Μια υπόθεση που έχει συγκλονίσει το Ηνωμένο Βασίλειο έρχεται ξανά στο φως, έπειτα από έκθεση-«φωτιά» που αποκαλύπτει πως η δολοφονία της 10χρονης Σάρα Σαρίφ θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν οι αρμόδιες αρχές είχαν δράσει έγκαιρα.

Το κορίτσι βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από τον ίδιο της τον πατέρα, Ουρφάν Σαρίφ, ο οποίος είχε ιστορικό βίαιων συμπεριφορών κατά γυναικών και παιδιών, ωστόσο οι κοινωνικές υπηρεσίες, η αστυνομία και τα σχολεία αγνόησαν επανειλημμένα τα σημάδια κινδύνου.

Σύμφωνα με την έκθεση του Surrey Safeguarding Children Partnership, οι επαγγελματίες που ενεπλάκησαν στην υπόθεση «παρέβλεψαν, υποτίμησαν και δεν ενήργησαν απέναντι στον κίνδυνο» που αντιπροσώπευε ο Σαρίφ, παρότι υπήρχαν δεκάδες ενδείξεις για τον βίαιο χαρακτήρα του.

Ανατριχιαστικές οι λεπτομέρειες για τον θάνατο της Σάρα

Η μικρή Σάρα υπέστη πάνω από 100 τραύματα, έχοντας δεθεί, φιμωθεί και κακοποιηθεί με απερίγραπτη αγριότητα – ο πατέρας της τη χτυπούσε με ρόπαλο του κρίκετ, μεταλλική ράβδο και πλάστη, ενώ την έκαψε με σίδερο και τη στραγγάλισε μέχρι θανάτου.

Η 10χρονη πέθανε στις 8 Αυγούστου 2023 και ο πατέρας της μαζί με τη σύζυγό του, Μπεϊνάς Μπατούλ, διέφυγαν στο Πακιστάν, προτού τηλεφωνήσουν στην αστυνομία για να ομολογήσουν το έγκλημα. Λίγες εβδομάδες αργότερα εντοπίστηκαν, εκδόθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο και καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη.

Παραλείψεις και φόβος «για να μην προσβληθεί κανείς»

Η έκθεση αποκαλύπτει ότι οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι εκπαιδευτικοί δεν διερεύνησαν τα αίτια για τα σημάδια κακοποίησης που έφερε το παιδί, με τη δικαιολογία ότι φοβόντουσαν μήπως θεωρηθεί πως «προσβάλλουν τη μουσουλμανική κοινότητα».

Η Σάρα, αν και κανένα άλλο μέλος της οικογένειας δεν φορούσε, είχε αρχίσει να καλύπτει το κεφάλι της με χιτζάμπ, για να κρύψει τις μελανιές στο πρόσωπο και τον λαιμό της – κάτι που οι αρμόδιοι θεώρησαν «πολιτισμικά ευαίσθητο θέμα» και δεν τόλμησαν να ρωτήσουν.

Επιπλέον, γείτονες είχαν ακούσει κραυγές από το σπίτι, αλλά δίστασαν να καλέσουν την αστυνομία, φοβούμενοι μήπως χαρακτηριστούν «ρατσιστές».

Οι κοινωνικές υπηρεσίες, παρά τις επανειλημμένες αναφορές για βία, έκλειναν τους φακέλους χωρίς να προχωρούν σε ουσιαστική έρευνα.

Μια αλυσίδα λαθών τής στοίχησαν τη ζωή

Η τραγωδία, όπως καταγράφεται στην έκθεση, ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς συστημικών αποτυχιών:

  • Οι κοινωνικοί λειτουργοί πιέζονταν να ολοκληρώσουν εκθέσεις «γρήγορα» και χωρίς επαρκή στοιχεία.
  • Οι πληροφορίες για το παρελθόν των βίαιων συμπεριφορών του πατέρα δεν διαμοιράστηκαν μεταξύ των αρμόδιων φορέων.
  • Η απόφαση οικογενειακού δικαστηρίου το 2019 να ανατεθεί στον πατέρα η επιμέλεια βασίστηκε σε ανεπαρκή και ελλιπή στοιχεία, καθώς η μητέρα της Σάρα, πολωνικής καταγωγής, δεν είχε μεταφραστή και αποκλείστηκε ουσιαστικά από τη διαδικασία.

Από το 2021, η Σάρα είχε αρχίσει να απουσιάζει από το σχολείο, με τον πατέρα της να επικαλείται ψευδώς ότι βίωνε «εκφοβισμό» στο σχολείο και να δηλώνει ότι έκανε κατ’ οίκον εκπαίδευση – γεγονός που την απομόνωσε πλήρως.

Η επίσκεψη ελέγχου από τις Αρχές καθυστέρησε λόγω αδειών και τελικά έγινε στη λάθος διεύθυνση, μόλις δύο ημέρες προτού το παιδί βρεθεί νεκρό.

«Το σύστημα απέτυχε να τη σώσει»

Η έκθεση είναι κατηγορηματική:

«Υπήρξαν πολλές στιγμές όπου διαφορετική δράση μπορούσε -και έπρεπε- να είχε ληφθεί. Το σύστημα απέτυχε να προστατεύσει τη Σάρα από την κακοποίηση και τα βασανιστήρια που υπέστη».

Ωστόσο, δεν προτείνεται η απόλυση υπαλλήλων, καθώς το πόρισμα θεωρεί ότι ο θάνατος δεν προήλθε από ένα μεμονωμένο λάθος αλλά από συστημική αποτυχία.

Το συμβούλιο του Surrey και οι κοινωνικές υπηρεσίες ζητούν συγγνώμη, ενώ έχουν δεσμευτεί να εφαρμόσουν στο ακέραιο τις νέες συστάσεις, όπως την υποχρεωτική δυνατότητα ελέγχου των παιδιών που δηλώνονται για κατ’ οίκον εκπαίδευση, σύμφωνα με την DailyMail.

«Οι κοινωνικοί λειτουργοί οφείλουν να σκέφτονται το αδιανόητο»

Οι συγγραφείς της έκθεσης τονίζουν ότι «οι κοινωνικοί λειτουργοί οφείλουν να σκέφτονται το αδιανόητο», όταν πρόκειται για την προστασία παιδιών.

Η υπόθεση της μικρής Σάρα -ενός «όμορφου κοριτσιού με φωτεινό χαμόγελο», όπως την περιγράφουν οι δάσκαλοί της- παραμένει μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι η αδράνεια, ο φόβος και η γραφειοκρατία μπορούν να αποβούν μοιραία.