«Τα δεσμά του γάμου είναι τόσο βαριά που χρειάζονται δύο για να τα κουβαλήσουν. Κάποιες φορές, μάλιστα, και τρεις». Με αυτό το γλαφυρό τρόπο επιλέγει να «νομιμοποιήσει» την απιστία ο Αλέξανδρος Δουμάς στο βιβλίο του «Η Κυρία με τις Καμέλιες», δίνοντας μας μια γεύση της μέσα από το πρίσμα μιας άλλης εποχής. Σήμερα, εκατόν πενήντα χρόνια μετά, όλο και περισσότερες γυναίκες δείχνουν να προτιμούν αυτόν τον τρόπο για να μπορέσουν να αντέξουν το βάρος μιας μόνιμης σχέσης ή ενός γάμου.
«Ο αποκλειστικός έρωτας, είναι ένα ιδανικό γένους θηλυκού και είναι λογικό μια παράνομη σχέση όσο γοητευτική και αν είναι να αποδεικνύεται πιο σοβαρή υπόθεση για μια γυναίκα από ό,τι για έναν άντρα», υποστηρίζει ωστόσο ο Φιλίπ Μπρενό, καθηγητής σεξολογίας στο πανεπιστήμιο Paris V και συγγραφέας του βιβλίου «Le Sexe, l’Homme et l’Evolution». Άποψη που έρχεται σε ανοιχτή αντίθεση με τους αριθμούς των ερευνών οι οποίοι μιλούν ξεκάθαρα.
Μπορεί οι γυναίκες να μην παίρνουν την απιστία ελαφρά τη καρδία, όμως, δείχνουν όλο κι περισσότερο διατεθειμένες να κάνουν το βήμα, να γευτούν τον καρπό του απαγορευμένου και να ικανοποιήσουν την περιπετειώδη ανάγκη τους να βρεθούν στα χέρια ενός άλλου άντρα για μια βραδιά, για ένα σαββατοκύριακο ή ακόμη και για πολύ περισσότερο. Τι είναι όμως εκείνο που ανάτρεψε τις ισορροπίες βάζοντάς ξανά την απιστία στο παιχνίδι και δίνοντάς της ένα καταλυτικό ρόλο στις σχέσεις;
Η γλώσσα των αριθμών
Αν και οι γυναίκες φαίνεται να ενδίδουν όλο και περισσότερο στο νέο αυτό κώδικα απιστίας, οι άντρες κρατούν ακόμη τα πρωτεία. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα πάνω στη σεξουαλικότητα που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία με τη συνεργασία του Εθνικού Συστήματος Υγείας και του Εθνικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Μελετών της χώρας, το 34% των παντρεμένων αντρών δήλωσαν πως έχουν συνάψει κάποια παράλληλη σχέση με το αντίστοιχο ποσοστό των γυναικών να κινείται στο 24%. Όσο για τη σπουδαιότητα της σχέσης αυτής, οι αριθμοί ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενοι. Μόλις το 18% των γυναικών τη χαρακτήρισαν επιπόλαιη σε αντίθεση με το συντριπτικό 41% των αντρών. Σύμφωνα με την κοινωνιολόγο του Γαλλικού Εθνικού Συστήματος Υγείας, Μισέλ Φεράν, «οι άντρες ξέρουν πολύ καλά να διαχωρίζουν σεξ και συναίσθημα. Οι γυναίκες, παρά την απελευθέρωση και τη χειραφέτησή τους δίνουν πάντα στο σεξ μεγαλύτερη συναισθηματική αξία. Μπορεί λοιπόν οι γυναίκες να απιστούν ευκολότερα πλέον, στην πλειοψηφία όμως των περιπτώσεων δεν απιστούν αδικαιολόγητα». Ποιοι είναι οι λόγοι που τις φέρνουν πιο κοντά σε έναν εραστή;
Κώδωνας κινδύνου
«Δεν θα πρέπει να συνδέουμε την πίστη ενός συντρόφου με την υγεία του ζευγαριού», ξεκαθαρίζει η Στεφανί Χαϊσό που υποστηρίζει, ωστόσο, πως «το ερωτικό παραστράτημα μιας γυναίκας αποτελεί κώδωνα κινδύνου για τη συνέχειά της». Δεν είναι τυχαίο που η απιστία έρχεται συνήθως όταν ο έρωτας αρχίζει να φεύγει και στη θέση του μπαίνουν τα προβλήματα. «Πολλές γυναίκες που απιστούν το κάνουν γιατί ενδίδουν στην επιθυμία, στο πάθος, και τα συναισθήματα που δεν μπορεί να τους προσφέρει πλέον η προβληματική σχέση τους, αλλά και γιατί βρίσκουν διέξοδο από τις καθημερινές συγκρούσεις. Ακόμη και αν δεν συνειδητοποιούν την έλλειψη που τις οδηγεί σε αυτή, σύντομα μπορούν να αναγνωρίσουν τους λόγους που τις κάνει να επιστρέψουν ξανά και ξανά στον εραστή τους». Έστω και αν, τελικώς, αποδειχθεί ταινία μικρού μήκους, μια παράνομη ερωτική περιπέτεια μπορεί να εκπληρώσει ένα κρυφό ρομαντικό όνειρο που είχε από καιρό ξεχαστεί και να δώσει το απαραίτητο καύσιμο σε μια μόνιμη σχέση για να συνεχίσει.
