικά μπαίνει μια κοπέλα η οποία κοιτούσε την εικόνα του Χριστού στο σπίτι μου και της λέω: “Είσαι χριστιανή; Και μου λέει “Όχι, είμαι άθεη”. Και εκείνη τη στιγμή ειλικρινά κλονίστηκα και άρχισα και έλεγα μέσα μου το Πάτερ Ημών σαν ένα μικρό παιδί του σχολείου. Μετά από λίγο της λέω: “Κοιτάχτε, δεν μπορώ να σας αλλάξω το πιστεύω σας αλλά, θα σας πω κάτι επειδή έτυχε και ήρθατε στο σπίτι μου. Σκέφτηκες ποτέ, λέω, ποιος κάνει τη μέρα; Ποιος κάνει τη νύχτα; Ποιος, λέω, αφήνει την καρδιά σας να χτυπάει και ποιος μπορεί να τη σταματήσει μέσα σε ένα λεπτό; Και μου λέει όχι. Επειδή ήρθατε σπίτι μου, θα ήθελα, λέω, να το σκεφτείτε. Λέω, welcome to my home! Την είδα όλο το βράδυ που ειλικρινά είχε προβληματιστεί γιατί δε νομίζω κανένας της είχε πει αυτό το πράγμα.
Και όταν έφυγε μετά από τέσσερις ώρες μου λέει σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό το μάθημα. Εμένα η πίστη μου είναι ο Θεός μου και είμαι πολύ περήφανη που ακολουθούν τον ίδιο δρόμο και τα παιδιά μου.

Είστε αυτή τη στιγμή μια γυναίκα που έχει μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Έχετε ζήσει όμως στο παρελθόν δύσκολα; Υπήρξαν στερήσεις στη ζωή σας;

 Βέβαια. Πολλές. Πάρα πολλές. Γιατί γονείς μου ήταν φτωχοί άνθρωποι. Ήταν ο μπαμπάς μου ορφανός. Η μαμά μου ήταν μια κοπελίτσα που πούλαγε χόρτα. Ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να πάνε σχολείο. Δεν ξέραν να γράψουν το όνομά τους. Είχαν δύσκολες στιγμές. Είδα τους γονείς μου να αγωνίζονται, να πουλάνε στο δρόμο παγωτά, hot dogs, να φτιάχνουν παπούτσια. Είχα μεγάλες δυσκολίες στη ζωή μου. Δεν τα βρήκα εύκολα. Δεν βρήκα τίποτα εύκολο. Και οι γονείς μου δεν βρήκαν τίποτα εύκολο. Και είδα τι είναι να πονάς, να μην έχει ο κόσμος να μην έχει να φάει. Έζησα πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή μου.

 Ποια ήταν η κομβική στιγμή στη ζωή σας που σας οδήγησε στο μονοπάτι της προσφοράς και της φιλανθρωπίας;

Νομίζω ο κάθε άνθρωπος δημιουργείται από την ώρα που γεννιέται. Μέχρι επτά ετών γίνεται ο χαρακτήρας του. Εγώ από μικρό παιδί ο χαρακτήρας μου ήταν πάντοτε να βοηθάω, πάντοτε να δίνω, πάντοτε να προσφέρω.

Ήμουν μικρό παιδί και η γιαγιά μου με πήγαινε και ταΐζαμε τους ηλικιωμένους στα γηροκομεία. Και ήταν πολλοί άνθρωποι που μου στάθηκαν, μας βοήθησαν όταν κάηκε ο αδερφός μου, όταν είχα δύσκολες γέννες, σπουδάζαμε, δεν είχαμε χρήματα και τα πλήρωνε το κράτος.

Αυτή η εμπειρία αποτέλεσε ένα σημαντικό μάθημα ζωής, υπενθυμίζοντάς μου πως κάποτε κάποιος με βοήθησε, με αποτέλεσμα να νιώσω την ανάγκη να ανταποδώσω. Τώρα είναι η στιγμή δικιά μου που πρέπει και εγώ να προσφέρω και να δώσω.

