Σε όλη την Ευρώπη, γενική είναι η πεποίθηση ότι ο συνδυασμός του ψυχρού οικονομικού κλίματος, των σκληρών μέτρων λιτότητας και της γενικής απογοήτευσης από τους πολιτικούς ενισχύει τις εκλογικές ελπίδες της λαϊκιστικής Δεξιάς.
Μπορεί κανείς όμως να φανταστεί και ένα άλλο, αρκετά διαφορετικό σενάριο, που θα είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει εξίσου ριζικά το πολιτικό τοπίο στη σημερινή Ευρώπη. Αντί να παραδώσει περισσότερη εξουσία στην άκρα Δεξιά, η Ευρώπη θα μπορούσε να κάνει μια αποφασιστική στροφή προς τα αριστερά.
Στη Γαλλία, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο σοσιαλιστής υποψήφιος Φρανσουά Ολάντ προηγείται καθαρά του Σαρκοζί. Κι όταν ο τελευταίος δηλώνει πως αν χάσει τις εκλογές θα εγκαταλείψει την πολιτική, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι δεν έχει πολλή δύναμη να αγωνιστεί. Τρεις μήνες πριν από τις εκλογές, μοιάζει πολύ πιθανό η Γαλλία να εκλέξει έναν αριστερό πρόεδρο – κι ας μην είναι ο άνθρωπος που προτιμούσαν κάποτε οι σοσιαλιστές, ο Ντομινίκ Στρος-Καν.
Ας υποθέσουμε όμως, μαζί με τη Μέρι Ντιζέφσκι της Ιντιπέντεντ, ότι νέος πρόεδρος θα εκλεγεί ο Ολάντ. Ας υποθέσουμε επίσης ότι για τους ίδιους λόγους στις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν μερικές εβδομάδες αργότερα η Εθνοσυνέλευση θα αποκτήσει κεντροαριστερή πλειοψηφία. Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί αργότερα και στην Ιταλία.
Και το 2013, στις εκλογές που θα γίνουν στη Γερμανία, οι ψηφοφόροι ίσως – ίσως – να εκφράσουν την κόπωσή τους από την καγκελάριο Μέρκελ και τον συνασπισμό της και να δώσουν μια ευκαιρία στους σοσιαλδημοκράτες. Στην περίπτωση αυτή, ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης θα μεταμορφωθεί πλήρως.
Αν όχι μία αλλά πολλές χώρες της ΕΕ στραφούν προς τα αριστερά – σημειώνει η αρθρογράφος της Indypendent – μπορεί να υπάρξει μια πολύ πιο επιθετική προσέγγιση στο ζήτημα του ελέγχου σε πολλούς τομείς, και κυρίως στον οικονομικό.
Μια άλλη επίπτωση μπορεί να είναι ένας πιο ανακατανεμητικός χαρακτήρας της φορολογίας και ένας καλύτερος συντονισμός της φορολογικής πολιτικής στην ευρωζώνη. Μια τρίτη συνέπεια ενδεχομένως να είναι η εγκατάλειψη της εμμονής στην ανταγωνιστικότητα, που πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του ’90, και η μεγαλύτερη έμφαση στο βιοτικό επίπεδο.
Μια τέταρτη επίπτωση μπορεί να είναι η εδραίωση μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, με μεγαλύτερη πολιτική και δημοσιονομική ένωση στον πυρήνα και μια ζώνη ελευθέρου εμπορίου για όλους τους υπολοίπους. Και μια πέμπτη επίπτωση ίσως να είναι η πρόοδος προς μια κοινή αμυντική πολιτική και τη συγκρότηση ευρωπαϊκών ενόπλων δυνάμεων.
Οσο για τη Βρετανία, μια στροφή της Ευρώπης προς τα αριστερά θα ενίσχυε ασφαλώς τις πιθανότητες του Εργατικού Κόμματος να επιστρέψει στην εξουσία μετά τις επόμενες εκλογές.
