Ο έλληνας μοτοσυκλετιστής-οδοιπόρος έβαλε ένα ακόμη στοίχημα με τον εαυτό του, τον πλανήτη, την τύχη και τα όρια και το κέρδισε.
Όλο το χρόνο σχεδίαζε το εγχείρημά του να διασχίσει την Αμερικανική Ήπειρο από το Νότο μέχρι το Βορρά και βάσει σχεδίου κινήθηκε από την πρώτη ημέρα του ταξιδιού.
Η εμπειρία που του δίνουν οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα που έχει γράψει, κάνοντας «γύρους του κόσμου» με μοτοσυκλέτα περισσότερες από πέντε φορές στη ζωή του, εξασφάλιζε τουλάχιστον ότι δεν θα βρισκόταν εγκλωβισμένος σε προβλήματα από άγνοια.
Έτσι είχε «μόνο» να συνεχίσει τις καταγραφές στο ημερολόγιο καταστρώματος μιας ζωής στους δρόμους του κόσμου, με μια νέα εμπειρία. Πέρασε ερήμους, οάσεις, τροπικά δάση, μνημεία της ιστορίας και του πολιτισμού, καταγράφοντας τις εμπειρίες που διαβάσατε στο newsbeast.gr τους τελευταίους 2,5 μήνες.
Ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής κατ’ επάγγελμα Κώστας Μητσάκης, επέστρεψε στην αστική καθημερινότητά του, πιθανότατα ξεκινώντας το σχεδιασμό της επόμενης απόδρασής του. Μέχρι τότε, ας δούμε πώς έκλεισε το τελευταίο του εγχείρημα.
«Μετά τον επαναπροσδιορισμό της διαδρομής του Panamerican Crossing 2014 που έκανα στην Πόλη του Μεξικού, βρέθηκα να οδηγώ στα κατάφυτα δάση του Βορειοδυτικού Καναδά και της Αλάσκας, “περικυκλωμένος” από το φιλικό αίσθημα μιας πράσινης μαγευτικής φύσης, το οποίο όσο περνούσαν οι ημέρες το επιζητούσα όλο και περισσότερο.
Δεν είχα μετανιώσει καθόλου για την μεγάλη αλλαγή πορείας που πραγματοποίησα, αλλά ούτε και για τα επιπλέον χιλιόμετρα που υποχρεώθηκα να κάνω.
Εκείνο το βράδυ, όταν επέστρεψα και πάλι στην κωμόπολη Dawson Creek, στην αρχή του Alaska Highway, έπιασα τον εαυτό μου να επιζητεί επίμονα ακόμα έναν επαναπροσδιορισμό διαδρομής.
Αυτή την φορά όμως ήθελα να μειώσω τα χιλιόμετρα και όχι να τα αυξήσω. Το κοντέρ της μοτοσυκλέτας είχε καταγράψει συνολικά από την αρχή του ταξιδιού 22.000 χλμ. και η σελίδα στο “ημερολόγιο καταστρώματος” έδειχνε την 74η ημέρα.
Η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει πλέον να κουράζομαι (περισσότερο ψυχολογικά παρά σωματικά) και το ταξίδι των 4.800 χλμ. ως την Νέα Υόρκη φάνταζε τώρα ως μια πολύ μακρινή διαδρομή.
Έχοντας ουσιαστικά ολοκληρώσει το ταξιδιωτικό όνειρο Panamerican Crossing 2014 οδηγώντας τη μαύρη ΚΤΜ από την Αργεντινή στην Αλάσκα, δεν ένιωθα πια τόσο πολύ την ανάγκη να φτάσω οπωσδήποτε στη Νέα Υόρκη.
Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που έψαχνα πλέον ένα εναλλακτικό φινάλε για το οδοιπορικό μου. Καλή η Νέα Υόρκη, αλλά τώρα έπεφτε λίγο μακριά και η άμμος στην κλεψύδρα του ταξιδιού σύντομα τελείωνε.
Και τελικά προέκυψε το Βανκούβερ, στις ακτές του Ειρηνικού, απ’ όπου μπορούσα να διώξω ακτοπλοϊκώς την πανύψηλη ΚΤΜ για την Ελλάδα. Τελικά έτσι έγινε (Dawson Creek – Edmonton – Calgary – Vancouver) και όλα τακτοποιήθηκαν μια χαρά.
