Ο Διονύσης Σαββόπουλος χάρισε στο κοινό του τραγούδια-ορόσημα, αλλά η βαθύτερη και πιο σταθερή μελωδία της ζωής του παιζόταν πάντα πίσω από τα φώτα της σκηνής: στην οικογένειά του. Ο άνθρωπος που μας έμαθε να ονειρευόμαστε την ανατροπή, βρήκε το λιμάνι του στην αγάπη και την αφοσίωση των δικών του, μια αλήθεια που ο ίδιος δεν έκρυψε ποτέ.

Η Άσπα: Η «σταθερή» πηγή έμπνευσης και στήριξης

Στον πυρήνα της προσωπικής ζωής του βρισκόταν η σύζυγός του, Ασπασία Αραπίδου, γνωστή σε όλους ως Άσπα. Ο ρόλος της Άσπας ξεπερνούσε κατά πολύ τον τίτλο της συζύγου. Ήταν η σταθερά στο κινούμενο τοπίο της καλλιτεχνικής του ζωής, η έμπνευση που κρύβεται πίσω από πολλά τραγούδια και παραστάσεις του.

Η σχέση τους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημόσια εικόνα του, μια τρυφερή αναφορά που ακούγεται συχνά στα έργα του. Η παρουσία της ήταν καταλυτική, προσφέροντας στον πολυτάραχο καλλιτέχνη την ηρεμία και τη δομή που χρειαζόταν για να συνεχίσει να δημιουργεί.

Ο Σαββόπουλος υπήρξε περήφανος πατέρας δύο γιων, του Κορνήλιου (γενν. 1968) και του Ρωμανού (γενν. 1972) και μιας κόρης της Αγγέλας. Η πατρότητα τον γείωσε και τον εξανθρώπισε, φέρνοντάς τον πιο κοντά στις απλές, καθημερινές αλήθειες της ζωής, μακριά από τον «μύθο» της σκηνής.

Πέρα από τον πατέρα, υπήρξε ο αφοσιωμένος παππούς των δύο εγγονών του, του Διονύση και του Ανδρέα. Ο ρόλος του παππού του έδωσε μια νέα πνοή, μια πηγή χαράς και ευγνωμοσύνης στα ύστερα χρόνια. Η σχέση του με τη νέα γενιά, τόσο τη βιολογική του όσο και την καλλιτεχνική, ήταν πάντα ανοιχτή και στοργική, δείχνοντας μια μοναδική ικανότητα να συνδέεται με το μέλλον.

Στις δημόσιες εμφανίσεις του, ο Σαββόπουλος δεν δίσταζε να μιλήσει για την «αδύναμη πλευρά» του, ιδιαίτερα μετά τη μάχη του με τον καρκίνο, όπως εξομολογήθηκε στην αυτοβιογραφία του. Αυτή η ειλικρίνεια και η αποδοχή της τρωτότητας είναι ίσως το πιο ανθρώπινο χαρακτηριστικό του.

Δεν φοβήθηκε να εμφανιστεί ευάλωτος, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι απέναντι στην ασθένεια και τις μεγάλες δυσκολίες «είμαστε όλοι ίσοι».

Ο άνθρωπος Διονύσης Σαββόπουλος, λοιπόν, ήταν αυτό το σπάνιο κράμα: ο οραματιστής που ένωσε την ποίηση με τη ροκ, αλλά και ο συγκινημένος σύζυγος, πατέρας και παππούς που αντλούσε δύναμη από τον κλειστό κύκλο της οικογενειακής αγάπης. Μια αγάπη που του επέτρεψε να παραμείνει ο αιώνιος έφηβος του ελληνικού τραγουδιού, γεμάτος φως και ανυποχώρητη αισιοδοξία.