Η πρώτη ασφαλτόστρωση σε δρόμο της Αθήνας έγινε το 1905 δοκιμαστικά στην οδό Αιόλου, από το Δημοτικό Θέατρο, εμβαδού περίπου 6,2 τετραγωνικών μέτρων.
Το επόμενο έτος η ασφαλτόστρωση επεκτάθηκε στην οδό Σταδίου, την Πλατεία Ομονοίας και την Πλατεία Συντάγματος. Στις περιπτώσεις αυτές, οι εργασίες διεκπεραιώθηκαν από αγγλικές εταιρείες και ήταν τόσο επιτυχημένες, ώστε η αντικατάσταση του τάπητα στην οδό Αιόλου έγινε ύστερα από μισόν αιώνα.
Είχε προηγηθεί, το 1901, η χάραξη της Συγγρού από τον νομομηχανικό Αθηνών, Γαζή.
Το μήκος της μετέπειτα λεωφόρου, ήταν 5 χιλιόμετρα, το πλάτος ήταν 28 μέτρα, από τα οποία 16 καταλάμβαναν τα δύο πεζοδρόμια, ενώ ανά 25 μέτρα είχαν προβλεφθεί ρείθρα για την απαγωγή υδάτων.
Τον Αύγουστο του 1909, 4.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Λεωφόρου Συγγρού καλύφθηκαν με «νέον μεταλλικόν οδόστρωμα εκ σκωρίας Λαυρίου», εφεύρεση του Επιθεωρητή Δημοσίων έργων Δημήτρη Καλλία.
Με τον ίδιο τύπο οδοστρώματος στρώθηκε, η Ακαδημίας, η Πλατεία Κάνιγγος και η Σταδίου, «χωρίς ίχνος φθοράς, ούτε ίχνος κονιορτού».
Ήδη το 1907, η Αθήνα εκτεινόταν σε 1.918 εκτάρια, είχε, δηλαδή, περίπου πενταπλασιαστεί σε σχέση με το 1879, τρία χρόνια αφότου το ΕΜΠ μελέτησε την Λεωφόρο Αλεξάνδρας και τη Λεωφόρο Συγγρού, ως υπερτοπικές χαράξεις, που χαρακτηρίστηκαν «εθνικές οδοί».
Η Αθήνα απλωνόταν, στην αρχή του 20ού αιώνα προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ στο σχέδιο της πόλης έγιναν συνεχείς τροποποιήσεις, με 565 διατάγματα μεταξύ 1836 και 1920.
Γεγονός όμως είναι ότι, «αι Νέαι Αθήναι εκτίσθησαν και κτίζονται με το έλεος του Θεού και χωρίς το έλεος των ανθρώπων», επεσήμαινε το 1928 ο αρχιτέκτονας Βασίλης Τσαγκρής. Αναλόγως και οι διανοίξεις δρόμων.
Ηλίας Καφάογλου
