Η απελευθέρωση του Αγίου Όρους από τον ελληνικό στόλο τον Νοέμβριο του 1912 έθεσε τέρμα στην οθωμανική κυριαρχία, που διήρκησε επί μισή χιλιετία.
Το ιστορικό πλαίσιο της περιόδου αυτής, η τέχνη, η αρχιτεκτονική θα απασχολήσουν μεταξύ άλλων, το Ζ’ επιστημονικό συνέδριο της Αγιορείτικης Εστίας με θέμα «Το Άγιον Όρος την εποχή της απελευθέρωσης» που ξεκίνησε χθες τις εργασίες του.
Ο δρ. Ιστορίας, Δημήτριος Μουζάκης, υπογράμμισε ότι η απελευθέρωση του Αγίου Όρους στάθηκε αφορμή να αναδειχθούν προβλήματα που υπέφωσκαν τις προηγούμενες δεκαετίες και συνδέονταν με το πολιτικό και διοικητικό καθεστώτος του, τους θεσμούς της πολιτικής και πνευματικής εξουσίας, αλλά και της εσωτερικής αυτοδιοίκησης.
Το Άγιον Όρος έως την απελευθέρωση το 1912 του από τον ελληνικό στρατό υπαγόταν πολιτικά στη κυρίαρχη οθωμανική αυτοκρατορία, εκπρόσωπος της οποίας ήταν ο καϊμακάμης, πολιτικός διοικητής και πνευματικά υπαγόταν στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ήταν αυτοδιοίκητο, διατηρώντας άθικτα τα πανάρχαια έθιμα, δίκαια και προνόμια του και φορείς της αυτοδιοίκησης ήταν η Ιερά Κοινότητα και το εκτελεστικό της όργανο, η Ιερά Επιστασία.
Από την απελευθέρωση του Αγίου Όρους, χρειάστηκε να περάσουν 12 χρόνια για τη σύνταξη και ψήφιση από την Ιερά Κοινότητα νέου Καταστατικού Χάρτη που ανταποκρινόταν πλέον στις νέες συνθήκες και ακόμα 2 χρόνια έως τη νομοθετική κύρωση του από την ελληνική κυβέρνηση. Στην καθυστέρηση αυτή, εκτός των άλλων, κυρίως μετά το 1920 (Συνθήκη των Σεβρών) και παρά την αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας στο Άγιον Όρος συνέβαλαν η υπό εξέλιξη μικρασιατική εκστρατεία και η πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα έως το 1926.
Η κύρωση του καταστατικού χάρτη το 1926 και τα Συντάγματα του 1926 και 1927 έδωσαν ένα τέλος στην πολύχρονη εκκρεμότητα του αδιευκρίνιστου έως τότε καθεστώτος του Αγίου Όρους.
