Για να μελετήσει κάποιος τη συμπεριφορά της Τουρκίας αμέσως μετά το ξέσπασμα του Πολέμου στην Ουκρανία, πρέπει να ανατρέξει στις ρωσοτουρκικές σχέσεις μετά το 2015. Το καλοκαίρι του 2016 και μετά από ένα εξάμηνο εχθρικών σχέσεων μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας, οι δύο πλευρές υιοθέτησαν μια ειδική συνεργασία με στρατηγικά χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία εξαρτάται κατά 78% από ξένους προμηθευτές ενέργειας με τη Ρωσία να έχει τη μερίδα του λέοντος.
Το πυρηνικό πρόγραμμα για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας της Τουρκίας, βρίσκεται στα χέρια της Rosatom ενώ το 2017 η Τουρκία αγόρασε S-400 (αυτή η αγορά του ρωσικού οπλικού συστήματος της κόστισε τη συμμετοχή στο πρόγραμμα συμπαραγωγής F-35).
Η Τουρκία του Ερντογάν δείχνει με κάθε τρόπο οτι τη Δύση την έχει για να την εκμεταλλεύεται και τη Ρωσία για σύμμαχο. Με τη Δύση η Τουρκία είναι πλεονασματική στις εμπορικές της σχέσεις ενώ με τη Ρωσία πλήρως ελλειματική. Στη Συρία η Τουρκία έχει ανάγκη τη Ρωσία, κάτι που σημαίνει πως το Κουρδικό Ζήτημα (εφιάλτης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής) εξαρτάται από τη Μόσχα.
Η Τουρκία είδε με ανησυχία τις ΗΠΑ να ενισχύουν ακόμη περισσότερο τους Κούρδους της Συρίας.
Οι Αμερικανοί ξέρουν αυτό που φοβούνται οι Τούρκοι: Το ρωσικό μέλλον με τον Πούτιν και τις δεσμεύσεις του εκτός συνόρων είναι αβέβαιο και επομένως αυτό αφορά και τη ρωσική παρουσία στη Συρία με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τουρκική ασφάλεια. Φινλανδία και Σουηδία στηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κούρδων και η απαράδεκτη τουρκική ρητορική που μαρτυρά τον αυταρχισμό του Ερντογάν, χαρακτηρίζει «συνεργάτες των τρομοκρατών» όλους όσους είναι φυσιολογικά αλληλέγγυοι στους Κούρδους.
Ένας ακόμη λόγος που η Τουρκία απειλεί να τινάξει τη συνοχή του ΝΑΤΟ στον αέρα, είναι πως η γεωπολιτική της αξία μειώνεται με την είσοδο Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Ο σχεδιασμός του ΝΑΤΟ χτίζεται έτσι ώστε να συνδέεται η παρουσία του πλησίον της Ουκρανίας αλλά ταυτόχρονα, και στις ακτές του Βορείου Πόλου όπου θα φιλοξενήσει το επόμενο μεγάλο παιχνίδι των υπερδυνάμεων. Η Τουρκία απέτυχε (όπως ήταν αναμενόμενο) να φέρει μια διπλωματική λύση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας επομένως η άμμος στην κλεψύδρα αδειάζει εναντίον της. Οι πιέσεις στο να πάρει θέση η Τουρκία αυξάνονται και ήδη μεγάλες εφημερίδες και ΜΜΕ της Δύσης (κυρίως ΗΠΑ και Γερμανίας) μιλούν ήδη για τον καταστροφικό ρόλο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.
Ο αμυντικός σχεδιασμός της Τουρκίας ήταν γεμάτος λάθη και τώρα η Άγκυρα βλέπει άλλες χώρες να εξοπλίζονται (και η Ελλάδα) με όπλα τα οποία θυσίασε για τους ρωσικούς S-400 αλλά και με τις παράνομες εισβολές της σε Συρία και Λιβύη.
Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δείχνει πλέον το αληθινό της πρόσωπο το οποίο σύντομα θα χρειαστεί η Δύση να αντιμετωπίσει. Στην περίπτωση της Τουρκίας ισχύει ξεκάθαρα οτι μπορείς να ξεγελάσεις πολλούς για λίγο καιρό, λίγους για πολύ καιρό αλλά όχι όλους όλον τον καιρό. Η αδιέξοδη τουρκική πολιτική στηρίχθηκε σε μια ουδετερότητα την οποία δεν έχει την απαραίτητη ισχύ να εξυπηρετήσει και το αδιέξοδο πάντα οδηγεί σε κινήσεις υψηλού ρίσκου.
Ο Ερντογάν βρίσκεται σε προεκλογικό έτος και ο πόλεμος στην Ουκρανία τον οδηγεί στο να εκμεταλλευτεί πολλούς Τούρκους πολίτες που έχουν υιοθετήσει αντιδυτικά αφηγήματα. Με μια Ρωσία που στα επόμενα χρόνια θα μετρά τις πληγές της (ό,τι και αν γίνει στο μεσοδιάστημα) ο Ερντογάν δε θα μπορεί στο μέλλον να εκβιάσει τη Δύση καθώς δε θα είναι προς το συμφέρον του να είναι κοντά με τη Μόσχα. Έτσι, προβαίνει τώρα στον ύστατο εκβιασμό του που αφορά τη διάλυση του ΝΑΤΟ.
