Το μεγάλο μεταγραφικό όνειρο της Γιουβέντους έχει ονοματεπώνυμο: Σάντρο Τονάλι. Πρόκειται για μια υπόθεση εξαιρετικά απαιτητική, όμως όχι ανέφικτη. Στο ποδόσφαιρο, άλλωστε, ο καθοριστικός παράγοντας είναι συχνά η επιθυμία του ίδιου του παίκτη και ο Ιταλός χαφ δεν κρύβει πως η προοπτική επιστροφής στη Serie A τον δελεάζει, ειδικά αν αυτή συνοδεύεται από τη φανέλα ενός κορυφαίου συλλόγου όπως η «Μεγάλη Κυρία».
Η Νιούκαστλ δεν δείχνει διάθεση να μπει σε διαδικασία πώλησης του Τονάλι, εκτός αν υπάρξει ξεκάθαρο αίτημα αποχώρησης από τον ίδιο και, φυσικά, μια οικονομικά ικανοποιητική πρόταση. Η Γιουβέντους, από την πλευρά της, δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει άμεσα σε μια ακριβή μεταγραφή, ωστόσο εξετάζει εναλλακτικά σενάρια. Ένα από αυτά αφορά τον δανεισμό με υποχρεωτική ή υπό όρους οψιόν αγοράς το καλοκαίρι, πιθανότατα συνδεδεμένη με την πρόκριση στο Champions League.
Για να ανοίξει, όμως, ο δρόμος για μια τέτοια κίνηση, οι «μπιανκονέρι» θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσουν χώρο στο ρόστερ και στο μισθολόγιο. Ο Κομολί, σε συνεργασία με το νέο αθλητικό επιτελείο, καλείται να προχωρήσει σε αποχωρήσεις που θα εξυπηρετούν τόσο το αγωνιστικό όσο και το οικονομικό πλάνο.
Σε αυτό το πλαίσιο, στο προσκήνιο μπαίνει και το όνομα του Τζόναθαν Ντέιβιντ. Ο Καναδός επιθετικός αμείβεται με 6 εκατ. ευρώ ετησίως, ποσό που αποτελεί πλέον το «ταβάνι» στη νέα μισθολογική πολιτική της Γιούβε. Η μέχρι τώρα παρουσία του δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες και, εφόσον η Νιούκαστλ δείξει διάθεση να συζητήσει ένα πιο σύνθετο deal, δεν αποκλείεται να αποτελέσει μέρος μιας ευρύτερης διαπραγμάτευσης. Διαφορετικά, λύσεις θα αναζητηθούν μέσω πιθανών πωλήσεων παικτών όπως ο Μιρέτι ή ο Άντζιτς, οι οποίοι μπορούν να αποφέρουν καθαρό όφελος στον ισολογισμό.
Στο αγωνιστικό σκέλος, το όνομα του Τονάλι συγκεντρώνει καθολική αποδοχή στο εσωτερικό της Γιουβέντους. Ο Σπαλέτι τον εκτιμά ιδιαίτερα, ενώ οι διοικούντες θεωρούν πως πρόκειται για ποδοσφαιριστή ικανό να ανεβάσει άμεσα το επίπεδο της μεσαίας γραμμής. Η προσθήκη του θα έδινε επιπλέον ηγετικά χαρακτηριστικά και θα ενίσχυε το ιταλικό στοιχείο στο ρόστερ. Παράλληλα, δεν θα επηρέαζε τις ισορροπίες: ο Κουπμάινερς θα συνέχιζε στον ρόλο που έχει βρει στα μετόπισθεν, ενώ οι Λοκατέλι και Τουράμ θα πλαισιώνονταν ιδανικά, με τον ΜακΚένι να διατηρεί τον πιο ελεύθερο ρόλο που του έχει αποδοθεί.
Το αν αυτό το όνειρο θα πάρει σάρκα και οστά εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Ένα είναι σίγουρο: αν η επιθυμία του Τονάλι γίνει πιο ξεκάθαρη, τότε τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο.
