Οι 100 επιβάτες που επιβιβάστηκαν στην πτήση 4590 της Air France, από το Charles de Gaulle του Παρισιού προς το αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης το απόγευμα της 25ης Ιουλίου 2000, πίστευαν ότι επρόκειτο να ζήσουν το ταξίδι της ζωής τους. Ενώ οι επιβάτες απολάμβαναν σαμπάνια και περίμεναν την αναχώρηση, τρία μίλια δυτικά του αεροδρομίου, στο χωριό Gonesse, το προσωπικό του οικονομικού ξενοδοχείου Hotelissimo Les Relais Bleus εργαζόταν κανονικά.
Για τους δύο πιλότους και τον μηχανικό πτήσης, καθώς και τα έξι μέλη του πληρώματος καμπίνας, ήταν μια συνηθισμένη αποστολή. Παρόλο που το Concorde δεν είχε ποτέ αποδειχτεί εμπορικά επιτυχημένο στις προγραμματισμένες πτήσεις του προς τις ΗΠΑ, τη Βραζιλία ή τη Βενεζουέλα, υπήρχε μεγάλη ζήτηση για τέτοιες πτήσεις τσάρτερ.
Πέντε λεπτά προτού το υπερηχητικό αεροσκάφος ξεκινήσει την απογείωση στον διάδρομο 26R, ένα DC-10 της Continental Airlines είχε χάσει μια λωρίδα τιτανίου από μία από τις μηχανές του κατά την απογείωση από τον ίδιο διάδρομο. Όπως αναφέρει ο Independent, αν και εκείνη η πτήση δεν επηρεάστηκε, αυτό το μικρό κομμάτι μεταλλικού αντικειμένου ξεκίνησε μια αλυσίδα γεγονότων που θα κατέληγε σε τραγωδία μέσα σε 90 δευτερόλεπτα. Τριάντα τέσσερα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη της τροχοδρόμησης, με ταχύτητα 185 μιλίων την ώρα, το Concorde πέρασε πάνω από τη μεταλλική λωρίδα. Έκοψε ένα από τα ελαστικά του αριστερού συστήματος προσγείωσης, στέλνοντας ένα κομμάτι καουτσούκ βάρους 10 λιβρών προς το αριστερό φτερό, όπου φυλασσόταν μέρος από τους 95 τόνους καυσίμων για το ταξίδι. Ένα ντεπόζιτο καυσίμου σχίστηκε και καθώς το καύσιμο ξεχύθηκε, αναφλέχθηκε «από ένα ηλεκτρικό τόξο στον χώρο του συστήματος προσγείωσης ή μέσω επαφής με θερμά μέρη της μηχανής», σύμφωνα με την επίσημη έκθεση. Εκείνη τη στιγμή το αεροσκάφος βρισκόταν ακόμη στο έδαφος, αλλά το Concorde είχε ξεπεράσει την ταχύτητα «V1», το όριο πέρα από το οποίο δεν είναι δυνατή η ασφαλής ματαίωση της απογείωσης. Για τη συγκεκριμένη πτήση το V1 είχε υπολογιστεί στα 173 μίλια την ώρα.
Το Concorde απογειώθηκε, αλλά λόγω της αντίστασης από το σύστημα προσγείωσης, που δεν μπορούσε να ανασυρθεί λόγω της ζημιάς, το αεροσκάφος ήταν καταστροφικά ανεπαρκές σε ισχύ και εκτός ελέγχου. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των πιλότων, το αεροσκάφος έπαθε απώλεια στήριξης και συνετρίβη πάνω στο ξενοδοχείο. Η σύγκρουση σκότωσε τους 109 επιβάτες και μέλη του πληρώματος, καθώς και τέσσερις εργαζομένους του ξενοδοχείου. «Αρχικά, οι πληροφορίες ήταν ασαφείς», θυμάται η Kay Burley, παρουσιάστρια του Sky News. «Ένας παραγωγός μού μιλούσε στο ακουστικό, δίνοντάς μου ήρεμα τις βασικές πληροφορίες: ότι ένα Concorde είχε συντριβεί λίγο μετά την απογείωση από το Παρίσι, με μια ομάδα Γερμανών τουριστών στο αεροπλάνο. Άρχισα να μεταδίδω όσα μας έγιναν γνωστά, γνωρίζοντας ότι οι πληροφορίες ήταν περιορισμένες και η ιστορία ακόμη εξελισσόταν. Σύντομα έφτασαν τα πρώτα πλάνα και σχολιάζαμε το κουνημένο βίντεο ενός οδηγού κοντά στο αεροδρόμιο Charles de Gaulle. Φλόγες ξεπηδούσαν από κάτω από το πτερύγιο του αεροσκάφους, καθώς προσπαθούσε να ανέβει. Λίγο μετά, είχε πέσει πάνω σε ξενοδοχείο. Συνολικά 113 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί σε λιγότερο από δύο λεπτά. Φαινόταν εξωπραγματικό. Το να βλέπεις κάτι τόσο όμορφο να καταρρέει τόσο καταστροφικά ήταν δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις. Έμεινα σοκαρισμένη αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου, καθώς μετέδιδα όσα γνώριζα στους τηλεθεατές του Sky News».
