Ανεργία, ραγδαία φτωχοποίηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας και πολιτική ένταση συνιστούν, κατά πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που δεν αποκλείεται πιο γρήγορα απ’ ότι πιστεύουν ορισμένοι να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
Για αυτό και η ηγεσία του κόμματος έχει δεχθεί εισηγήσεις, πρωτίστως από τα παλιά και έμπειρα στελέχη, να μην πέσει θύμα της στρατηγικής της έντασης την οποία επιδιώκει η κυβέρνηση. Εκτός τίθενται μόνο τα εργασιακά θέματα για ευνόητους λόγους.
Τα θέματα δηλαδή που αφορούν στις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των επιθέσεων που δέχονται είτε από τη συγκυβέρνηση είτε από εταίρους και δανειστές.
Χθες επισημαίνουν με νόημα στην Κουμουνδούρου, έληξαν 42 κλαδικές συμβάσεις και χιλιάδες εργαζόμενοι θα βρίσκονται για τρεις μήνες στο έλεος της κυβέρνησης και μετά θα εξαρτώνται αποκλειστικά από τις ορέξεις των εργοδοτών τους.
Την ίδια ώρα αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν ή πολύ περισσότερο να διεκδικήσουν το δίκιο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον όλο και πιο εντεινόμενο κυβερνητικό αυταρχισμό. Ωστόσο το πώς πρέπει να αντιδράσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικείμενο έντονου προβληματισμού. Κι αυτό διότι η ένταση και η ανταλλαγή δηλώσεων με την κυβέρνηση, πλην όλων των άλλων, αποπροσανατολίζει και από το πρόβλημα. και αυτό μόνο τους κυβερνώντες ευνοεί.
Όπως παραδέχεται όμως κορυφαίο στέλεχος του κόμματος είναι τόσα τα προβλήματα και τόσο μεγάλος ο θυμός του κόσμου που πολύ δύσκολα μπορούν να συγκρατήσουν τους πιο θερμόαιμους ή για παράδειγμα τους πιο νεότερους.
«Ο κόσμος βράζει, ζητάει όλο και πιο ριζοσπαστικές λύσεις, ζητάει να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι», λέει χαρακτηριστικά το ίδιο στέλεχος.
«Το ζήτημα και το μεγάλο στοίχημα για μας», συνεχίζει «είναι να μετουσιώσουμε το θυμό του κόσμου σε πολιτική σκέψη. Να τον οδηγήσουμε σε πολιτική αλλαγή. Να απεγκλωβιστεί από το δίλημμα “μνημόνια ή χάος”, να αντιληφθεί ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, όχι εύκολος αλλά σίγουρα διαφορετικός». Προς το παρόν υπάρχει η 20η Φεβρουαρίου. Είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία χωρίς ακρότητες και μαζικά ο κόσμος να δείξει την αντίθεσή του στις πολιτικής της ύφεσης και της λιτότητας.
