Στα πιο τρυφερά χρόνια του βίωσε τον Εμφύλιο στη Γεωργία, ερχόμενος στην Ελλάδα γνώρισε την επιτυχία της Eurovision στο πλευρό του Γιώργου Αλκαίου και σήμερα είναι ένας επιτυχημένος γιατρός και ετοιμάζει το επόμενο βήμα του που δεν είναι άλλο από την υποψηφιότητά του στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές. Ο Ιάκωβος Γκόγκουα μίλησε στο Newsbeast για την πορεία του και εξομολογήθηκε τη μεγάλη του ανάγκη να προσφέρει.

Χορευτής και τραγουδιστής στο παρελθόν, επιτυχημένος γιατρός πλέον και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Και, μάλιστα, με μια ενδιαφέρουσα πρόταση, αφού έχεις δηλώσει ότι αν αναλάβεις κάποια θέση θα δίνεις όλα χρήματα από τη μισθοδοσία σου σε κοινωνικές ομάδες που έχουν ανάγκη…

Θέλω μόνο να προσφέρω, δεν έχω ανάγκη να κερδίσω από την Πολιτική. Θέλω να βοηθήσω αυτή τη συγκλονιστική πόλη, με την τεράστια ιστορία και την παγκόσμια επιρροή. Θέλω να βοηθήσω κι εγώ ώστε να γίνει ακόμη πιο όμορφη, πιο προσβάσιμη, πιο προσιτή, πιο κοντά στην Τέχνη. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ και θεωρώ ότι η Αθήνα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα οποιαδήποτε άλλη πόλη, τουλάχιστον από τις ευρωπαϊκές. Έχω ταξιδέψει σε 55 χώρες. Η Αθήνα έχει τη βάση και το μόνο που χρειάζεται είναι ένας καλός συντονισμός από νέους ανθρώπους. Είναι πεποίθησή μου ότι η πολιτική χρειάζεται νέους ανθρώπους.

Τι θα άλλαζες τώρα στην Αθήνα, αν στα χέρια σου κρατούσες ένα μαγικό ραβδί;

Πιστεύω ότι για να έχεις πραγματική εικόνα και να μη ζεις σε μια ουτοπία, χρειάζεται να έχεις βασική γνώση ανατομίας. Τι εννοώ; Δεν μπορείς να φαντάζεσαι τι θεραπείες χρειάζεται ένα σώμα, αν δεν έχεις βασικές γνώσεις για να προβείς στη θεραπεία του. Θεωρώ πως ό,τι και να σκεφτώ, ό,τι και να φανταστώ, αν δεν μάθω πώς δουλεύει αυτός ο μηχανισμός και πού κολλάει δεν μπορώ να σου δώσω μια απάντηση. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον μηχανισμό που δεν αγαπούν την πόλη και απλώς υπάρχουν. Ίσως να χωλαίνει το κομμάτι του συντονισμού, της οργάνωσης, της φαντασίας; Δεν ξέρω. Πρέπει να μπω σε αυτό το χώρο για να δω πώς δουλεύει το γρανάζι. Τι κάνουμε για την κίνηση στους δρόμους; Τι κάνουμε για το πάρκινγκ; Τι κάνουμε για την καθαριότητα; Τι κάνουμε για τα πολιτιστικά;

Θα σου φέρω ένα απλό παράδειγμα: παρακολουθούσα μια ομάδα στο YouTube που έπαιζε μουσική την περίοδο του Covid. Ήταν κορυφαίοι παραγωγοί που προσκαλούσαν Djs από όλον τον κόσμο και τους πήγαιναν σε τουριστικά μέρη ανά την υφήλιο, όπως στην Καππαδοκία, στην Πέτρα της Ιορδανίας, στις Μαλδίβες, στη Ρώμη. Στην Ελλάδα δεν ήρθαν. Δεν θα μπορούσε να γίνει ένα τόσο ωραίο event στο Σούνιο; Αν δεις τα βίντεο είναι πολύ εντυπωσιακά. Έχουν γυριστεί και με τη βοήθεια drones και ο συνδυασμός μουσικής και εξαιρετικής εικόνας είναι ό,τι καλύτερο για την προώθηση ενός τόπου. Μέσω αυτού έμαθα για μια πόλη και εντυπωσιάστηκα.

