Η ελληνική υποψηφιότητα για την προεδρία του Eurogroup, με τον Κυριάκο Πιερρακάκη στην πρώτη γραμμή, δεν αποτελεί μια απλή διεκδίκηση ευρωπαϊκού αξιώματος. Ερμηνεύεται ως ένδειξη ότι η Ελλάδα επιδιώκει πλέον να συμμετέχει ενεργά στα κέντρα όπου καθορίζονται οι κανόνες και οι στρατηγικές επιλογές της Ευρωζώνης.

Υπό αυτό το πρίσμα, η ψηφοφορία στο επόμενο Eurogroup της 11ης Δεκεμβρίου 2025 αποκτά βαρύτητα που ξεπερνά το προσωπικό πολιτικό αποτύπωμα του Έλληνα «τσάρου» της οικονομίας. «Η Ευρώπη είναι ισχυρότερη όταν κινείται με ενιαίο σκοπό και ξεκάθαρη στρατηγική κατεύθυνση. Είμαι υποψήφιος για την προεδρία του Eurogroup, γιατί η ιστορία μας δεν είναι απλώς εθνική, είναι βαθιά ευρωπαϊκή» ανέφερε σε ανάρτησή του ο υπουργός.

Παρά το γεγονός ότι ο Κυριάκος Πιερρακάκης βρίσκεται στην καρέκλα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών μόλις οκτώ μήνες, έχει καταφέρει να οικοδομήσει εικόνα σοβαρότητας και τεχνοκρατικής αξιοπιστίας.

Η υποψηφιότητα δεν προκύπτει αιφνιδιαστικά. Στα μέσα Νοεμβρίου, σε συνέντευξή του στο Bloomberg είχε δηλώσει «θα θέλαμε να έχουμε πολλά ελληνικά ονόματα στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, γιατί πιστεύουμε ότι αυτό θα ήταν και ένα σύμβολο της επιτυχίας της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα είναι ένα αφήγημα σταθερότητας και ανάπτυξης και αυτό θα πρέπει να αποτυπωθεί και στη συμμετοχή των ανθρώπων που έκαναν αυτό το αφήγημα πραγματικότητα».

Τεχνοκρατικό προφίλ

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης με σπουδές στην πληροφορική και master στη δημόσια πολιτική έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ψηφιακή μεταρρύθμιση του Δημοσίου την περίοδο 2019-2023, στη συνέχεια στην προώθηση της μεταρρύθμισης των μη κρατικών πανεπιστημίων, και μετά στην ευθύνη του οικονομικού σχεδιασμού.

Το νέο πλαίσιο στην Ευρωζώνη απαιτεί πρόσωπα που μπορούν να κινηθούν από τους νέους δημοσιονομικούς κανόνες, την ανάγκη ευελιξίας στις δαπάνες για επενδύσεις, τις προκλήσεις της πράσινης και ψηφιακής μετάβασης, αλλά και τις εκκρεμότητες στην τραπεζική ένωση και την ενιαία αγορά ενέργειας. Σε αυτό το σκηνικό, το τεχνοκρατικό προφίλ του Πιερρακάκη συνάδει με έναν τύπο ηγεσίας που αρκετές χώρες θεωρούν χρήσιμο για την επόμενη περίοδο.

Για την Ελλάδα, η διεκδίκηση της προεδρίας του Eurogroup λειτουργεί ως αναγνώριση ότι η χώρα έχει αποκαταστήσει σημαντικό μέρος της αξιοπιστίας που είχε χαθεί την προηγούμενη δεκαετία. Από παράδειγμα δημοσιονομικής απόκλισης, η Ελλάδα επιδιώκει πλέον να τοποθετηθεί στη σφαίρα των χωρών που συμμετέχουν με όρους ισοτιμίας.

Ακόμη και σε ενδεχόμενη μη εκλογή, η ίδια η διαδικασία δημιουργεί θεσμικό κεφάλαιο. Επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα έχει επανενταχθεί πλήρως στη λειτουργία των ευρωπαϊκών οργάνων, διαθέτοντας στελέχη με επαρκές κύρος ώστε να διεκδικούν ρόλους αυξημένης ευθύνης. Είναι μια παρακαταθήκη που ενισχύει περαιτέρω το αφήγημα αξιοπιστίας η οποία τραυματίστηκε βαθιά στα χρόνια των μνημονίων.

Σε ρευστό σκηνικό

Στο ευρωπαϊκό επίπεδο, η υποψηφιότητα εντάσσεται σε ένα σύστημα ισορροπιών που παραμένει ρευστό. Οι χώρες του Νότου και του Βορρά ανασυνθέτουν συμμαχίες γύρω από την εφαρμογή των νέων δημοσιονομικών κανόνων, τον ρόλο της ΕΚΤ και την αρχιτεκτονική της τραπεζικής ένωσης. Παράλληλα, Γαλλία και Ιταλία επιδιώκουν ενισχυμένη παρουσία στον πυρήνα της οικονομικής διακυβέρνησης, επιδιώκοντας να εξισορροπήσουν την επιρροή του Βερολίνου.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ελληνική υποψηφιότητα λειτουργεί ως ενδιάμεση επιλογή. Η Ελλάδα είναι χώρα που, έχοντας βιώσει τα όρια των σκληρών δημοσιονομικών κανόνων, κατανοεί τις ανάγκες του Νότου, αλλά ταυτόχρονα έχει ενστερνιστεί τη λογική θεσμικής πειθαρχίας που συχνά προωθεί ο Βορράς. Η διπλή αυτή κατανόηση μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της σε μια διαπραγμάτευση ισορροπιών.

Η διάσταση αυτή έχει και καθαρά οικονομική συνέπεια. Σε μια περίοδο όπου οι αγορές αξιολογούν με αυστηρά κριτήρια τη σταθερότητα και τις προοπτικές κάθε κράτους, η ανάδειξη της Ελλάδας ως υποψήφιας για ένα από τα σημαντικότερα θεσμικά πόστα της Ευρωζώνης ενισχύει το επενδυτικό της προφίλ.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, της 11ης Δεκεμβρίου 2025 η Ελλάδα έχει ήδη κερδίσει ένα κρίσιμο στοίχημα. Επέστρεψε στο τραπέζι των αποφάσεων όχι ως χώρα υπό επιτήρηση, αλλά ως ισότιμο μέλος που διεκδικεί ρόλο και λόγο στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής.