Ένα από τα μεγαλύτερα ατού του Evil είναι η ρεαλιστική προσέγγιση και παράδοση της ιδέας που πρεσβεύει. Η σειρά της Paramount+ από τότε που ανέλαβε την δεύτερη σεζόν έβαλε το λιθαράκι της να κάνει ακόμη καλύτερη μια ήδη καλή σειρά που βρισκόταν σε άλλο κανάλι, καθώς και να την εξαπλώσει όλο και πιο ποιοτικά από επεισόδιο σε επεισόδιο.

Και μιλάμε για μια σειρά η οποία όλα τα προγνωστικά και το περιεχόμενο του έδειχναν ότι εύκολα θα πάρει την κάτω βόλτα καθώς η θεματολογία της ήταν ήδη παρωχημένη.

Ένα καλό παράδειγμα, είναι το φινάλε της όπου καταφέρνει να συνδέσει τους 3 βασικούς χαρακτήρες της χωρίς να ξέρουμε ακόμη προς τα που το πάει – και αυτό θέλει χάρισμα – καθώς η Kristen (Katja Herbers) ακόμη έχει τα σημάδια στο σώμα της – κάποια σε σχήμα σταυρού – από την αιματοβαμμένη σκηνή βίας που μας ταλαιπωρεί για δυο σεζόν μέχρι στιγμής, τον Ben (Aasif Mandvi) – ίσως τον περισσότερο σκεπτικιστή της τριάδας τους – όπου έχει αρχίσει να χάνει την επιστημονική πλευρά που έβλεπε όλα τα φαινόμενα καθώς αρχίζουν να καταρρίπτονται, και τον David (Mike Colter), που βρίσκεται στη κόψη του ξυραφιού προς την ιεροσύνη που διάλεξε να ξεκινήσει χωρίς να έχει πειστεί ακόμη ότι μπορεί να την ασπαστεί.

Όλα αυτά εφάπτονται στο τέλος της σεζόν με τον τρόπο που όλοι οι φανς ονειρευόταν να δουν περισσότερο από δυο χρόνια, καθώς ο μόνος τρόπος για να εκπληρωθεί κάτι τέτοιο, συνέβαινε μόνο σε οράματα πάθους, και μας αφήνει με τον πιο απαγορευμένο τρόπο μέχρι να έρθει η 3η σεζόν.

Γενικά οι μηχανισμοί της 2ης σεζόν κρύβουν και να αποπροσανατολίζουν την γενική κατεύθυνση, το οποίο λειτουργεί με ένα τόσο πρωτότυπο τρόπο που ίσως δεν έχουμε ξαναδεί μέχρι στιγμής. Η Kristen επιτέλους κάνει την εξομολόγηση της, και ο David για πρώτη φορά αφήνεται στα συναισθήματα του.

Σκηνοθετημένο από την Alethea Jones και γραμμένο από τον Rockne S. O’Bannon, το τέλος της 2ης σεζόν έρχεται χωρίς δραματικό τρόπο και θάρρος.

Ίσως το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν με τίτλο S is for Silence, μας έκανε να κοιτάμε το ρολόι μας ώστε να μη τελειώσει γρήγορα, και είναι παράδειγμα προς μίμηση για κάθε σειρά εκεί έξω.

Όσο για τους άλλους ρόλους, έχουμε την τρελή αντιπαλότητα μεταξύ της Sister Andrea (Andrea Martin) – η οποία είναι η αποκάλυψη της σεζόν με την ερμηνεία της – ενάντια στον Leland (Michael Emerson), ο οποίος μας σερβίρει τον τρόπο που χειρίζεται την οικογένεια της Kristen με ύπουλο τρόπο που ακροβατεί με την νίκη του.

Η άποψη του lordoftheseries.gr

Το Evil προσγειώνεται στις οθόνες μας κάπου ενδιάμεσα στο χάος και την πειθαρχία στο να κρατάει τις ανθρώπινες ιστορίες στο υπόγειο. 

Αυτό που ξεκίνησε από την πρώτη σεζόν ως η επιστήμη ενάντια στη πίστη, καταλήγει εδώ σε κάτι άλλο που έχει να κάνει περισσότερο με το που και πως μπορεί να καταλήξει κάποιος σε στιγμές απόγνωσης. Όσο πιο πολύ μπορεί το Evil να κρατήσει αυτή την μαγική αντίθεση σε όλες τις πιθανές ιδέες του, θα δώσει όλο και πιο όμορφες στιγμές στην παγκόσμια τηλεόραση. 

Ίσως η πιο έξυπνη σειρά αυτή την στιγμή, με σκηνοθετικές και συγγραφικές υπερβάσεις που απαιτεί ένα έξυπνο κοινό καθώς μας δείχνει τον δρόμο για το μέλλον της τηλεόρασης και όχι μόνο.