Το νέο τραγούδι του Νίκου Καρβέλα με τίτλο «Γονείς» δεν είναι απλώς μια ακόμα κυκλοφορία από έναν δημιουργό που έχει συνηθίσει να προκαλεί. Είναι μια ευθεία βολή προς ένα κοινωνικό ζήτημα που δύσκολα αγγίζεται δημόσια. Στην εξάρτηση που έχουν οι γονείς από τα παιδιά τους με αποτέλεσμα αυτή η σχέση να φορτίζεται με προσδοκίες, ενοχές, αλλά και υποχρεώσεις που δεν ανήκουν πραγματικά στο παιδί και που συχνά το ακολουθούν στην ενήλικη ζωή ως βαθιά ριζωμένα τραύματα.

«Θα αγαπούσες τη μαμά σου, αν δεν ήτανε η μαμά σου; Θα την έκανες παρέα, θα τη θεωρούσες σπουδαία;», ρωτάει ο Νίκος Καρβέλας στο νέο του τραγούδι. Είναι από αυτές τις ερωτήσεις που δεν συνηθίζεις να ακούς. Ο συνθέτης είναι γνωστό πως δεν χαρίζεται. Βάζει τον ακροατή μπροστά στον καθρέφτη του και σίγουρα δεν ωραιοποιεί την οικογενειακή θαλπωρή… «Πες μου τι έχει ο μπαμπάς σου και λες πως είναι ο ήρωάς σου», προσθέτει στη συνέχεια.

Το κεντρικό θέμα του τραγουδιού είναι ξεκάθαρο: η βαθιά ριζωμένη προσδοκία της αιώνιας ευγνωμοσύνης. Η ιδέα ότι το παιδί χρωστά στους γονείς του επειδή το μεγάλωσαν, ότι πρέπει να συμμορφώνεται με τα θέλω τους, να νιώθει ενοχές που δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες τους, να κουβαλά βάρη που δεν του ανήκουν. «Οι γονείς σου, η πληγή σου» λέει ο Νίκος Καρβέλας, και είναι μια φράση που συνοψίζει με απελπιστική ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο πολλές οικογένειες αντιλαμβάνονται τη σχέση γονέα–παιδιού στην ελληνική κοινωνία.

Δεν είναι όμως ένα τραγούδι που επιτίθεται στους γονείς, είναι ένα τραγούδι που επιτίθεται στον μύθο της αγιοποίησής τους. Στο αφήγημα ότι ο γονιός είναι πάντα σωστός, πάντα δίκαιος, πάντα ηθικός. Η γραφή του Νίκου Καρβέλα φωτίζει εκείνο το σιωπηλό δικαίωμα του παιδιού να θέσει όρια, να απαλλαγεί από ενοχές, να ορίσει τον εαυτό του χωρίς το βάρος του χρέους, να είναι αυτός που θέλει, χωρίς να χρειάζεται να απολογηθεί ή να πάρει την έγκριση του γονέα του.

Δεν είμαστε η προέκταση των γονιών μας, ούτε εμείς θα πρέπει να απαιτούμε από τα παιδιά μας να γίνουν αυτό που εμείς δεν καταφέραμε. Άλλωστε το έχουμε ξαναπεί, μία από τις μεγαλύτερες πηγές δυσλειτουργίας στη σχέση γονέα και παιδιού είναι η ανάγκη του γονιού να ασκεί έλεγχο. Στην πραγματικότητα όμως το κάνει για να νιώσει ο ίδιος ασφαλής.

«Εύχομαι η ανθρωπότητα κάποτε να θεραπευτεί από την πανδημία μιας τέτοιας εξάρτησης», σημειώνει ο Νίκος Καρβέλας στην κυκλοφορία του τραγουδιού του, δίνοντας το στίγμα ότι το θέμα δεν αφορά μόνο τις οικογενειακές σχέσεις, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε, αγαπάμε και μεταφέρουμε πρότυπα από γενιά σε γενιά.

Στίχοι

Θα αγαπούσες τη μαμά σου, αν δεν ήτανε η μαμά σου. Θα την έκανες παρέα, θα τη θεωρούσες σπουδαία. Πες μου τι έχει ο μπαμπάς σου και λες πως είναι ο ήρωάς σου. Τι είναι εκείνο που θαυμάζεις, που το ’χουνε όλοι όμως δεν τους θαυμάζεις.

Οι γονείς σου, η πληγή σου, σου λένε ότι έχουν από σένα μεγάλες προσδοκίες. Σε κάνουν να νιώθεις ένοχες για τις δικές τους αμαρτίες. Σου λένε ότι πρέπει μια ζωή να τους χρωστάς ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη.

Τίποτα δεν τους χρωστάς. Μες τη νύχτα περπατάς, χέρι-χέρι, μόνο εσύ κι ο εαυτός σου. Τίποτα δεν τους χρωστάς. Το σταυρό σου κουβαλάς, που τον φτιάχνεις λίγο-λίγο, μοναχός σου, μοναχός σου. Και μεγαλώνεις ξαφνικά κι όλα τα βλέπεις διαφορετικά. Αυτά που σου ‘μαθε η μαμά σου, μαθαίνεις τώρα κι εσύ στα παιδιά σου. Τι έχει πάθει το μυαλό σου; Πού έχει πάει ο μικρός εαυτός σου; Τα ίδια κάνεις κι εσύ, ντροπή σου, που κάναν κάποτε σε σένα κι γονείς σου.

Οι γονείς σου, η πληγή σου. Σου λένε ότι έχουν από σένα μεγάλες προσδοκίες. Σε κάνουνε να νιώθεις ενοχές για τις δικές σου αμαρτίες. Σου λένε ότι πρέπει μια ζωή να τους χρωστάς ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη.

Τίποτα δεν τους χρωστάς. Μες τη νύχτα περπατάς, χέρι-χέρι, μόνο εσύ κι ο εαυτός σου. Τίποτα δεν τους χρωστάς. Τον σταυρό σου κουβαλάς, που τον φτιάχνεις λίγο-λίγο, μοναχός σου, μοναχός σου.