Η Λένα Δροσάκη θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη με την ιστορία της Ρόζαλιντ Φράνκλιν, το πολυβραβευμένο έργο της Anna Ziegler που βασίζεται στην αληθινή ιστορία της ερευνήτριας που τον Μάιο του 1952 κατάφερε πρώτη να αποτυπώσει σε μία φωτογραφία το ανθρώπινο DNA, ανοίγοντας το δρόμο στις εντυπωσιακές ιατρικές ανακαλύψεις, φάρμακα, θεραπείες και εμβόλια που έχουν γίνει σήμερα κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Η ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο parallaximag.gr και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στη φιλοσοφία που ακολουθεί στη ζωή της αλλά και την υπόθεση Φιλιππίδη στην οποία ακόμα βρίσκεται σε αναμονή όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.

Ακολουθεί μέρος της συνέντευξης της Λένας Δροσάκη

Να σε πάω πίσω στην Πάτρα και στα παιδικά σου χρόνια, όπου γνωρίζω πως ήσουν σε ένα περιβάλλον γεμάτο άντρες. Πώς επηρέασε αυτό την ψυχοσύνθεση σου;

Ισχύει αυτό, στο σπίτι ήταν τρία τα αδέρφια μου και ένας ο μπαμπάς μου. Με επηρέασε πολύ με έναν τρόπο. Νόμιζα στην αρχή πως κι εγώ με έναν τρόπο περίεργο είμαι αγόρι. Δεν έβλεπα τη θηλυκή μου πλευρά ή δε μπορούσα να την αναγνωρίσω γιατί ήταν τόσο πολύ το αρσενικό στοιχείο μέσα στο σπίτι, που κι εγώ νόμιζα ότι έπρεπε να έχω αυτή την «βαριά» ενέργεια και πως δε θα έπρεπε να έχω άλλες πλευρές. Σκέψου πως σπούδασα Ηλεκτρολογία, που είναι μία αντρική κατεύθυνση, αλλά σαφώς εκεί θα πήγαινα… Πάντα έλεγα ότι τα δύσκολα είναι για μένα, τα «αντρικά» πράγματα.

Φέτος είσαι η Ρόζαλιντ Φράνκλιν και θα ήθελα να μου πεις πώς δούλεψες αυτόν τον ρόλο και ποια ήταν τα στοιχεία της που ήθελες να φωτίσεις;

Είναι ένα κείμενο που μόνο η Νικόλ Κιντμαν το έχει παίξει μέχρι τώρα στο θέατρο, πριν την καραντίνα και μάλιστα με πολύ μεγάλη επιτυχία. Στην Ελλάδα έρχεται τώρα. Δεν το είχα δει όμως από την Κιντμαν, οπότε δεν είχα αναφορές όταν άρχισα να δουλεύω τον ρόλο και ούτε καν έψαξα να δω φωτογραφίες. Δεν ήθελα καθόλου. Όταν διάβασα το έργο είπα ότι αυτή η γυναίκα, η Φράνκλιν, έχει αδικηθεί πάρα πολύ στη ζωή της κι εγώ δεν την μπορώ την αδικία. Νιώθω να πνίγομαι με την αδικία σε οποιοδήποτε επίπεδο και σε οποιοδήποτε άνθρωπο αν γίνεται. Όταν είναι κάτι άδικο δεν το αντέχω. Πολλές φορές μάλιστα γίνομαι και δυσάρεστη γι’ αυτόν τον λόγο γιατί θα μιλήσω, δεν θα σταματήσω. Οπότε, αυτή η γυναίκα ήρθε τη συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή μου να μου δώσει τεράστια δύναμη, να αντιμετωπίσω όλες τις δικές μου προσωπικές αδικίες και να μιλήσω και για τη δική της. Μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω δυνατά και να ακουστεί και η δική της φωνή και αυτό με συγκινεί πάρα πολύ. Ο τρόπος και ο δρόμος που ακολούθησα μαζί με τον σκηνοθέτη, τον Τάκη Τζαμαργιά, ήταν να την καταλάβουμε, να την γνωρίσουμε, να δούμε υπό ποιες συνθήκες γινότανε όλα. Κοίταξε, από μόνη της με οδήγησε νιώθω η Ρόζαλιντ. Είναι τόσο ισχυρή η φωνή της, είναι ένα εξαιρετικά γραμμένο έργο. Η Ζίγκλερ, η συγγραφέας έκανε φανταστική έρευνα και η μετάφραση μας είναι εξαιρετική. Θέλω να πω ότι είμαι πολύ περήφανη για όλους τους συντελεστές και για αυτή τη δουλειά. Το αγαπήσαμε όλοι πολύ αυτό το έργο και μας άγγιξε όλους. Γι’ αυτό βλέπω κάθε βράδυ το κοινό να είναι τρομερά συγκινημένο που ακούει αυτή την ιστορία. Ξέρεις, χαίρομαι που ακόμα οι άνθρωποι μπορούν και συγκινούνται. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει τελειώσει το συναίσθημα μας, κάπου ακόμα είναι ζωντανό.

Από τότε μέχρι και σήμερα, οι γυναίκες γιατί πρέπει να διανύουν τα διπλάσια χιλιόμετρα από τους άντρες για να φτάσουν κάπου;

Ναι γαμώτο και δε ξέρω γιατί. Αναρωτιέμαι αλήθεια γιατί. Επειδή έχω και γιο, με προβληματίζει πάρα πολύ αυτό. Βλέπω αυτό το αθώο πλασματάκι και σκέφτομαι πως σε αυτή την ηλικία που περάσαμε όλοι, δεν υπάρχει το άντρας και γυναίκα. Τι κάνουμε στραβά μετά; Τι λάθος πάει; Τι λάθος κάναμε… Αυτό που ακουγόταν πολύ στις καραντίνες, η προσωπική ευθύνη, νομίζω πως έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπική μας ευθύνη. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Αν δε ξεκινήσουμε εμείς προσωπικά να αλλάζουμε τον εαυτό μας, να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε από το τι ανεχόμαστε, τι δεχόμαστε, από το πώς μιλάμε, από το πώς συμπεριφερόμαστε δεν θα αλλάξει τίποτα μόνο του. Εμείς κάνουμε τις κοινωνίες. Νιώθω βέβαια, ειδικά με τα νέα παιδιά, πως κάτι πλέον έχει μετακινηθεί, αλλά βλέπω από την άλλη ένα κράτος που δεν παίρνει τίποτα σοβαρά από όσα γίνονται. Δεν μας ακούει, δεν μας σέβεται. Η απαξίωση στο έπακρο και το έχουμε δει τελευταία να γίνεται σε όλα..

Πώς είσαι μέσα σου από όλο αυτό που έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες Λένα;

Κοίταξε, δεν έχει τελειώσει ακόμα, οπότε κι εγώ είμαι σε μία αναμονή όπως όλοι που έχουν εμπλακεί σε αυτή την υπόθεση. Όμως, η αναμονή δεν έχει κάτι ευχάριστο, έχει μια αγωνία.