Η κρίση, τα μνημόνια και οι απανωτές περικοπές έχουν γίνει… κοινός τόπος για τους Έλληνες, αφού επανέρχονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια και το καθοδικό σπιράλ δείχνει να μην έχει τέλος. Γράφοντας το λεξικό της κρίσης με τους πιο συχνά χρησιμοποιούμενους όρους των τελευταίων ετών, οι υποψηφιότητες είναι πολλές (βλ. χρέος, μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανεργία). Κανένας όρος, όμως, δεν επανέρχεται τόσο συχνά στην επικαιρότητα όσο το διαβόητο -ακόμη και στα πέρατα του κόσμου πλέον- ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα (θα το ακούσετε και σαν «ασφαλιστικό σύστημα», αν και ουσιαστικά το μείζον -λόγω κόστους- είναι η παροχή συντάξεων). Οι δανειστές επιμένουν να επαναφέρουν το θέμα σε κάθε ευκαιρία, διότι γνωρίζουν ότι αποτελεί το μεγαλύτερο αφανές χρέος της χώρας. Η ετήσια δαπάνη συντάξεων αγγίζει το 17% του ΑΕΠ, κάτι που μας χαρίζει τον διόλου ζηλευτό τίτλο της χώρας με την υψηλότερη δαπάνης συντάξεων! Το πρόβλημα βεβαίως εστιάζεται στο θεόρατο έλλειμμα των ταμείων καθώς μόνο το 2016 το κράτος έπρεπε να βγάλει από την «τσέπη» του 17 δισ. ευρώ για να το χρηματοδοτήσει, απορροφώντας για το σκοπό αυτό το 40% των φορολογικών εσόδων! Όσο για το μέλλον, η κατάσταση δεν φαίνεται να βελτιώνεται με τους υπολογισμούς να δείχνουν έλλειμμα άνω του 5,5% ακόμη και μετά το 2060, σύμφωνα με στοιχεία της Ένωσης Αναλογιστών Ελλάδος. Έτσι λοιπόν σε κάθε συζήτηση της κυβέρνησης με τους δανειστές για ενδεχόμενη απομείωση του χρέους, κρύβεται ο «ελέφαντας» του αφανούς κόστους των συντάξεων, με το ΔΝΤ να επιμένει συνεχώς στην αντιμετώπισή του. Στο πρόβλημα αυτό, οι ελληνικές κυβερνήσεις σφυρίζουν αδιάφορα ή στρουθοκαμηλίζουν με βραχυχρόνιες επιδιορθώσεις του συστήματος ώστε να καλλιεργήσουν στους συνταξιούχους-ψηφοφόρους την προσδοκία ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα δεν θα μειωθούν οι συντάξεις. Κάτι που μας φέρνει στον τελευταίο πρωταγωνιστή του δράματος, τους εργαζομένους, οι οποίοι βλέπουν το μέλλον άκρως δυσοίωνο και εξαιρετικά αβέβαιο, με την προσδοκώμενη σύνταξη να μειώνεται συνεχώς και τους ιθύνοντες να διαβεβαιώνουν κάθε φορά πως «αυτή θα είναι η τελευταία». Καθώς μάλιστα οι κυβερνώντες ενεργώντας μυωπικά, έδιναν και δίνουν προσωρινές λύσεις, οι σημερινοί εργαζόμενοι νιώθουν και δικαίως αποκλεισμένοι, έχοντας εμπεδώσει τη λογική του «όποιος πρόλαβε». Οι αριθμοί, αν και αμείλικτοι, απλά επιβεβαιώνουν μια πραγματικότητα που λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουν: Το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, όπως είναι σήμερα δομημένο, δεν πρόκειται να αντέξει. Από την άλλη, η αντιμετώπιση του ζητήματος από την πολιτική εξουσία δεν δημιουργεί οποιαδήποτε σιγουριά. Κι έτσι κυριάρχησε η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και η αδυναμία σχεδίασης ενός μέλλοντος με ορίζοντα μεγαλύτερο των λίγων χρόνων. Την ώρα που το συνταξιοδοτικό σύστημα καταρρέει όλοι -εκτός από τους αρμόδιους- δείχνουν να αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Η ζωή άλλωστε δεν περιμένει και οι εργαζόμενοι στρέφονται σε λύσεις που μάλιστα συμπίπτουν με τις προτάσεις για αλλαγές στο σύστημα συνταξιοδότησης και την υιοθέτηση των «τριών πυλώνων»: κρατικής, επαγγελματικής και ιδιωτικής σύνταξης. Οι εργαζόμενοι θέλουν να προγραμματίσουν τα επόμενα βήματά τους, να δουν τους κόπους μιας ζωής να αποδίδουν καρπούς κι όταν πλέον φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, να επιβραβευτούν για όσα έκαναν. Απέναντι στις λογικές του «όποιος πρόλαβε», «τελευταία μείωση (για… φέτος)» και τις υποσχέσεις με ορίζοντα 6μηνου, ο ιδιωτικός φορέας προσφέρει λύσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες και τις ανησυχίες των εργαζομένων, ξεφεύγοντας από τις παλαιολιθικές πρακτικές του παρελθόντος. Η ευελιξία έρχεται πρώτη στη λίστα προτεραιοτήτων ενός εργαζομένου. Εκεί που το δημόσιο λειτουργεί δεσμευτικά και χωρίς εγγυημένη απόδοση, ο ιδιωτικός φορέα δίνει επιλογές:

  • Επιλογές ως προς τον τρόπο συσσώρευσης κεφαλαίου (συστηματική ή ευέλικτη),
  • επιλογές ως προς τον χρόνο εκταμίευσης (άμεσα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης),
  • επιλογές ως προς τις κατηγορίες επένδυσης (με διασπορά βάση των προσωπικών αναγκών).

