Το «μαύρο κουτί» της συντριβής στο Άμπου Ντάμπι – Το θλιβερό deja vu του Ολυμπιακού και το θολωμένο μυαλό των Πρασίνων

Το Final Four του Άμπου Ντάμπι δεν επιφύλασσε χαμόγελα για το ελληνικό μπάσκετ.

Αντίθετα, μετέτρεψε τις προσδοκίες σε απογοήτευση και ανέδειξε, για άλλη μια φορά, πως οι τίτλοι δεν κρίνονται στα λόγια -ούτε καν στα πεπραγμένα της κανονικής περιόδου- αλλά στις λεπτομέρειες και τη διαχείριση κρίσιμων στιγμών.

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ταξίδεψαν με όνειρα για το τρόπαιο, αλλά θα επιστρέψουν με ερωτήματα. Δύο ομάδες χτισμένες για κορυφή της EuroLeague, λύγισαν στα ημιτελικά από αντιπάλους που ήταν πιο έτοιμοι την κρίσιμη ώρα.

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.

Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να σπάσει την αρνητική παράδοση που τον θέλει να μην αξιοποιεί την πρωτιά της κανονικής περιόδου. Παρότι είχε όλα τα φόντα να πετύχει τον μεγάλο στόχο, δεν τα κατάφερε. Η Μονακό τον εγκλώβισε τακτικά και τον υπέταξε με σαφή και εντυπωσιακό τρόπο.

Για τέταρτη σερί σεζόν, οι «ερυθρόλευκοι» επιστρέφουν στην Ελλάδα χωρίς ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Οι ημιτελικοί της Παρασκευής άνοιξαν τον δρόμο για πολλές συζητήσεις, καθώς προηγήθηκαν του ελληνικού τελικού της Basket League, ο οποίος θα βρει δύο απογοητευμένες ομάδες να προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους ενόψει του μεγάλου ραντεβού.

Για τον Ολυμπιακό η πίστη φέτος ήταν ισχυρότερη από ποτέ, με όλους, κόσμο, διοίκηση, τεχνικό επιτελείο και παίκτες να φαίνονται αποφασισμένοι να πάρουν αυτό που δικαιωματικά τους άξιζε.

Ο Ολυμπιακός ήταν, αναμφίβολα, η κορυφαία ομάδα της regular season. Η ομάδα που απέκλεισε τη Ρεάλ Μαδρίτης, των τριών συνεχόμενων τελικών, με σκορ 3-1.

Και όμως, η Μονακό επικράτησε καθαρά. Αν βάλουμε κάτω τους αριθμούς αυτό φαντάζει παράλογο. Όμως στο μπάσκετ τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Τώρα; Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει την αντίδραση των Ερυθρολεύκων. Η απάντηση πρέπει να βρεθεί εκ των έσω, από τον ίδιο τον ερυθρόλευκο οργανισμό.

Σε τέτοιες βραδιές, οι ευθύνες και τα λάθη ξεχωρίζουν εύκολα. Και αυτά, ήταν εμφανή ακόμα και στους μη μπασκετικούς. Ο Σακίλ ΜακΚίσικ είχε κακό ξεκίνημα, ο Μουστάφα Φαλ δεν ήταν επιδραστικός στη ρακέτα, ο Σάσα Βεζένκοβ φάνηκε πιεσμένος και άστοχος, ο Τόμας Γουόκαπ ήταν άφαντος, όπως και ο Παπανικολάου. Έμειναν μόνο οι Γουίλιαμς-Γκος και Μιλουτίνοφ να προσπαθούν να στηρίξουν όσο μπορούσαν τον απελπιστικά μόνο Φουρνιέ.

Το πρόβλημα, όμως, ήταν συλλογικό.

Είχε ξαναδεί το «έργο»

Ο Ολυμπιακός γνώριζε ποιον είχε απέναντί του: έναν προπονητή που ξέρει να παίρνει το μέγιστο από κάθε παίκτη, κι ένα σύνολο παικτών που παλεύουν για το μέλλον τους. Είχε ξαναδεί την «κυνικότητα» της Μονακό. Παρόλα αυτά, δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την ένταση και την αποφασιστικότητα των αντιπάλων του.

Απομένει ένα ακόμη τρόπαιο φέτος. Και όσο μεγαλύτερη είναι η πίεση, τόσο πιο καθοριστικό γίνεται το ψυχολογικό κομμάτι. Η έναρξη των τελικών σε λίγες μέρες ίσως λειτουργήσει ευεργετικά.

Σαφέστατα, ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα που παρουσιάστηκε στον ημιτελικό. Όμως αυτή η εικόνα είναι που μένει και αυτή θα συνοδεύει την ευρωπαϊκή του πορεία για τη φετινή χρονιά. Μια χρονιά που εκ του αποτελέσματος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχημένη – κακά τα ψέματα,

Ίσως το μοναδικό φως στο σκοτάδι αυτής της ήττας να ήταν η εμφάνιση του Εβάν Φουρνιέ.