Πως κάηκε ο αδερφός σας; Έγινε ατύχημα;

Έγινε μια μεγάλη έκρηξη όταν πουλάγαμε hot dogs στους δρόμους και ήταν δώδεκα ετών. Και επειδή μας ζηλεύανε πάρα πολύ γιατί είχαμε ξεκινήσει με το τίποτα και είχαμε δημιουργήσει πολλά πράγματα στην Αμερική.

Και κάποιος πέταξε μέσα στο γκάζι ένα σπίρτο, με αποτέλεσμα να γίνει έκρηξη, και το παιδί να βρεθεί εγκλωβισμένο μέσα σε έναν τοίχο, από όπου δεν μπορούσε να βγει.

Και ήταν μια δύσκολη εποχή στη ζωή μας, στην οικογένειά μου και ήταν ένα χρόνο στο νοσοκομείο. Πολλά χειρουργεία. Πάρα πολύ δύσκολα. Εκείνη τη στιγμή, ο Δήμαρχος, ο αρχηγός της αστυνομίας και πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκαν, δείχνοντάς μας τη στήριξή τους. Ο Δήμαρχος είχε δώσει σαφή εντολή στις αρχές να κάνουν ό,τι ήταν δυνατόν για να σώσουν τον αδερφό μου. Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη στιγμή. Ευτυχώς σώθηκε και σήμερα είναι πολύ μεγάλος δικηγόρος. Κάνει τις μεγαλύτερες υποθέσεις στην Αμερική.

Πώς σας διαμόρφωσε η σχέση σας με τον σύζυγό σας, τον Δημήτρη Μπούση και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της οικογένειας στη ζωή σας;

 Κοίτα, είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος της οικογένειας. Η βάση είναι η συνεννόηση, η κατανόηση, ο σεβασμός. Όλα έρχονται όταν ο ένας σέβεται τον άλλον. Γιατί εκεί ξεκινάει αγάπη. Εκεί ξεκινάνε τα πάντα. Με τον άντρα μου είχαμε διαφορετικούς ρόλους. Ποτέ δεν είχαμε τους ίδιους ρόλους. Σπουδάζαμε, μεγαλώναμε παιδιά, εργαζόμαστε.

Αυτός ήταν ο άνθρωπος που κάπως έκανε τις αποφάσεις για το μέλλον μας. Πάντοτε λέω σε όλες τις γυναίκες να θυμόνται κάτι που μου είπε ενός μεγάλου δικαστή η γυναίκα. Μου είπε πως η επιτυχία μιας οικογένειας, είναι να μην ξεχνάμε ποτέ τους ρόλους μας. Ότι ο άντρας είναι το κεφάλι που παίρνει τις αποφάσεις. Γιατί ο άντρας δεν μπορεί ποτέ να σκέφτεται σαν τη γυναίκα. Η γυναίκα μπορεί να κάνει εκατό πράγματα. Το σώμα της πρέπει να είναι το σπίτι της. Πρέπει να είναι η εκκλησία της. Πρέπει να είναι το στήριγμα. Πρέπει να είναι τα πάντα στη ζωή της. Και η γυναίκα, μου έλεγε, είναι παιδί μου ο λαιμός που κρατάει τα πάντα. Και αν αυτός ο λαιμός διαλυθεί ή τρελαθεί και δεν ξέρει που πηγαίνει, ε, τότε λέει θα είναι η καταστροφή της οικογένειας.

Και αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα που μ’ έμαθε. Η γυναίκα είναι το στήριγμα της οικογένειας. Η γυναίκα θα δώσει την παιδαγώγηση που πρέπει στο παιδί της, ενώ ο άντρας σκέφτεται μόνο ένα πράγμα. Δεν είναι δυνατόν ο άντρας να κάνει εκατό πράγματα όπως τα κάνει η γυναίκα. Και αυτό ήταν πάντοτε η βάση της οικογένειας μου.

Ως μητέρα, ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που αντιμετωπίσατε.
 Στις γέννες μου. Πολύ εύκολο.

