Η εξόδος της Αλβανίας από την απομόνωση, στον αληθινό κόσμο

Το ποδόσφαιρο αποτυπώνει την ιστορία. Διότι παρακολουθεί το σύγχρονο έπος, μιας ανθρωπότητας ταραγμένης. Συγκεχυμένης. Μετακινούμενης. Η πρόκριση της Αλβανίας στο EURO 2016 είναι η ιστορία της (πριν 25 χρόνια) εξόδου των Αλβανών, απ’ την απομόνωση, στον αληθινό κόσμο. Τα παιδιά εκείνης της εξόδου είναι η γενιά που οδήγησε την Εθνική σε τούτο το επίτευγμα. Μαθαίνεις το διαφορετικό, το καλύτερο. Αναμειγνύεσαι σ’ αυτό, αφομοιώνεσαι. Στο τέλος, το ανταγωνίζεσαι. Η ιστορία μοιάζει, σ’ ένα βαθμό, με τη σημασία που είχε και με τον ρόλο που έπαιξε, στο ελληνικό θαύμα του 2004, η έξοδος Ελλήνων διεθνών σε ευρωπαϊκά κλαμπ. Ανταγωνίζεσαι με καλύτερες πιθανότητες, ό,τι ξέρεις. Ο,τι εξοικειώνεσαι. Ο,τι απομυθοποιείς. Πάντοτε είναι πιο δύσκολο, ό,τι δεν ξέρεις. Η υπεροχή των Ελλήνων του 2004, έναντι προγενέστερων με πιο πλούσιο ταλέντο, ήταν αυτό. Η απομυθοποίηση του αντιπάλου. Των Αλβανών, επίσης. Με την Αλβανία η Ελλάδα παλαιότερα έπαιξε, σε προκριματικούς ομίλους και σε φιλικά, αρκετές φορές. Οσες, για να ξέρουμε πως οι σημερινοί Αλβανοί δεν είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο μπροστά στον Τάρε, στον Ντεμολάρι, στον Ράκλι, στον Μπελάι απ’ το Αργυρόκαστρο, στον Λεκμπέλο, στον Στρακόσα, στον Μπούσι. Απλώς, οι σημερινοί ευτυχούν να είναι ενταγμένοι σε άλλο πλαίσιο νοοτροπίας και οργάνωσης. Ο,τι έχουν, δεν σκορπίζεται αριστερά και δεξιά. Διοχετεύεται στο κοινό κανάλι. Εγινε, στην περίπτωσή τους, μ’ ένα Ιταλό Ρέχαγκελ. Τον Ντε Μπιάζι. Παίκτες ο καθένας του 5 και του 6, όλοι μαζί να παίζουν για 7. Μοιάζουμε, οι ιστορίες μας, πολύ. Ακόμη και…στο Γερεβάν. Κάποτε, καθ’ οδόν προς την Πορτογαλία, η Εθνική είχε περάσει από εκεί μ’ ένα γκολ του Βρύζα. Η νίκη-κλειδί βγήκε σκάρτη, ότι τάχα την είχε κανονίσει ένας Αρμένιος, πρώην της Καβάλας, ο Σουκιασιάν. Το σίριαλ κράτησε μερικές ημέρες. Τώρα, το Μπαλκάν Καφέ βγάζει σκάρτη τη νίκη της Αλβανίας στο Γερεβάν. Πράγματα «της στιγμής». ‘Η του φθόνου. Πράγματα που, σε μικρό βάθος χρόνου, καταδικάζονται στην αιώνια λησμονιά. Ποιος θυμάται σήμερα, με όσα γεγονότα έφερε το κύμα των επόμενων 10-12 ετών, τον Σουκιασιάν; Δεν είναι, καν, αστερίσκος στη διήγηση. Το κύμα, μπορείς μονάχα να το καθυστερήσεις. Το πολύ-πολύ. Να το σταματήσεις, ποτέ. Μία βασική διαφορά, υπάρχει. Ο Ρέχαγκελ έκανε δυο βόλτες γύρω-γύρω, βρήκε τους 25-30, αυτοί ήταν, σεσημασμένοι, άλλοι δεν υπήρχαν, τους μάζεψε, τους έβαλε στο κανάλι, προχώρησε. Η Αλβανία, τα δικά της παιδιά, πολλά δεν τα ήξερε. Εψαξε να τα βρει, στο χάος των συλλόγων (και των ακαδημιών συλλόγων) ανά την Ευρώπη. Υστερα, ένα εξίσου πολύπλοκο κομμάτι, να τα στρατολογήσει. Τους καλύτερους, ήδη τους είχαν στρατολογήσει οι δεύτερες πατρίδες. Οι τόποι που τους υιοθέτησαν. Οι δεύτερες πατρίδες τους έδιναν το καριερίστικο πλεονέκτημα. Ελβετία, παίζεις Μουντιάλ και EURO. Αλβανία, ποτέ. Η Αλβανία δεν έδινε, καν, ένα σοβαρό περίγραμμα λειτουργίας. Και να μη σε είχε στρατολογήσει η δεύτερη πατρίδα, πάλι η πρώτη ήταν χάσιμο χρόνου. Πολλοί, εάν μοναδική επιλογή ήταν η Αλβανία, προτιμούσαν να μη παίζουν σε Εθνική και ν’ αφοσιωθούν στους συλλόγους. Όχι πια. Οι επόμενοι καλύτεροι, έχουν το πειστικό δείγμα. Μερικοί απ’ τους επόμενους καλύτερους της Αλβανίας, ζουν ανάμεσά μας. Είναι συμμαθητές των παιδιών μας, στο σχολείο. Συμπαίκτες τους, στην ακαδημία της γειτονιάς. Η τάξη που έρχεται. Η ελπίδα. Ότι αυτή η φουρνιά, τα παιδιά που μεγαλώνουν μαζί, τα παιδιά που παίζουν μαζί, τα παιδιά που δεν νιώθουν να υπάρχει καμία διαφορά και καμία απόσταση των μεν από τα δε, στην ενηλικίωσή τους θα έχουν ξεπεράσει τις υστερίες και τις ψυχώσεις που ακόμη, προς το παρόν, αντέχουν. Όπως ο Φάνης Γκέκας κάνει τον ορθόδοξο-χριστιανικό σταυρό του (επειδή ταυτίζεται με αυτόν) στα γήπεδα της μουσουλμανικής Τουρκίας και τούτο δεν μεθερμηνεύεται σαν συγκεκαλυμμένη προπαγάνδα «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι», όπως οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ κυματίζουν την ελληνική σημαία (επειδή ταυτίζονται με αυτήν) στην κερκίδα τους και τούτο δεν υποκρύπτει κάποιο κίνημα ξεσηκωμού για την Ενωση με τη μητέρα-Ελλάδα, το ίδιο 23 αλβανόπουλα ένωσαν τα χέρια σε σχήμα αετού (επειδή ταυτίζονται με αυτό) στη σέλφι του Γερεβάν και τούτο δεν σημαίνει ότι αύριο-μεθαύριο βγαίνουν στο αντάρτικο να πολεμήσουν για τη Μεγάλη Ιδέα… Πηγή: sdna.gr