Μπήκα και είδα ότι η συγκεκριμένη πόλη με τα αρχαία βρίσκεται στην Αρμενία και αποφάσισα με την πρώτη ευκαιρία να την επισκεφθώ. Θεωρώ, λοιπόν, ότι επειδή δεν υπάρχει νέο αίμα στον χώρο της πολιτικής, με διάθεση για το καινούργιο, για το φρέσκο, κάπου κολλάνε τα πράγματα. Αν μπω και δω τα πράγματα εκ των έσω, θα κάνω αυτό που ξέρω πάντα να κάνω καλύτερα: θα βρίσκω τη λύση σε ένα πρόβλημα. Αυτό κάνει ο γιατρός.

Βρίσκεις λύση στα δικά σου προβλήματα;

Πάντα! Δεν επικεντρώνομαι στο πρόβλημα. Δεν θα το πάρω ποτέ προσωπικά! Δεν θα πω: «γιατί συνέβη σε μένα; Γιατί μου το έκανε αυτό η ζωή;». Βλέπω το πρόβλημα και λέω: «τι κάνω τώρα;».

Από πότε άρχισες να σκέφτεσαι και να λειτουργείς με αυτόν τον τρόπο;

Δεν ήμουν πάντα έτσι. Αυτό συνέβη όταν ήρθα στην Αθήνα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν έτσι οι συνθήκες της ζωής μου, άλλαζα πόλεις, ζούσα καινούργιες καταστάσεις, ήμουν πάντα ο καινούργιος, οπότε αυτό που έκανα ήταν μόνο να επιβιώνω. Μόλις ήρθα στην Αθήνα, πριν ακόμη πάρω το πτυχίο μου το 2009 -κι ένα χρόνο πριν πάω στη Eurovision-, άρχισα να ωριμάζω και να κοιτάζω όχι πια το κομμάτι της επιβίωσής μου, αλλά αυτό της εξέλιξής μου. Ενώ με βοηθούσαν όλα αυτά τα οποία ζούσα, στην ουσία μάζευα… λιθαράκια. Ποτέ δεν ήμουν σε φάση να τα κάνω κάτι. Κάπου εκεί, λοιπόν, άρχισα να βλέπω πιο σφαιρικά τα πράγματα, πιο ανοιχτόμυαλα, πιο αισιόδοξα, και συνειδητοποίησα της επιθυμία μου να μην μένω στάσιμος και να εξελίσσομαι.

Πέρασες μια πολύ δύσκολη εφηβεία, στη μεταπολεμική Γεωργία, ένα χρόνο μετά τον εμφύλιό της, όπου δεν υπήρχαν ούτε τα αναγκαία.

Πράγματι. Έλειπαν τα απαραίτητα, απλώς δεν ξέρεις πώς είναι όταν σου λείπουν… Θεωρείς κάποια πράγματα αυτονόητα, όπως το να πατάς το κουμπί και να ανοίγει το ρεύμα. Ή να έχεις στο καζανάκι νερό. Ήταν πολύ δύσκολο και πολύ βίαιο ταυτόχρονα το να ζεις εκεί. Και ξέρεις τι συμβαίνει όταν είσαι παιδί και ζεις σε τέτοιες καταστάσεις; Νιώθεις λίγο υπεύθυνο ή νιώθεις σαν αυτό που συμβαίνει να είναι νορμάλ. Αυτό συνειδητοποιώ κοιτάζοντας πίσω.

Στο σπίτι που ζήσατε δεν υπήρχε νερό ή ρεύμα;

Το νερό ερχόταν μια φορά στις τρεις-τέσσερις μέρες και όταν αυτό συνέβαινε μαζεύαμε νερό με ό,τι μπορούσαμε. Το ρεύμα ερχόταν δυο-τρεις ώρες το πρωί και δυο-τρεις ώρες το βράδυ.

Είναι απίστευτο ότι μιλάμε για τέτοιες συνθήκες διαβίωσης στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Αυτό όμως όσο σκληρό κι αν είναι σου μαθαίνει ότι η ζωή έχει όλες τις εκφάνσεις.

