Απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών, ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και ποιητής Γιάννης Κορίδης, αφήνοντας πλούσια κληρονομιά ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της δεύτερης μεταπολεμικής ποιητικής γενιάς.
Την ανακοίνωση του θανάτου του έκανε Ένωση Συνακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ).
Η λογοτεχνική του πορεία αναγνωρίστηκε από κορυφαίες φωνές – όπως ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Βάσος Βαρίκας, η Ζωή Καρέλλη – και το έργο του συμπεριλαμβάνεται σε ανθολογίες και έχει μεταφραστεί σε έξι γλώσσες, ανάμεσά τους αγγλικά και γαλλικά
Γεννημένος το 1936, βίωσε μια ηρωική πορεία: σε ηλικία 14 ετών έφτασε μόνος από την Μολόχα Κοζάνης στη Νέα Ιωνία, όπου, παρά τις δύσκολες εργασιακές συνθήκες και με ιδιαίτερη αφοσίωση, σπούδασε στις σχολικές βάρδιες και σε περιβάλλον γνώσης που ενέπνευσε τις πρώιμες ποιητικές του συλλογές.
Την πρώτη του ποιητική συλλογή εξέδωσε σε ηλικία 16 ετών, καθοδηγούμενος από τον μέντορά του Κόντογλου, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας ζωής γεμάτης λογοτεχνική διδασκαλία και δημιουργία .
Ως ιδρυτής των εκδόσεων «Ιωλκός» και του ομώνυμου περιοδικού, αποτελούσε πυρήνα δημιουργικής αναζήτησης από τη δεκαετία του 1960, έχοντας συνεργαστεί με εξέχουσες μορφές όπως η Ρίτα Μπούμη‑Παπά, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Βασίλης Βρεττάκος και η Ζωή Καρέλλη.
Δίδαξε μέσα από τον εκδοτικό του ρόλο – εκδότης περιοδικών όπως «Άλεφ», «Συμπόσιο», «Δίοδος», «Βαλκάνια», «Έρευνα» – καθώς και από τις διοικητικές του θέσεις σε σημαντικές εκδόσεις, όπως το «Υγειονομικόν Βήμα» και την «Πολιτική και Οικονομική Έρευνα».
Αντιδικτατορική δράση
Ο Κορίδης διατήρησε ψηλά τα πνευματικά του ιδανικά, ιδίως απέναντι στη δικτατορία, όπου υπήρξε οργανωτής της πνευματικής αντίστασης, μεταφέροντας κρυφά συνεντεύξεις και άρθρα, και διατηρώντας τον φιλοπατριωτισμό του για τα ανθρώπινα ιδεώδη – για τα οποία τιμήθηκε επίσης από την Ακαδημία Αθηνών.
Η λογοτεχνική και πολιτική του κράση υπήρξε αρραγής και ανθρώπινη, αντλώντας από την καθημερινότητα πιο βαθιές αξίες και ιδανικά. Ο Γιάννης Κορίδης ήταν φάρος για όσους νοηματοδοτούν τη ζωή με λόγο, δράση και πίστη στον άνθρωπο – και ο αποχαιρετισμός του αφήνει ένα κενό στην ελληνική γραφή που θα αντανακλά για πολύ καιρό.
