Μόνος, χωρίς κανέναν όχι να τον χαϊδεύει αλλά ούτε καν να του ρίχνει μια δεύτερη ματιά ζούσε ο τετράποδος Ojitos στους δρόμους του Iquitos, στο Περού. Τότε δεν είχε καν όνομα, ήταν ένα αδέσποτο χωρίς ταυτότητα, χωρίς «αξία».
Κανείς δεν ενδιαφερόταν για εκείνον παρότι ολοφάνερα χρειαζόταν βοήθεια. Κανένας μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο του η Joyci- και δίνοντάς του μια δεύτερη ευκαιρία του άλλαξε τη ζωή.
Ο άτυχος σκύλος έπασχε από ψώρα σε πολύ βαριά μορφή με αποτέλεσμα η απωθητική όψη του να διώχνει ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους που τον προσπερνούσαν αδιάφοροι. Ζούσε αναζητώντας τροφή στα σκουπίδια.
Η Joyci τον πήγε στη φίλη της τη Bianca, διευθύντρια της οργάνωσης Amazon CARES. Εκείνη προσφέρθηκε να αναλάβει τη φροντίδα του και δίνοντάς του την απαραίτητη θεραπευτική αγωγή άρχισε και την προσπάθεια να πάρει βάρος.
Το μόνο σημείο πάνω του που είχε ακόμα ζωή ήταν τα μάτια του κι έτσι τον ονόμασαν Ojitos.
Οι δυσκολίες ήταν πολλές και η πορεία ανάρρωσης και αποκατάστασης της εμπιστοσύνης του στους ανθρώπους μακρά και χρονοβόρα.
Οι δυο γυναίκες όμως δεν πτοήθηκαν. Συνέχισαν να τον περιβάλουν με αγάπη και φροντίδα που τόσο του έλειπαν.
Με τη θεραπεία για την ψώρα που τον έκανε να αποκτά σιγά σιγά και πάλι το τρίχωμά του και άφθονη αγάπη και προσοχή, η προσωπικότητα του Ojitos, που ήταν στο δρόμο σαν αόρατος, χωρίς κανείς να τον προσέχει, άρχισε να αναδύεται.
Για πρώτη φορά είχε σπίτι, κρεβάτι, κάποιον να τον αγαπά και να τον φροντίζει. Η ζωή του είχε πια αλλάξει ολοκληρωτικά.
Ύστερα από καιρό ήταν έτοιμος να κάνει το μεγάλο βήμα, να βγει από το σπίτι και να αντικρίσει ξανά τον κόσμο.
Αν δει κανείς τις φωτογραφίες του από το «μετά» σχεδόν αδυνατεί να φανταστεί το «πριν». Κι όλο αυτό, από μια δεύτερη ευκαιρία…
