Ήταν αρχές απογεύματος μέσα στο καλοκαίρι. Ο αέρας ήταν ξηρός και ζεστός και ο ουρανός πάνω από την Κολομβία καθαρός, όταν ο διαβόητος αρχηγός καρτέλ και ναρκοτρομοκράτης, Πάμπλο Εσκομπάρ, σήκωσε το τηλέφωνο για να καλέσει τον γιο του.
Ήταν 2 Δεκεμβρίου 1993 και τον τελευταίο χρόνο ο Εσκομπάρ είχε γίνει ολοένα και πιο απομονωμένος, καθώς η αυτοκρατορία της κοκαΐνης που είχε δημιουργήσει άρχιζε να καταρρέει. Ζούσε σε ένα ασφαλές σπίτι στους Λος Ολίβος, προάστιο του Μεντεγίν, όχι μακριά από τον τόπο όπου είχε μεγαλώσει, το οποίο είχε νοικιάσει με ψευδώνυμο.
Το διώροφο σπίτι ήταν συνηθισμένο, με μοναδικό στόχο να μην τραβήξει την προσοχή. Η κόκκινη κεραμοσκεπή και οι σοβατισμένοι τοίχοι του ταίριαζαν με τη γειτονιά και το δίκτυο των στενών δρόμων, γεμάτων με παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Έναν χρόνο νωρίτερα, ο Εσκομπάρ είχε δραπετεύσει από τη χλιδάτη φυλακή του, τη Λα Κατεδράλ, ένα αυτοσχέδιο, πολυτελές κέντρο κράτησης όπου ζούσε υπό κατ’ οίκον περιορισμό ως μέρος της συμφωνίας παράδοσής του το 1991. Υποσχέθηκε να ανταλλάξει τις επιχειρήσεις ναρκωτικών του με την ελευθερία του, ενώ η κυβέρνηση της Κολομβίας συμφώνησε να μην τον εκδώσει στις ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα, όμως, ο Εσκομπάρ συνέχισε να διευθύνει τις επιχειρήσεις του ανενόχλητος από τη Λα Κατεδράλ. Η συμφωνία με την κυβέρνηση κατέρρευσε και ο Εσκομπάρ έγινε και πάλι καταζητούμενος. Το σχέδιο ήταν να συλληφθεί και να μεταφερθεί σε κανονική φυλακή, για να εκτίσει την ποινή του, αλλά ο Εσκομπάρ δεν είχε καμία διάθεση να συμμορφωθεί.
Το αρχοντικό όπου ήταν φυλακισμένος ήταν προσβάσιμο μέσω απομονωμένων, καμπυλωτών δρόμων, καθιστώντας δύσκολη οποιαδήποτε προσέγγιση. Όταν η αστυνομία προσπάθησε να τον συλλάβει, ο Εσκομπάρ δραπέτευσε.
Το τελευταίο λάθος
Την ημέρα που ο Εσκομπάρ κάλεσε τον γιο του, βρισκόταν σε φυγή για 12 μήνες. Αναγκαζόταν να αλλάζει συνεχώς ανάμεσα σε φτωχά και χαμηλού προφίλ σπίτια, παραμένοντας πάντα σε επιφυλακή και αποφεύγοντας τη σύλληψη.
Ο Εσκομπάρ, γνωστός επίσης με τα ψευδώνυμα Ελ Πατρόν, Ελ Ντόκτορ και Ελ Σαρ δε λα Κοκαΐνα, ο Βασιλιάς της Κοκαΐνης, γνώριζε ότι τον κυνηγούσαν. Η ειδική μονάδα αναζήτησης της κολομβιανής εθνικής αστυνομίας τον είχε στην κορυφή της λίστας των πιο καταζητούμενων, ενώ το ανταγωνιστικό καρτέλ του Κάλι είχε δολοφόνους σε ετοιμότητα. Επιπλέον, η ομάδα εκδικητών που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, οι Los Pepes, επίσης τον ήθελε νεκρό.