Γιατί το λέτε;
Γιατί είχα πάρα πολύ δύσκολες γέννες και εγκυμοσύνες. Γέννησα όλα τα παιδιά μου πρόωρα. Ήμουν high risk case και είχα χάσει και τρία παιδιά. Αλλά αγαπούσα πάρα πολύ τα παιδιά και το όνειρό μου ήταν να κάνω πάρα πολλά παιδιά.

Τέσσερα παιδιά που ακολουθούν λαμπρές αλλά διαφορετικές πορείες. Ποια είναι η πιο βαθιά αξία που τους έχετε μεταδώσει;

 Η αγάπη για τον Θεό, η αγάπη για τον άνθρωπο. Και να δίνουν και να μην περιμένουν ποτέ τίποτα αντάλλαγμα. Το μόνο πράγμα που τους λέω είναι θέλω να έχετε υγεία και προστασία Θεού.

Έχετε κάνει φιλανθρωπικό έργο από την Κένυα μέχρι και το Σικάγο σε πολλά μέρη του κόσμου. Ποιο από αυτά σας έχει σημαδέψει περισσότερο και γιατί;  

Τώρα είναι δύσκολη ερώτηση αυτή, γιατί κάθε πράγμα που ξεκινώ ή κάθε πράγμα που στηρίζω έχει ένα νόημα στη ζωή μου. Από μικρό παιδί είχα  μια μεγάλη ευαισθησία στους ηλικιωμένους. Γιατί έβλεπα πως όταν ένας άνθρωπος γερνάει, ξεχνιέται από την ανθρωπότητα.

Θεωρείται πως εντάξει ήρθε, έζησε και τώρα it’s ok. No, δεν είναι ok. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε πως αυτοί οι άνθρωποι παίξανε ένα μεγάλο ρόλο στη ζωή μας. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν που θυσιάστηκαν για μας. Αυτοί ήταν οι ήρωες για μας. Εμείς δεν είμαστε τίποτα χωρίς να βλέπουμε το παρελθόν μας.

Μετά είχα τεράστια ευαισθησία, στα ανάπηρα παιδάκια μου. Μετά ήμουν πολύ ευαίσθητη με τα ορφανά παιδιά γιατί έβλεπα πως αυτά τα παιδιά δεν είχανε επιλογή που έμειναν ορφανά. Και είχα αυτή την ευαισθησία από τον μπαμπά μου γιατί και ο μπαμπάς μου ήταν ορφανός.

Μετά τα παιδιά με καρκίνους. Έτυχε από μικρό παιδί να γνωρίσω τον καρκίνο. Από οχτώ ετών, όταν η μαμά μου δεν ήταν ούτε τριάντα, είχε τον πρώτο καρκίνο και έπρεπε να πολεμήσει να ζήσει για τα τέσσερα μικρά παιδιά που είχε. Οπότε είναι πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση, γιατί πιστεύω σε όλα αυτά που κάνω.

Αυτός λοιπόν ήταν και ο λόγος που ιδρύσατε το Hippocratic Cancer Research Foundation, ο καρκίνος της μητέρας σας;

 Ναι, ναι. Ο καρκίνος της μαμάς μου πρώτα και μετά ο καρκίνος από αδερφικές μου φίλες που έχασα, από φίλες που έχασαν τα παιδιά τους και είδα πως πρέπει πλέον να στηρίξουμε το Cancer Research αν είναι να σώσουμε την ανθρωπότητα. Δηλαδή είναι σημαντικό να γίνουμε άνθρωποι και να καταλάβουμε τον πόνο της κάθε μιας μητέρας. Γιατί δεν έχει σημασία τι φυλή είσαι, τι χρώμα είσαι. Η κάθε μία μητέρα πονάει, όταν χάνει το παιδί της.

Και γι’ αυτό δημιούργησα το Παγκόσμιο Ίδρυμα, με επικεφαλής τον Δόκτορα Πλατανιά που πρέπει όλοι να είμαστε περήφανοι που είναι Έλληνας και είναι κορυφαίος γιατρός στον καρκίνο, στη λευχαιμία, σε όλο τον κόσμο δίνει όλες τις κατευθυντήριες γραμμές για την έρευνα για όλους τους καρκίνους σε όλη την ανθρωπότητα.