Ο Γάλλος έδωσε τα πάντα, με 31 πόντους, 6/9 δίποντα, 4/9 τρίποντα. Και το δάκρυ του στο τέλος, καθώς κοιτούσε την κερκίδα των φίλων της ομάδας, αποτύπωσε καλύτερα απ’ όλα τη σύνδεσή του με τον Ολυμπιακό.

Όσο για τον Βασίλη Σπανούλη; Ο άνθρωπος έχει το άγγιγμα του Μίδα. Δεύτερο συνεχόμενο Final Four, μετά και από την παρουσία του στους Ολυμπιακούς με την Εθνική.

Δεν «έχτισε» εκείνος τη σημερινή του ομάδα. Την ανέλαβε στη μέση της χρονιάς, την τροποποίησε, τη σκλήρυνε, πέρασε σκαμπανεβάσματα και τώρα την οδηγεί ακόμα πιο ψηλά.

Προς το παρόν, ο Σπανούλης βρίσκεται απέναντι στον Γιασικεβίτσιους στον τελικό της EuroLeague, σ’ ένα προπονητικό «ντέρμπι» που αρκετοί είχαν προβλέψει εδώ και χρόνια.

Ανατροπή ρόλων: Η Φενέρ δασκάλα, ο ΠΑΟ μαθητής

Aπό την άλλη το έτερο… Βατερλώ του ελληνικού μπάσκετ στο Άμπου Ντάμπι: ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να υπερασπιστεί το περσινό του στέμμα από το Βερολίνο. Η Φενέρμπαχτσε πήρε τη ρεβάνς που ήθελε και, δικαιότατα, προκρίθηκε στον τέταρτο τελικό της ιστορίας της.

Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ετοιμάζεται για τον δεύτερο τελικό του ως προπονητής, ελπίζοντας να κατακτήσει το τρόπαιο που κατέκτησε τρεις φορές ως παίκτης.

Οι Πράσινοι, πλέον, θα αγωνιστούν στον μικρό τελικό της Κυριακής και στη συνέχεια θα επιστρέψουν στην Αθήνα για να επικεντρωθούν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Η Φενέρ νίκησε με μια φιλοσοφία που θύμιζε τον περσινό ημιτελικό του Παναθηναϊκού: στιβαρή άμυνα και συγκέντρωση. Κράτησε τους Πράσινους στους 70 πόντους – με τα δύο τρίποντα του φινάλε να μπαίνουν υπό πίεση και εκτός λογικής άμυνας – και όλοι οι παίκτες της ήταν έτοιμοι να συμβάλουν.

Εκτός του Σανλί που αγωνίστηκε ελάχιστα χωρίς να σκοράρει, οι άλλοι δέκα παίκτες που επιστράτευσε ο Γιασικεβίτσιους βοήθησαν επίθετικά ενώ στην άμυνα ήταν «σκυλιά».

Ο Παναθηναϊκός περίμενε απειλές από τον Χέιζ-Ντέιβις ή τον Γκούντουριτς, αλλά την πάτησε από τον Χολ, που ήταν εκπληκτικός με 18 πόντους και κρίσιμα καλάθια στο τέλος, και τον βετεράνο Μακόλουμ, που αποδείχθηκε καθοριστικός με 13 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο και τρίποντο-μαχαιριά στο φινάλε, όταν η διαφορά είχε μειωθεί στους τέσσερις.

Ο Σάρας ήξερε ότι στα στα τελευταία ματς το μυαλό του Ναν «χαλάει» εύκολα, και του έδωσε χώρο, ουσιαστικά όμως τον οδήγησε στην παγίδα του ατομισμού. Ο Παναθηναϊκός δεν θύμιζε σε τίποτα την ομάδα που σήκωσε την κούπα πριν έναν χρόνο. Το μυαλό θόλωσε νωρίς, η μπάλα κόλλησε, και ο Σλούκας, φάνηκε «κλειδωμένος», σκοράροντας μόνο ένα καλάθι και μοιράζοντας τρεις ασίστ.

Με τον αρχηγό εκτός κλίματος, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να ψάξει αλλού βοήθεια. Ο Γκραντ προσπάθησε στο πρώτο μέρος, ο Όσμαν στάθηκε ξανά στο ύψος του κυρίως στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά ήταν μόνος.

Ταυτόχρονα, ο Αταμάν δεν πήρε τίποτα από τον Ερνανγκόμεθ και από τον Μήτογλου.

Μοναδική όαση στην έρημο του Άμπου Ντάμπι, ο Ματίας Λεσόρ, που αν και επέστρεψε από τραυματισμό πέντε μηνών, έδειξε πόσο σημαντικός είναι καθώς, ακόμα και έτσι, παρουσιάστηκε σαφώς ανώτερος από τον άνευρο Γκέιμπριελ και τον άχρωμο Γιούρτσεβεν.

Ο Παναθηναϊκός είχε δείξει σημάδια κάμψης ήδη από τα πλέι-οφ. Και για να λέμε την αλήθεια, με έναν Ναν εκτός εαυτού και έναν Σλούκα εκτός παιχνιδιού, δεν μπορούσε να ελπίζει σε κάτι καλύτερο.