Από το Μεξικό στις Η.Π.Α και αλλαγή σχεδίων

Ο Κώστας Μητσάκης συνεχίζει ακάθεκτος το ταξίδι του και κατά την ανασυγκρότηση στην πόλη του Μεξικού, αποφασίζει αλλαγή σχεδίων και διαδρομής…

Εδώ και λίγες μέρες στο μυαλό μου στριφογύριζε επίμονα η ιδέα για μια ριζική αναθεώρηση της διαδρομής του «PANAMERICAN CROSSING 2014».

Μετά το Μεξικό, σειρά είχαν οι Η.Π.Α να ανοίξουν τα σύνορά τους στην ΚΤΜ και στον αναβάτη της. Ουσιαστικά, το ταξίδι θα έμπαινε στην τελική του ευθεία, η Νέα Υόρκη δεν ήταν πλέον μακριά.

Εντάξει, η αμερικανική μεγαλούπολη ήταν ο τελικός μου προορισμός, αλλά εγώ σκεπτόμουν να πάω κάπου αλλού, πριν καταλήξω στην Νέα Υόρκη. Ήθελα διακαώς να συνεχίσω την πορεία μου βόρεια και να φτάσω στην Αλάσκα.

Ναι, ήθελα να βάλω ρόδα στην βόρεια εσχατιά της αμερικανικής ηπείρου, ενώνοντας οδικά τα δυο γεωγραφικά άκρα της Αμερικής. Από την Αργεντινή στην Αλάσκα… Ναι, το ήθελα πολύ, σαν «κολασμένος»!

Στην Πόλη του Μεξικού έπρεπε να παρθεί η οριστική απόφαση. Και τελικά, για ακόμα μια φορά, άκουσα την καρδιά μου και όχι την λογική. Με αφετηρία την μεξικάνικη πρωτεύουσα, θα έπρεπε να διατρέξω άλλα 13.700 χλμ. (Πόλη του Μεξικού – Αλάσκα – Νέα Υόρκη).

Σύμφωνα με τα νέα πλάνα, το «PANAMERICAN CROSSING 2014» θα άγγιζε συνολικά τα 27.000 χλμ. – μιλάμε για την απόλυτη παράνοια χιλιομέτρων!

Η διαδρομή μέσα στις Η.Π.Α φυσικά επανασχεδιάστηκε, στο παιχνίδι του χάρτη μπήκε και ο Καναδάς, ενώ μετά το σέρβις στην τοπική αντιπροσωπεία της ΚΤΜ, το μαύρο «άτι» ήταν κι αυτό έτοιμο να πάει στο μακρινό βορά.

Κι εντέλει, ανταποκρινόμενος ολόψυχα στο κάλεσμα της μακρινής Αλάσκας, γεμάτος απέραντη λαχτάρα και προσμονή πάτησα την μίζα και ξεκίνησα…

Πριν όμως αποχαιρετήσω την μεξικανική πρωτεύουσα, φρόντισα να πλουτίσω τις γνώσεις μου επισκεπτόμενος τα κυριότερα αξιοθέατά της. Το ιστορικό κέντρο με τον Καθεδρικό ναό και το Προεδρικό μέγαρο, η μουσική πλατεία Plaza Garibaldi (γνωστή για τις παραδοσιακές καντάδες που γίνονται σε ερωτευμένους και όχι μόνο), το Εθνικό-Ιστορικό Μουσείο και φυσικά οι ανυπέρβλητες Πυραμίδες Teotihuacan, έγιναν ψηφιακές αναμνήσεις στις κάρτα της φωτογραφικής μηχανής.

Τίποτα απολύτως δεν συνέβη στα 1.100 χλμ. που διέτρεξα από την Πόλη του Μεξικού ως τα σύνορα των Η.Π.Α. (στην πολιτεία του Τέξας). Και λέω τίποτα, γιατί πολύ συχνά το άγονο Βόρειο Μεξικό γίνεται πρώτη είδηση στα διεθνή Μ.Μ.Ε για τα αποτρόπαια κρούσματα βίας και εγκληματικότητας, τα οποία σχετίζονται με την διακίνηση των ναρκωτικών προς την γείτονα χώρα.