Δίνουμε τη δυνατότητα στους κορυφαίους επιστήμονες του κόσμου—μια ομάδα που περιλαμβάνει σαράντα διακεκριμένους καθηγητές, ανάμεσα στους οποίους και ο γιατρός του Στιβ Τζομπς—να παρουσιάσουν τις ιδέες τους. Έρχονται σε εμάς με συγκεκριμένες προτάσεις, όπως ένα νέο φάρμακο, και μας εξηγούν πώς η έρευνά τους μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο. Εμείς αξιολογούμε αυτές τις προτάσεις και τις στηρίζουμε οικονομικά, δίνοντας την ευκαιρία στην επιστήμη να προχωρήσει.

Έχετε συναντήσει ποτέ εμπόδια στο φιλανθρωπικό σας έργο; Και αν ναι, ποιο ήταν το μεγαλύτερο και πώς το ξεπεράσατε;

Τα εμπόδια είναι πάρα πολλά. Εμένα που με πικραίνει είναι ότι υπάρχει τόσο πολύ χρήμα και πρέπει όλοι να ενωθούμε για να βοηθήσουμε όλα αυτά τα ιδρύματα και όλους τους σκοπούς. Στο τέλος όλοι θα φύγουμε. Δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας, αλλά μπορεί να αφήσουμε μια μεγάλη κληρονομιά πίσω μας. Πως κάναμε κάτι για την ανθρωπότητα, πως βοηθήσαμε όλοι, ενωθήκαμε όλοι.

Είναι δύσκολο όταν ένα ίδρυμα πάει να κλείσει με εκατό φτωχούς ηλικιωμένους που θα πεταχτούν στο δρόμο. Και εγώ έπρεπε να πάρω το τηλέφωνο και να γίνω μια ζητιάνα για αυτό το ίδρυμα. Όχι για εμένα. Γιατί χίλιες δόξες να έχει ο Θεός, δεν έχω ανάγκη. Έχουν ανάγκη όμως τα ιδρύματα. Και έπαιρνα τηλέφωνο σε όλο τον κόσμο και έλεγα θέλω τη βοήθειά σας να κλείσει αυτό το ίδρυμα. Είναι εκατό γεροντάκια φτωχοί που θα μείνουν στον δρόμο. Και εκεί άκουσα, πράγματα από ανθρώπους που είχαν οικονομική επιφάνεια.

Κάποτε ένας κύριος τον οποίον δε θα ονομάσω, μου είπε μια φράση που δε θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Μου λέει “Ελένη, ευχαριστώ πολύ για το τηλέφωνο, αλλά αυτούς”, μου λέει “τους κ…γερους…”  Κι έφυγε το τηλέφωνο από το χέρι μου γιατί εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ να αποκαλέσει κάποιος κάποιον άνθρωπο έτσι.

Μου λέει “άσε τους να τους μαζέψει ο καθένας και εσύ να πας σπίτι σου, να χαρείς τα παιδιά σου”. Ειλικρινά, μετά από 2  λεπτά που σκέφτηκα τι είπε, λέω “εύχομαι o Θεός να σας δώσει πιο πολλά από ότι έχετε.Ευχαριστώ πολύ”.

Έκλαψα τόσο πολύ γιατί δεν περίμενα να ακούσω μια τέτοια απάντηση. Αυτό νομίζω σας εξηγεί πολλά πράγματα. Αλλά έχω δει όμως και ανθρώπους, πολύ αξιόλογοyς. Eίναι ο Ντίνος Μαρούσης που αντιπροσωπεύει τον Άιζενμπεργκ που είναι  Εβραίος και το παιδί μας έχει δώσει 7,5 εκατομμύρια για έρευνες. Ο συνέταιρος του άντρα μου που πέθανε, πενήντα τριών από καρκίνο. Η οικογένειά του στηρίζει με πάρα πολλά χρήματα. Δηλαδή είναι και άνθρωποι στην Αμερική που ειλικρινά, βοηθάνε πάρα πάρα πολύ.