Wind of change
Δεν είναι βέβαια λίγες εκείνες που επιλέγουν να ρισκάρουν για να βρεθούν στη δίνη μιας μεθυστικής αλλαγής της ερωτικής τους ζωής, αναζητώντας ουσιαστικά μια διέξοδο από έναν τελειωμένο δεσμό. «Δυστυχώς στις περιπτώσεις αυτές, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» ισχυρίζεται η Πάμελα Ντράκερμαν που εξηγεί πως «μια τελματωμένη σχέση αποτελεί πρόσφορο έδαφος ώστε μια γυναίκα να δώσει στον παράλληλο δεσμό μεγαλύτερη αξία από ό,τι θα περίμενε αρχικά και να βρεθεί παγιδευμένη σε αυτόν και αναγκασμένη να δώσει τη χαριστική βολή στο σταθερό της σύντροφο».
A la garçon
Όσο για την κατηγορία εκείνων που απιστούν με ανδρικό τρόπο, η έρευνα αυτή έρχεται να αποδείξει πως παρά την αύξηση της απιστίας, είναι ακόμη πραγματικά πολύ μικρή. Όπως εξηγεί ο Φρανσουά ντε Σινγκλί, καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Paris-Descartes και συγγραφέας του βιβλίου Libres Ensemble (Ελεύθεροι μαζί, εκδ. Presse Pocket) «οι σύγχρονες γυναίκες αδυνατούν να απιστήσουν με τον αντρικό τρόπο, ακόμη και για λόγους εκδίκησης. Μέσα από μια παράλληλη σχέση, κάποιες μπορεί να αναζητούν μια διαφορετική ταυτότητα και άλλες να θέλουν να εμπλουτίσουν τις εμπειρίες τους όμως και πάλι, ο απροκάλυπτος τρόπος της απιστίας των αντρών είναι ανέφικτος για μια γυναίκα. Μόνη εξαίρεση αποτελούν εκείνες που ασφυκτιούν κάτω από την αποκλειστικότητα ενός σταθερού δεσμού, αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές, της προβληματικής τους σχέσης με τη μητέρα τους. Εκείνες επιλέγουν να νιώσουν ξανά ελεύθερες και ανεξάρτητες μέσα από σύντομες, ανομολόγητες περιπέτειες που μπορεί να μην τις οδηγούν στο χωρισμό, τις γεμίζουν ωστόσο με τύψεις».
Για όλα φταίνε τα γονίδια;
Η εποχή όπου οι άπιστοι απειλούνταν με λιθοβολισμό ανήκει και επιστημονικά στο παρελθόν χάρη σε δυο ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις. Σύμφωνα με έρευνα ψυχολόγων στο πανεπιστήμιο του Τέξας, η μεγάλη συγκέντρωση της ορμόνης οιστραδιόλης σε κάποιες γυναίκες αυξάνει τη σεξουαλικότητά τους και τις οδηγεί πιο εύκολα σε παραστρατήματα και στην αναζήτηση διαφορετικών συντρόφων. Μια αντίστοιχη έρευνα του Ινστιτούτου Καρολίνσκα στη Στοκχόλμη παρατήρησε πως στην περίπτωση των αντρών, παρόμοιο αποτέλεσμα έχει ένα γονίδιο που επηρεάζει τη δραστηριότητα της ορμόνης βασοπρεσίνης.