Ένας από αυτούς τους τηλεθεατές ήταν ο Jock Lowe, διευθυντής πτητικών επιχειρήσεων της British Airways, της μοναδικής άλλης εταιρείας που πετούσε με Concorde. «Υπήρχε απορία και σύγχυση στην British Airways. Ενώ είχαμε σκεφτεί τι θα γινόταν σε περίπτωση συντριβής, δεν πιστεύαμε ότι θα συμβεί ποτέ», λέει ο Lowe, ο μακροβιότερος πιλότος Concorde που γνώριζε το αεροσκάφος καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Το μεγάλο ερώτημα εκείνη τη στιγμή, όπως εξηγεί, ήταν: «Τι κάνουμε τώρα – συνεχίζουμε να πετάμε με τα αεροσκάφη της BA; Τι πρέπει να ελέγξουμε; Η δική μου συμβολή ήταν να πω: “Εκτός από τις μηχανές, ελέγξτε τους τροχούς, τα ελαστικά και τα φρένα“. Ένιωσα, όπως όλοι, δυσπιστία, λύπη για το πρόγραμμα και λύπη για όλους αυτούς τους άτυχους ανθρώπους».
Ο ανώτατος αεροπορικός διευθυντής, Jonathan Hinkles, θυμάται: «Δούλευα σε μια αεροπορική εταιρεία στο Gatwick εκείνη την περίοδο και μπήκα στο κέντρο επιχειρήσεων το απόγευμα της ίδιας ημέρας, για να δω πώς πήγαιναν τα πράγματα, για να με ενημερώσει η ομάδα μας ότι είχε συμβεί ένα τρομερό ατύχημα με Concorde έξω από το Παρίσι. Δεν ήταν σαφές τότε πόσο φρικτά ήταν τα γεγονότα. Αλλά ήταν τραυματικό, τραγικό και πραγματικό σοκ στο σύστημα. Είχα πετάξει το προηγούμενο έτος το μοναδικό μου ταξίδι με Concorde της British Airways, μια ανάμνηση που πάντα θα κρατάω με αγάπη. Και το γεγονός ότι ένα άλλο ταξίδι κατέληξε σε τραγωδία τόσο σύντομα έξω από το Παρίσι ήταν ένα σοκ για όλους στον αεροπορικό κλάδο, αλλά και κάτι που ένιωσα έντονα προσωπικά».
Καθώς οι ερευνητές εξέταζαν τα συντρίμμια και τελικά κατέληγαν στα συμπεράσματά τους, η Kay Burley κάλυπτε τις εξελίξεις για το Sky News. «Θυμάμαι τις λεπτομέρειες της τραγωδίας να εξελίσσονται σαν να ήταν χθες», λέει. «Αλλά αυτό που με σημάδεψε περισσότερο προήλθε από το μαύρο κουτί. Ο κυβερνήτης δεν είπε τίποτα στα τελευταία του δευτερόλεπτα. Καμία κλήση Mayday. Καμία οδηγία. Μόνο σιωπή. Ήξερε ότι δεν μπορούσε τίποτα να γίνει. Ανατριχιαστικό», συμπληρώνει. Η έκθεση του ατυχήματος συνέστησε την αναστολή του πιστοποιητικού πλοϊμότητας του Concorde μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις. Για τους κατοίκους γύρω από το Heathrow, ο γνώριμος θόρυβος των δύο καθημερινών αναχωρήσεων και αφίξεων έπαψε.
Η Lyn Hughes, ιδρύτρια του περιοδικού Wanderlust, αναφέρει: «Ζώντας στο Windsor, όπως όλοι οι κάτοικοι ήμουν πολύ εξοικειωμένη με το Concorde, καθώς το ακούγαμε και το βλέπαμε συχνά. Μάλιστα, η οροφή στο γραφείο μας στο Windsor κάποιες φορές έτριζε όταν περνούσε από πάνω! Ο ήχος του ήταν πολύ χαρακτηριστικός, πάντα ήξερες τι ήταν. Και, παρόλο που ήταν θορυβώδες, υπήρχε πολλή αγάπη γι’ αυτό». Περίπου 16 μήνες αργότερα, η Kay Burley βρέθηκε στο Concorde, το οποίο επέστρεφε στην υπηρεσία για την British Airways. «Ήταν 7 Νοεμβρίου 2001 και πέταξα από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη. Καθισμένη δίπλα στον Sting, σηκώσαμε ένα ποτήρι για όσους χάθηκαν. Και τα δύο Concorde, το βρετανικό και το γαλλικό, προσγειώθηκαν στο JFK εκείνη την ημέρα, ξαναενωμένα στην πόλη όπου είχαν πετάξει τόσο συχνά στο παρελθόν».
Μέσα σε δύο χρόνια, το Concorde πραγματοποίησε την τελευταία του εμπορική πτήση. Στις 10 Απριλίου 2003, ο τότε διευθύνων σύμβουλος της British Airways, Rod Eddington, ανακοίνωσε ότι οι υπερηχητικές πτήσεις θα τερματίζονταν στις 24 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς. Καθώς μιλούσε, η απογευματινή πτήση από τη Νέα Υόρκη στο Heathrow είχε μόνο 20 από τις 100 θέσεις της γεμάτες. «Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο», λέει ο Captain Lowe. «Το δυστύχημα κλόνισε την εμπιστοσύνη των επιβατών και την εμπιστοσύνη όλων στον αεροπορικό κλάδο. Αναμφίβολα, το Concorde δεν επανήλθε ποτέ στην κατάσταση που βρισκόταν πριν από το δυστύχημα. Ήταν απλώς θέμα χρόνου να σταματήσει. Είχε πετάξει για 27 χρόνια και είχε υπάρξει αρκετά αξιόπιστο». «Όταν έκανε την τελευταία του πτήση, πολλοί κάτοικοι, κι εγώ μαζί, βγήκαμε στους δρόμους για να το αποχαιρετήσουμε», λέει η Lyn Hughes. «Πιστεύω ότι αυτή η αγάπη θα είναι δύσκολο να επαναληφθεί. Με τον ιδιαίτερο σχεδιασμό του, είχε προσωπικότητα και φαινόταν να συμβολίζει τον ρομαντισμό των ταξιδιών, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα ξανακερδίσουμε αυτό το συναίσθημα στις πτήσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά.