Η διαδρομή μου στις Η.Π.Α σχεδιάστηκε με σκοπό να οδηγήσω για κάποια χιλιόμετρα πάνω στον διάσημο δρόμο ROUTE 66. Γι’ αυτό το λόγο, αμέσως μετά τα σύνορα κατευθύνθηκα βόρεια και έφτασα στην πόλη Amarillo του Τέξας, που αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό πάνω στην διαδρομή του ROUTE 66.

Όλοι οι ταξιδιώτες του ROUTE 66 στο Τέξας, εκτός από ένα δείπνο στο πιο γνωστό μπριζολάδικο (Steakhouse) όλης της πολιτείας, το “The Big Texan Steak Ranch”, θεωρούν επίσης must και μια επίσκεψη στο “Cadillac Ranch” («Αγρόκτημα των Κάντιλακ»).

Εδώ, ο εκκεντρικός εκατομμυριούχος Stanley Marsh «φύτεψε» μέσα στο αγρόκτημά του δέκα Κάντιλακ, δημιουργώντας έτσι το πρώτο σουρεαλιστικό μνημείο του αμερικανικού διαπολιτειακού δρόμου. Αμφότερα τα αξιοθέατα του Amarillo δέχτηκαν την επίσκεψή μου.

Ο διαπολιτειακός αυτοκινητόδρομος ROUTE 66, από το 1926 που ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, και για πολλές δεκαετίες, αποτελούσε την οδική διέξοδο εκατομμυρίων Αμερικανών που αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη στις εύφορες δυτικές ακτές της χώρας, προκειμένου να ανακαλύψουν εκεί το δικό τους «Ελ Ντοράντο».

Αυτός ήταν άλλωστε ο κυριότερος άλλωστε λόγος που ο ROUTE 66 αγαπήθηκε με πάθος από τους Αμερικανούς, έγινε τραγούδι, κινηματογραφική ταινία, τηλεοπτική σειρά, μύθος… Σήμερα, ο θρυλικός δρόμος της ελπίδας και του ονείρου, αποτελεί ένα «αντικείμενο πόθου» για τους ρομαντικούς road runners όλου του κόσμου.

Μέσα στις επόμενες δυο μέρες, οδηγώντας 950 χλμ. δυτικά πάνω στον ROUTE 66 (στις πολιτείες New Mexico και Arizona), αναζήτησα το πνεύμα της ιστορικής διαδρομής, που παραμένει ζωντανό μέσα από τα αμέτρητα αξιοθέατα που υπήρχαν καθοδόν.

Κλειστά βενζινάδικα με σκουριασμένες αντλίες, ξενοδοχεία και μοτέλ με χαρακτηριστικές επιγραφές νέον, cafes και εστιατόρια με διακόσμηση που παραπέμπουν στις δεκαετίες 1950 και 1960 και καταστήματα «φορτωμένα» με αμέτρητα αναμνηστικά του νοσταλγικού δρόμου, μου χάρισαν εικόνες οικείες από το σελιλόιντ της δεκαετίας του 1950.

Δεν είναι υπερβολή ότι ένιωσα σαν να πρωταγωνιστούσα στην ταινία «EasyRider» – με την μόνη διαφορά ότι δεν οδηγούσα μια απαστράπτουσα Harley, αλλά μια πανύψηλη ΚΤΜ.

Σκοπός μου όμως δεν ήταν να διατρέξω όλον τον ROUTE 66, αλλά να πάω στην Αλάσκα. Έτσι, στην Αριζόνα αποχαιρέτησα τον ROUTE 66 και στράφηκα βόρεια προς τα σύνορα του Καναδά.

Στην διαδρομή προς την καναδέζικη μεθόριο, το Las Vegas με προσκάλεσε να παίξω στα καζίνο του. Δεν αρνήθηκα, αφού ήθελα να γευτώ κι εγώ (πάντα με σύνεση και αυτοσυγκράτηση) την χλιδή και την πολυτέλεια αυτής της αστραφτερής πόλης.

Μετά το Las Vegas, στην πορεία της μαύρης ΚΤΜ παρεμβλήθηκε κατόπιν η πόλη Salt Lake City της πολιτείας Utah. Μια στάση ήταν επιβεβλημένη για να δω το περίφημο Καπιτώλιο της πόλης.

Η πορεία μου στις Η.ΠΑ. τελείωσε με την είσοδο στον Καναδά, στο ύψος της πόλης Calgary. Είχα μπει πλέον στην τελική -αλλά αρκετά μεγάλη- ευθεία για την Αλάσκα…