Η σχέση σας με την Ελλάδα σήμερα πώς είναι;

Αγαπώ πάρα πολύ την Ελλάδα. Σε κάθε ομιλία μου λέω πως είμαι πολύ περήφανη που έχω δύο τρομερές πατρίδες. Η μία που με γέννησε και η μία που μου έδωσε τα πάντα. Ό, τι μπορούσα να ονειρευτώ στη ζωή μου και παραπάνω. Είναι πάρα πολύ καλές οι σχέσεις μου με την Ελλάδα. Προπαντός, όταν ζούσε ο σεβαστός και αγαπημένος μου – πατέρας μου εγώ λέω- ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είχαμε κάνει πολλά έργα μαζί.

Μαζί με την αξιότιμη κυρία Ειρήνη Δορκοφίκη. Και θα κάναμε πάρα πολλά κι άλλα. Αλλά ο Θεός όμως αποφάσισε και τον πήρε. Τώρα προσπαθώ με τη σχολή, με τον γιατρό τον Πλατάνια, με την Ιατρική Σχολή της Αθήνας να κάνουμε μια συνεργασία, να μπορούμε να φέρνουμε τους γιατρούς εδώ πέρα να εργάζονται στις έρευνες μαζί με τους γιατρούς μας και να υπάρχει μια αδελφοποίηση και να έρχονται πίσω στην Ελλάδα να σώζουμε τον κόσμο μας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μου όνειρο.

Το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι να μπορούμε οι γιατροί οι δικοί μας (οι Έλληνες) με τους γιατρούς εδώ πέρα (του Northwestern Research Center), να συνεργάζονται και να βοηθήσουν τον κόσμο μας στην Ελλάδα. Γιατί εκατοντάδες κόσμος μου στέλνει από την Ελλάδα, τα reports, τα CDs. Και θα το κάνουμε πάντοτε με μεγάλη αγάπη, με τον γιατρό, τον Πλατανιά, με μεγάλη αγάπη τα δίνω στον Πλατανιά και ποτέ δεν μου έχει πει αυτός ο άνθρωπος όχι, δεν με ενδιαφέρει η Ελλάδα.  Όχι, τα παίρνει και συζητάει με το team.

Πρόσφατα ο γιος σας Ευάγγελος και ο σύζυγός του βάφτισαν τα παιδιά του με κουμπάρους, όπως η Ευγενία Νιάρχου και τον σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο να τελεί το Μυστήριο.

Κουμπάροι ήταν η Ευγενία, ήταν ο γιος μου ο Γιώργος. Η χαρά μου ήταν που και ο γαμπρός μου που δεν είναι Έλληνας, ο κύριος Τόντας, που είναι ένα τρομερό παιδί, ένα παιδί με πολύ αγάπη και πολύ σεβασμό, όταν του ζήτησα να βαφτιστούν τα εγγόνια μας Ορθόδοξα χριστιανοί, η πρώτη του κουβέντα ήταν “Γιατί αμφιβάλλετε; Μα βεβαίως και θα βαφτιστούν τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία.” Και μετά αντιμετωπίσαμε μίσος από μερικούς παπάδες και μέρος της κοινωνίας.

Και αυτό με μας άφησε με πάρα πολύ μεγάλη πίκρα. Γιατί δεν ξέρανε τι λέγανε. Αλλά επειδή έχουμε ένα μεγάλο ηγέτη που είναι η ελπίδα της Ορθοδοξίας μας και η ελπίδα της Εκκλησίας μας και το μέλλον. Τον σεβασμιότατο Ελπιδοφόρο της Αμερικής, που ήρθε και έγινε το παράδειγμα της αγάπης και το παράδειγμα της Ορθοδοξίας και είπε “πως εγώ ήρθα να βαφτίσω δύο Χριστιανούς.”