Οι πολλαπλές δυνατότητες της ιδιωτικής ασφάλισης εξασφαλίζουν οικονομική σταθερότητα και ευελιξία, δίνοντας ταυτόχρονα συμπληρωματικές λύσεις στην κοινωνική ασφάλιση. Συνοψίζοντας, αν κάποιος μπορεί να προσφέρει το συνδυασμό της σιγουριάς για το μέλλον και ταυτόχρονα της αναπροσαρμογής αναλόγως των συνθηκών που ενδεχομένως προκύψουν, αυτός είναι ένας ιδιωτικός φορέας. Ένα ζήτημα που ενδεχομένως να απασχολεί τους ασφαλισμένους είναι η αξιοπιστία των ιδιωτικών φορέων. Την προστασία εξασφαλίζουν η δημιουργία του Εγγυητικού Κεφαλαίου Ζωής και το νέο αυστηρότερο εποπτικό πλαίσιο με τις υψηλότερες απαιτήσεις σε κεφάλαια, εταιρική διακυβέρνηση και ενημέρωση. Η καλύτερη εξασφάλιση έρχεται με την πλήρη ενημέρωση του ασφαλισμένου, καθώς και τη διαφάνεια και απλοποίηση των όρων των ασφαλιστικών συμβολαίων. Αυτή είναι άλλωστε και η στρατηγική που η MetLife υπηρετεί. Κομίζοντας σαν απόδειξη την πολύχρονη παρουσία της -άνω των 50 χρόνων- στην ελληνική αγορά, αλλά και την παγκόσμια ηγετική της θέση στην ιδιωτική ασφάλιση, η MetLife είναι ένας αξιόπιστος φορέας για συστηματική και ευέλικτη δημιουργία κεφαλαίου. Θεωρώντας τη σύνταξη μια επένδυση κεφαλαίου για το μέλλον, η MetLife διαθέτει στην αγορά το Accelerator Plus 2, ένα πρόγραμμα με όλα τα χαρακτηριστικά που ο εργαζόμενος αναζητά: την ευελιξία, την προσαρμοστικότητα ανάλογα με τις ανάγκες και πάνω από όλα τη σιγουριά για το μέλλον που κάθε άνθρωπος δικαιούται και πρέπει να απολαμβάνει. Συγκεκριμένα, με το Accelerator Plus 2 ο ασφαλισμένος αποκτά τη δυνατότητα να καθορίσει ελεύθερα τη διάρκεια του προγράμματος και να προσαρμόσει τα ασφάλιστρά σύμφωνα με τις οικονομικές του δυνατότητες, διασφαλίζοντας την ίδια στιγμή υψηλά ποσοστά επένδυσης από τον πρώτο χρόνο. Αποκτά επενδυτικές επιλογές σε ένα πλήθος κατηγοριών, όπως ομόλογα, μετοχές, εμπορεύματα και χρηματικά διαθέσιμα, ενώ η εκταμίευση γίνεται άμεσα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Ο ασφαλισμένος εξασφαλίζει τέλος πρόσθετη ασφάλιση για την οικογένειά του σε περίπτωση απώλειας ζωής. Η κάλυψη των αναγκών του εργαζομένου είναι πρωταρχικός στόχος του Accelerator Plus 2 και μέσω αυτού η MetLife δίνει έναν ακόμη λόγο να την εμπιστευτούμε.