Ναι, αλλά το μαθαίνεις με πολύ ακραίο τρόπο. Η δική μου η ερώτηση όμως είναι εξής: αν αυτές οι συνθήκες δεν μας κάνουν πιο σκληρούς, αλλά μας χαλούν ως ανθρώπους; Μας κάνουν αν θες πιο ευαίσθητους, όχι συναισθηματικά, αλλά στο κομμάτι της αυτοεκτίμησης; Της αντοχής; Ένα αυτοκίνητο όταν περνάει από κακοτράχαλους δρόμους μπορεί να χαλάσει. Αν κάποιος άνθρωπος έχει αντοχές δεν πρέπει ντε και καλά να τις τερματίσει σε αυτές τις συνθήκες… Είναι ωραίο να λέμε ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό, και ότι μέσα από αυτές τις συνθήκες έγινα αυτό που είμαι σήμερα, αλλά μήπως αυτό δεν ισχύει; Τώρα πλέον περνώ αυτή τη φάση. Παλιότερα μπορεί να το έλεγα για να εκλογικεύσω αυτά που έζησα. Μήπως όμως το να τραυματιστείς, να αποκτήσεις πληγές, και κατά συνέπεια ουλές, δεν υπάρχει λόγος να γίνει;

Μα η ζωή ούτως ή άλλως δεν είναι σκληρή;

Έχω αρχίσει να πιστεύω πως όχι. Πιστεύω ότι η ζωή είναι μια ευκαιρία, μια κατάσταση και το μόνο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος είναι να είναι ευτυχισμένος. Για κάποιο λόγο -που δεν ξέρω ποιος είναι- έχουμε μάθει το αντίθετο. Έχουμε μάθει τι να κάνουμε όταν είμαστε στεναχωρημένοι. Ξέρουμε ότι πρέπει να το διαχειριστούμε. Έχουμε μάθει να το διαχειριζόμαστε αλλά δεν έχουμε μάθει τι κάνουμε όταν είμαστε ευτυχισμένοι. Πιο πολύ ασχολούμαστε όταν κάτι δεν πάει καλά.

Μα πάνε όλα καλά;

Όλα όσα συμβαίνουν είναι μια αλληλεπίδραση καταστάσεων και γεγονότων. Είναι σαν τον ουρανό που έχει και τα σύννεφά του και τις βροχές του και τις καταιγίδες του. Είναι όμως ο ουρανός! Κι εγώ είμαι σε φάση που απολαμβάνω αυτά που μου δίνονται. Αξιοποιώ όσο το δυνατόν καλύτερα τα δώρα που μου δίνονται, είτε αυτό είναι χρόνος είτε ευκαιρίες είτε είναι συναισθήματα είτε είναι εμπειρίες, με μένα και τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που δυστυχώς πηγαίνει για τον δεύτερο χρόνο του, σου ξύπνησε αναμνήσεις;

Φυσικά. Στη δική μου την περίπτωση μπορεί να μην έσκαγαν βόμβες, αλλά άκουγες πυροβολισμούς. Και τότε και τώρα υπάρχει βία.

Θα σε πάω σε κάτι ευχάριστο, στη Eurovision, στην οποία συμμετείχες το 2010, στην ομάδα του Γιώργου Αλκαίου και φέρατε την Ελλάδα στην όγδοη θέση. Τι κρατάς από αυτή την εμπειρία;

Η Eurovision ήταν η Νο1 ολοκληρωμένη καλλιτεχνική μου εμπειρία. Είχε το ταξίδι, είχε την αλληλεπίδραση με κόσμο και ασχολούμασταν όλη μέρα, επί δύο εβδομάδες, με αυτή τη γιορτή. Η Eurovision είναι η Disneyland για έναν καλλιτέχνη!

Η Ιατρική τι σε έχει μάθει;

Η Ιατρική από μόνη της μου έχει μάθει πως είναι ένα δώρο προς όλους τους ανθρώπους. Από τον άνθρωπο στον άνθρωπο! Δηλαδή όσοι έχουν ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι της επιστήμης, έχουν αφήσει πίσω τους έναν τεράστιο θησαυρό. Και είναι ένα πολύ ωραίο παράδειγμα για να καταλάβουμε τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Δεν μπορεί μόνο να καταστρέφει. Μπορεί και να δημιουργεί. Μπορεί να παρατείνει τη ζωή. Είναι πολύ σημαντικό μέσα από τη δουλειά σου να κάνεις έναν συνάνθρωπό σου ευτυχισμένο.