Εγώ όμως δεν θα έφευγα για την Ελλάδα από το Βανκούβερ, αλλά μέσω… Νέας Υόρκης. Τι νομίζατε, θα άφηνα την ευκαιρία να μην επισκεφθώ το Big Apple, την μητρόπολη του κόσμου; Άλλωστε, το αεροπορικό εισιτήριο που είχα μαζί μου από την αρχή του ταξιδιού έγραφε “NEW YORK – ATHENS”.
Κάπως έτσι λοιπόν χωρίσαμε με την μαύρη μοτοσυκλέτα. Αυτή Βανκούβερ, εγώ Νέα Υόρκη. Θα βρισκόμασταν πάλι μαζί στην Ελλάδα σε περίπου ενάμιση μήνα.
Μέχρι τότε, θα αναπολούσα μόνος μου τις όμορφες στιγμές και τις μοναδικές εικόνες – καρτ-ποστάλ αυτού του ταξιδιού. Θα γελούσα με τα απρόοπτα που είχαν συμβεί καθοδόν, ενώ με τα μάτια της καρδιάς μου θα αντίκριζα και πάλι όλες εκείνες τις ανθρώπινες μορφές που σημάδεψαν το δίτροχο παναμερικανικό οδοιπορικό.
Τον Χοσέ στην Κολομβία, τον Αλφόνσο και την Μαργαρίτα στο Κίτο, τον Γιώργο Παπαδόπουλο στον Καναδά, τον Δημήτρη Κότσικα στην Αργεντινή, τον Jerry και την Αmanda στον Παναμά, τον Ροντρίγκεζ στη Γουατεμάλα…
Άλλη μια “ταινία δρόμου” στα μονοπάτια αυτού του μαγευτικού τόπου που λέγεται Αμερική είχε τελειώσει. Για περίπου τρεις μήνες έζησα μία συναρπαστική περιπέτεια αναζήτησης με φόντο την πληθωρική αμερικανική φύση, που με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, πρωτοστάτησε στον ανελέητο «βομβαρδισμό» των αντιθετικών εικόνων, συναισθημάτων και εμπειριών που μου επιφύλασσε ο Νέος Κόσμος.
Και τώρα τι γίνεται; Ανάμεικτα τα συναισθήματα, μετέωρος ο συναισθηματικός μου κόσμος. Θλίψη για ένα όνειρο που τελείωσε, κρυφή χαρά και προσμονή για το επόμενο (όνειρο) που σχεδίαζα να ζήσω κάπου αλλού, σ’ ένα άλλο σημείο της Γης.
Ευελπιστώ, παρά τα πενήντα μου χρόνια, οι διαδρομές της δίτροχης ζωής μου να συνεχιστούν για πολύ ακόμα, με μόνιμη συντροφιά τις ανησυχίες και τα χτυποκάρδια της ψυχής μου…
Ευχαριστίες στους χορηγούς: Χωρίς αυτούς, το Panamerican Crossing 2014 θα ήταν απλώς μια άσκηση επί χάρτου:
Στην KTM S.E.E για την παραχώρηση της ΚΤΜ 1190 R Adventure, των αναγκαίων ανταλλακτικών και την τεχνική υποστήριξη. Στο ταξιδιωτικό γραφείο ΜΑΡΙΝΕ ΤOURS για τα αεροπορικά εισιτήρια του αναβάτη. Στο κατάστημα φωτογραφικών PHOTOAGORA GR. για την χορηγία του φωτογραφικού εξοπλισμού. Στο ειδησεογραφικό site www.newsbeast.gr. Στο μοτοσυκλετιστικό site www.bikeit.gr. Στο ταξιδιωτικό portal www.xprgr.com (EXPERIENCE GREECE). Στο μηνιαίο περιοδικό μοτοσυκλέτας ΜΟΤΟ. Στο κατάστημα ελαστικών RIDER’S SHOP. Στη MOTOR IMPORT, την επίσημη αντιπροσωπεία της ARAI στην Ελλάδα, για την χορηγία ενός κράνους ARAI TOUR -X3. Στην LeKare – Designs, και προσωπικά στον κ. Λευτέρη Καρέτσο, για τις υπέροχες αερογραφίες που ζωγράφισε στο κράνος.
