Η είδηση του θανάτου του Διονύση Σαββόπουλου την Τρίτη 21 Οκτωβρίου, προκάλεσε συγκίνηση σε όλη τη χώρα. Φίλοι, θαυμαστές και απλοί πολίτες μοιράζονται τις αναμνήσεις τους από τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην ελληνική μουσική και κουλτούρα.
Από τα τραγούδια που συνόδευσαν στιγμές μιας ολόκληρης γενιάς, μέχρι τις συζητήσεις και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι πολιτικές του θέσεις, οι πολίτες αποτυπώνουν μέσα από τα λόγια τους τη σύνθετη και πολυεπίπεδη παρακαταθήκη του.
Οι πολίτες μιλούν για τον Διονύση Σαββόπουλο
«Η πιο ωραία στιγμή που θυμάμαι ήταν μία συναυλία που δεν αναφέρεται πια, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έκανε ο Σαββόπουλος μια συναυλία ελεύθερη και τη θυμάμαι ακόμα, σαν ανάμνηση που έμεινε πολύ έντονα μέσα μου. Και το παράπονό μου που μου έμεινε από τότε ήταν ότι για πάρα πολλές συναυλίες δεν μας έλεγε το τραγούδι για τους 15», ανέφερε ένας πολίτης, φανερά συγκινημένος.
«Το ότι είχε γίνει τόσο αυθόρμητα, ήταν μια εποχή που κάτι έτσι απλό και δωρεάν για όλους δεν γινόταν εύκολα», συμπλήρωσε.
«Ένα κίνημα στη μουσική που ακόμα υπάρχει»
«Σαν καλλιτέχνης, πολύ καλός. Έκλεβε, λέγανε, μουσική και στίχους, αλλά και να το έκανε, το έκανε με τέχνη. Δηλαδή ό,τι έφτιαχνε, του έδινε το δικό του ύφος και στιλ», σημείωσε ένας άλλος πολίτης, προσθέτοντας: «Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη προσφορά του ήταν η βοήθεια που έδωσε στον Ξυδάκη και στον Ρασούλη για να βγάλουν την “Εκδίκηση της Γυφτιάς” και τα “Δήθεν”, και τα δύο τραγούδια που είχε φτιάξει σε αυτό το κλίμα, η “Θητεία” και το “Αεροπλάνα και Βαπόρια”, γιατί αυτά δημιούργησαν ένα κίνημα μεγάλο στη μουσική που ακόμα υπάρχει».
Σε πιο αυστηρό ύφος, ένας άλλος πολίτης εστίασε στην πολιτική διαδρομή του καλλιτέχνη. «Ο “Νιόνιος” ήταν μια μορφή και ειδικά την περίοδο που λειτουργούσε αντισυμβατικά, προσέφερε στην ελληνική μουσική και στη στιχουργική. Αλλά επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα, δεν θα ξεχάσω ποτέ το ότι στήριξε τον Βαρβιτσιώτη, τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας, δίνοντας δωρεάν συναυλίες σε στρατόπεδα για να κάνει πλάτες στον υπουργό της Δεξιάς. Ένας άνθρωπος που αυτοχαρακτηριζόταν αντισυστημικός, αυτόνομος και ως τα όρια του αναρχικού, δέχτηκε στο τέλος να γίνει κολαούζος και βοηθός της συντηρητικής παράταξης», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Τώρα, σαν προσωπικότητα, εγώ θεωρώ ότι ποτέ δεν ήταν αριστερός. Ήταν ένας ατομιστής του κλίματος του Μάη του ’68», υπογράμμισε έτερος πολίτης.
«Μεγάλη προσωπικότητα, ένας άνθρωπος που μπορούσε να ενώσει τους Έλληνες»
«Αυτό που θέλω να πω για τον Διονύση Σαββόπουλο είναι η ιστορία του παππού μου, του Βαγγέλη, ο οποίος μου είχε πει ότι ήταν ένας άνθρωπος που αποτύπωσε μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων στη Χούντα. Κατά τα λεγόμενα του παππού μου, ήταν μια κατηγορία μόνος του σαν άνθρωπος. Είχε τη δυνατότητα να εμπνεύσει σίγουρα σαν τραγουδοποιός, γιατί είχε όλα τα ταλέντα ενός μεγάλου μουσικού, αλλά πέρα από αυτό, ήταν μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος μπορούσε να ενώσει τους Έλληνες. Και κατά τη γνώμη μου, αυτό το έχουν πολύ λίγοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν είναι μόνο ένα μουσικό ταλέντο, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω», δήλωσε ένας νεότερος άνδρας.
«Και στην ουσία αυτό για μένα ήταν το νόημα του Σαββόπουλου. Από τα παιδιά δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς. Μπορεί να κάνει τον Καραγκιόζη, μπορεί να βλέπει μια “Συννεφούλα”, αλλά απ’ αυτά κανείς δεν κρύβεται», σχολίασε μια γυναίκα.
