«Οι πόλεις μπορούν να γίνουν πολύ θλιβερές όταν τους πιάνει το σουκού…» γράφει σε ανάρτησή της η Κλέλια Ρένεση, με την ηθοποιό να σχολιάζει πως «Έχουμε χωριστεί σε φυλές. Τα ζευγάρια κάνουν παρέα με ζευγάρια, οι γονείς με άλλους γονείς, οι θείες με άλλες θείες, οι μόνοι με άλλους μόνους στο καλύτερο σενάριο, οι μη έχοντες χρήματα με τους ομοίους τους, οι έχοντες με τους ομοίους τους… οι οπαδοί με τους αντίστοιχους οπαδούς, οι κομματολάγνοι με τους ομοίους, οι καλλιτέχνες με καλλιτέχνες, οι καθαρίστριες με τις καθαρίστριες…».
Η ανάρτησή της έχει ως εξής:
«Κατά μονάς:
Τα σουκού, οι αργίες, τα ρεπό, εκεί που η πόλη δείχνει να ησυχάζει λίγο, είναι και βάλσαμο και φαρμάκι για κάποιους. Τους χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς χρήματα… υπάρχει ένα μούδιασμα στα πόδια και μια ακαθόριστη αγωνία στα μάτια για το πού θα ξοδευτούν τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Οι πιο πολλοί βουλιάζουν μέσα σε καναπέδες καταπίνοντας αλκοολικά σειρές και ταινίες, άλλοι καθαρίζουν τα σπίτια τους μανιακά, μπας και φύγει η μαυρίλα, άλλοι κάνουν μοναχικές βόλτες στα πάρκα και στα σοκάκια με πρόφαση ίσως να πάρουν τσιγάρα ή μια μπίρα αποφεύγοντας κάθε είδους βλέμμα μήπως και προδοθεί η ερημιά.
Έχουμε χωριστεί σε φυλές. Τα ζευγάρια κάνουν παρέα με ζευγάρια, οι γονείς με άλλους γονείς, οι θείες με άλλες θείες, οι μόνοι με άλλους μόνους στο καλύτερο σενάριο, οι μη έχοντες χρήματα με τους ομοίους τους, οι έχοντες με τους ομοίους τους… οι οπαδοί με τους αντίστοιχους οπαδούς, οι κομματολάγνοι με τους ομοίους, οι καλλιτέχνες με καλλιτέχνες, οι καθαρίστριες με τις καθαρίστριες…
Δεν υπάρχει πια ζύμωση, δεν υπάρχει πιπέρι και αλάτι, καμιά όμορφη πολυχρωμία, παρά μόνο εκ του ασφαλούς μονοπάτια, γιατί έχουμε και δουλειές.
Οι πόλεις μπορούν να γίνουν πολύ θλιβερές όταν τους πιάνει το σουκού…
Ανακατευτείτε μωρέ, ανοίξτε παραπέρα τα φτερά. Είναι βαρετό να καθρεφτίζεσαι συνέχεια στα ίδια κάτοπτρα… αν όχι αυτοκτονικό. Να ζήσουμε με όλα τα χρώματά μας. Και να θυμόμαστε πως τη στιγμή που έχουμε στιγματίσει ταυτότητα σε χρώματα, πλαίσια και σχήματα, είναι η αρχή του τέλους μας.
Φτου ξελευθερία!».