Όλα επρόκειτο να καταρρεύσουν. Η κλήση στον γιο του, Χουάν, τότε 16 ετών, αποδείχτηκε το τελευταίο λάθος του. Η αστυνομία χρησιμοποίησε ειδικό εξοπλισμό ραδιοσυχνοτήτων, για να εντοπίσει ακριβώς τη θέση της κλήσης. Η μονάδα αναζήτησης είχε εγκαταστήσει τον εξοπλισμό σε διάφορα σημεία του Μεντεγίν και μέτρησε την κατεύθυνση της κλήσης από πολλαπλές θέσεις, εντοπίζοντας τη διασταύρωση όπου γινόταν η κλήση και όπου μπορούσε να βρίσκεται ο Εσκομπάρ.
Καθώς η αστυνομία πλησίαζε, ο σωματοφύλακας του Εσκομπάρ, Άλβαρο ντε Χεσούς Αγκουδέλο, γνωστός ως Ελ Λίμον (Το Λεμόνι), συνειδητοποίησε ότι είχαν εντοπιστεί. Αντί να παραδοθούν, έτρεξαν στον δεύτερο όροφο, απ’ όπου σχεδίαζαν να διαφύγουν μέσω ενός παραθύρου από τη στέγη. Το τρέξιμο από στέγη σε στέγη στους στενά χτισμένους δρόμους του Μεντεγίν ήταν στρατηγική που γνώριζε καλά ο Εσκομπάρ, αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών.
Ο Ελ Λίμον σκοτώθηκε πρώτος και λίγο αργότερα ο Εσκομπάρ τραυματίστηκε στο πόδι και στον κορμό. Η σφαίρα στο κεφάλι του ήταν αυτή που τον σκότωσε. Η Κολομβιανή Αστυνομία ισχυρίστηκε ότι τον πυροβόλησε, ενώ ο γιος του Χουάν, που αργότερα άλλαξε το όνομά του και εργάζεται ως αρχιτέκτονας, έχει διαφορετική εκδοχή, υποστηρίζοντας ότι ο πατέρας του, περικυκλωμένος και χωρίς δυνατότητα διαφυγής, έδωσε τέλος στη ζωή του.
Όποια κι αν είναι η αλήθεια, ο Πάμπλο Εσκομπάρ, διαβόητος ηγέτης του καρτέλ του Μεντεγίν, ήταν νεκρός σε ηλικία 44 ετών.
Οι διαφορετικές αντιδράσεις
Η αντίδραση στη θανάτωση του Βασιλιά της Κοκαΐνης ήταν ποικίλη. Η κυβέρνηση της Κολομβίας πανηγύρισε, βλέποντας το τέλος της κυριαρχίας του Καρτέλ του Μεντεγίν, ενώ στις ΗΠΑ η είδηση θεωρήθηκε νίκη στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Ωστόσο, στους φτωχότερους δήμους του Μεντεγίν, ο Εσκομπάρ είχε διαφορετική εικόνα. Κάποιοι τον θεωρούσαν σαν Ρομπέν των Δασών, επειδή χρηματοδοτούσε κοινωνικά προγράμματα, βοηθούσε φτωχές οικογένειες και κατασκεύαζε σχολεία και σπίτια.
Περισσότερες από τρεις δεκαετίες μετά τον θάνατό του, η κληρονομιά του Εσκομπάρ εξακολουθεί να επηρεάζει την Κολομβία. Η ζωή του εξακολουθεί να συναρπάζει και να προκαλεί περιέργεια. Τουρίστες επισκέπτονται τις περιοχές όπου έζησε και πέθανε, ενώ τηλεοπτικές σειρές, βιβλία, παιχνίδια, μουσείο και εμπορικά προϊόντα έχουν αναδείξει τη ζωή του.
