Το Μουντιάλ 1978, αυτό στο οποίο τα δοκάρια στα γήπεδα της Αργεντινής έστελναν το δικό τους πολιτικό μήνυμα, θεωρείται από πολλούς το πιο… σκοτεινό της ιστορίας, περισσότερο και από αυτό του 1934 στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι, αφού είναι πολλά αυτά που έχουν ακουστεί στο πέρασμα των χρόνων και τα περισσότερα έχουν να κάνουν με το 6-0 της διοργανώτριας επί του Περού, στο παιχνίδι που έκρινε την πρόκριση στον τελικό, χωρίς όμως ποτέ να επιβεβαιωθεί κάτι…
Η γενικότερη κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα το καλοκαίρι του 1978, λίγο-πολύ, είναι γνωστή σε όλους. Η χούντα του Χόρχε Βιδέλα είχε οδηγήσει στον θάνατο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και ακόμη περισσότεροι ήταν αυτοί που είχαν εξαφανιστεί, οπότε το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν μια καλή ευκαιρία για να προσπαθήσει να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από το δράμα που ζούσε καθημερινά.
Δράμα, όμως, θα ζούσε και η χούντα αν η εθνική ομάδα της Αργεντινής δεν κατακτούσε το τρόπαιο και το σενάριο έμοιαζε αρκετά πιθανό κάποια στιγμή. Για την ακρίβεια, έμοιαζε πιθανό το να μην πάει καν στον τελικό η Αλμπισελέστε, η οποία -όπως προέβλεπε τότε το σύστημα διεξαγωγής- μετά τον πρώτο όμιλο πήγε σε έναν δεύτερο, στον οποίο βρίσκονταν και η Βραζιλία, η Πολωνία και το Περού. Η Σελεσάο νίκησε με 3-0 το Περού, η Αργεντινή με 2-0 την Πολωνία και στη 2η αγωνιστική αναμετρήθηκαν και ήρθαν ισόπαλες χωρίς γκολ.
Όλα, επομένως, θα κρίνονταν στην 3η αγωνιστική και εκεί συνέβησαν πολλά περίεργα, χωρίς όμως ποτέ να υπάρξει οποιαδήποτε επιβεβαίωση για τίποτα…
Η καθυστέρηση στην έναρξη, το 6-0, ο Κίσινγκερ και όλα τα σενάρια
Στην 3η και τελευταία αγωνιστική του ομίλου, λοιπόν, η Βραζιλία αντιμετώπιζε την Πολωνία και η Αργεντινή το Περού. Οι δύο μεγάλες δυνάμεις της Νότιας Αμερικής ήταν αυτές που διεκδικούσαν την 1η θέση, η οποία έδινε το εισιτήριο για τον τελικό. Τα παιχνίδια, όπως καταλαβαίνει κανείς, υποτίθεται ότι θα άρχιζαν την ίδια ώρα, αλλά τελικά δεν έγινε έτσι. Διάφορα προβλήματα που προέκυψαν είχαν ως αποτέλεσμα οι Αργεντίνοι να γνωρίζουν, όταν έμπαιναν στο γήπεδο, ότι οι Βραζιλιάνοι είχαν νικήσει τους Πολωνούς με 3-1. Τι σήμαινε αυτό; Ότι η διοργανώτρια έπρεπε να νικήσει με 4-0 τους Περουβιανούς για να πάρει την 1η θέση του ομίλου και το εισιτήριο για τον τελικό.
Η ομάδα του Λουίς Σέζαρ Μενότι, τελικά, δεν έβαλε 4 γκολ αλλά περισσότερα: 6-0. Ο Κέμπες έβαλε το πρώτο στο 21′, ο Ταραντίνι το δεύτερο στο 43′, ο Κέμπες ξανά το τρίτο στο 49′, ο Λούκε το τέταρτο στο 50′, ο Χάουσμαν το πέμπτο στο 67′ και ο Λούκε ξανά το έκτο στο 73′. Υπερβολικό; Η αλήθεια είναι ότι η Αργεντινή είχε όντως καλή ομάδα, πολύ καλή. Είχε, βασικά, την πολυτέλεια να αφήσει εκτός αποστολής τον 18χρονο Μαραντόνα και αυτό δείχνει το ταλέντο που υπήρχε στο ρόστερ. Και πάλι, όμως, κάτι δεν κολλούσε, κάτι έμοιαζε «ανώμαλο». Από το ίδιο βράδυ επομένως, με τους Βραζιλιάνους να είναι έξαλλοι, θα αρχίσουν να κυκλοφορούν διάφορα για το τι έγινε. Και αυτό θα συνεχιζόταν για χρόνια ολόκληρα.
Κάποιοι παίκτες του Περού, για παράδειγμα, ισχυρίστηκαν ότι πριν τον αγώνα τούς είχαν επισκεφθεί στα αποδυτήρια ο δικτάτορας Βιδέλα μαζί με τον Χένρι Κίσινγκερ, μιλώντας τους για νοτιοαμερικάνικη αλληλεγγύη και για το πώς η Αργεντινή έπρεπε να κατακτήσει το Μουντιάλ. Αλήθεια ή ψέματα; Δεν ξέρει κανείς, αφού ο Κίσινγκερ κάποια στιγμή δήλωσε ότι δεν θυμάται να επισκέφθηκε ποτέ τα αποδυτήρια του Περού.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, το 1995, στην Αγγλία ο Independent υποστήριξε ότι το Περού είχε πάρει ως αντάλλαγμα δωρεάν όπλα και 35.000 τόνους σιτηρά από τη χούντα του Βιδέλα. Αλήθεια ή ψέματα; Δεν το ξέρει κανείς. Το 2012 ο πρώην Γερουσιαστής του Περού, Τζενάρο Λεντέσμα, υποστήριξε ότι η χώρα του δέχθηκε να χάσει από την Αργεντινή, με αντάλλαγμα τη φυλάκιση 13 Περουβιανών πολιτικών από τον Βιδέλα. Γιατί; Επειδή αυτοί οι 13 διαφωνούσαν με τον τότε δικτάτορα του Περού, Φρανσίσκο Μπερμούδες. Αλήθεια ή ψέματα; Ποιος ξέρει…
Η ιστορία, τελικά, έγραψε το 6-0, την πρόκριση της Αργεντινής και στη συνέχεια την κατάκτηση του τροπαίου με το 3-1 επί της Ολλανδίας. Και οι θεωρίες για το τι έγινε στον αγώνα με το Περού παραμένουν μέχρι και σήμερα, χωρίς κανείς να μπορεί να επιβεβαιώσει. Αν και σαν επιβεβαίωση μοιάζουν τα λόγια του Λεοπόλντο Λούκε, ενός εκ των αστέρων της Αλμπισελέστε: «Απ’ όσα ξέρω μέχρι τώρα, δεν μπορώ να πω ότι είμαι περήφανος για εκείνη τη νίκη. Απλά δεν το κατάλαβα. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το κατάλαβαν. Εμείς απλά παίζαμε ποδόσφαιρο»…