Δεν είπε ούτε για γκέι, ούτε για τίποτα. Γιατί στο κάτω κάτω δεν έχει κανένας το δικαίωμα να πει σε κανέναν με ποιον θα κοιμηθεί. Κανένα δικαίωμα. Ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε και να κατηγορoύμε τον κάθε άνθρωπο; Ας κατηγορήσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Γιατί ας ρωτήσουμε αυτά τα παιδιά πώς αισθάνθηκαν αυτοί να ζουν σε μια κοινωνία τόσο καταπιεστική και με τόση πολλή κακία και κουτσομπολιό; Γιατί να γινόμαστε κακοί; Και γιατί να μην αγκαλιάζουμε τον άνθρωπο γι αυτό που είναι ότι είναι; Άφησε μεγάλη πίκρα στην οικογένειά μου.

Αλλά από την άλλη πλευρά, σαν μητέρα είπα στα παιδιά μου ότι κι αυτοί άνθρωποι είναι και αυτοί έχουν αδυναμίες. Γιατί από τη μία πλευρά είδαμε την κακία και το μίσος και από την άλλη πλευρά είδαμε την αγάπη.

Ένα μεγάλο ηγέτη που είπε “εγώ δέχομαι τους πάντες και τα πάντα στο Θεού το σπίτι”. Και έτσι πρέπει να είναι. Γιατί ειλικρινά σας λέω δεν είχα λάβει τόσα πολλά τηλέφωνα, emails, text messages από παιδιά και να λένε ευχαριστώ πάρα πολύ που μας έκανες και ξαναπήγαμε στην εκκλησία.

Αν ο Χριστός με τη Μαρία τη Μαγδαληνή, είπε, “Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω” , ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε τον κάθε άνθρωπο;

Πρέπει να είμαστε οι άνθρωποι της αγάπης και της ενότητας. Δε μας κάνει κάποιος; Δεν πειράζει. Ευχήσου του καλό δρόμο και δε χρειάζεται να τον ξαναδείς, αλλά μην του κάνεις κακό.

Τι απαντάτε σε εκείνους που λένε ότι η Ορθοδοξία δεν μπορεί να δέχεται στους κύκλους της ομοφυλόφιλους;

Θα πω να κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Να κοιτάξουν βαθιά μέσα στην ψυχή τους. Να κοιτάξουν τι είναι το φυσιολογικό και το μη φυσιολογικό. Γιατί κάποτε μια κυρία μου λέει πώς μπορεί να στηρίζεις τους μη φυσιολογικούς ανθρώπους; Και επειδή είχα ακούσει κάτι για το παιδί της, γιατί εγώ δεν είμαι ποτέ κριτής και δεν έχω κρίνει ποτέ άνθρωπο ή τον έχω κουτσομπολέψει για την προσωπική του ζωή, για τίποτα. Ήταν η πρώτη φορά που αντέδρασα με κάτι που σε άλλη περίπτωση δε θα το έλεγα ποτέ. Της λέω συγγνώμη, λέω, τι είπατε; Μου λέει αυτοί οι  άνθρωποι είναι ανώμαλοι.

Και της απαντώ “Στα μάτια τα δικά σου τι είναι normal; Ο γιος σου που απατάει τη γυναίκα του και η νύφη σου που απατάει τον άντρα της; Και τα παιδιά τους να μεγαλώνουν σε αυτό το περιβάλλον; Γιατί το παιδί είναι σαν ένα σφουγγάρι. Αυτό στα μάτια τα δικά σας, είναι normal; Γιατί εγώ αυτό το βλέπω μη φυσιολογικό.” Και αισθάνθηκε τόσο άσχημα που νομίζω εκείνη τη στιγμή θα σταμάταγε η καρδιά της. Μετά από ένα χρόνο με πήρε τηλέφωνο και μου λέει “σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό που μου είπες, γιατί είχατε  μεγάλο δίκιο και σου ζητάω συγγνώμη.”

Νομίζω ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός με τα λόγια του, γιατί είναι βαριές κουβέντες να λέμε τα παιδιά που είναι γκέι, μη φυσιολογικά. Ντροπής μας, ντροπής μας.

Ο Χριστός δεν είπε δεν δέχομαι τους γκέι, Αυτός τους δημιούργησε. Είμαστε μια δημιουργία του Θεού και ξέρει ο Θεός σε ποιον τα δίνει αυτά τα παιδιά, γιατί ξέρει πώς θα τα προστατέψουμε.